Rozdział dziesiąty

W sieci zła

Stwierdzenie, że Czarny Pan był wściekły, stanowiło niedopowiedzenie. Lord krążył po niewielkim pomieszczeniu niczym dzikie zwierze w przyciasnej klatce i tylko patrzeć, aż z jego nozdrzy buchną kłęby pary. W jednej dłoni ściskał różdżkę, zaś z drugiej, mocno zaciśniętej w pięść, wystawało coś, co wyglądało na skrawek pergaminu i najwyraźniej to właśnie to było powodem napadu furii u Voldemorta.

Severus w milczeniu obserwował, jak jego pan miotał się po swojej niewielkiej komnacie w Mrocznym Dworze, a razem z jego wzrokiem za Geniuszem Zła (jak to zdarzało się mężczyźnie ironicznie nazywać swego pana) wędrowało dwadzieścia innych równie zaniepokojonych spojrzeń. Mistrz Eliksirów dawno już nie widział Voldemorta w takim stanie i nie wróżyło to niczego dobrego. Snape ze spuszczoną głową stał na swoim stałym miejscu między Rodolphusem Lestange’em a Albertem Yaxleyem w półokręgu, który tworzyło dwudziestu odzianych w czerń i kościane maski śmierciożerców. Zwarty mur, który powstał z ich długich, czarnych płaszczy, falował delikatnie od niespokojnych oddechów. Wszystkie mięśnie Severusa były napięte prawie do granic, a całe ciało przygotowane na możliwe w każdej chwili niespodziewane uderzenie zaklęcia torturującego. Każdy z tutaj obecnych wiedział, że w takim nastroju Voldemort rozdawał Cruciatusy swoim wiernym sługom równie hojnie, co Dumbledore wszystkim wokoło cytrynowe dropsy.

Spojrzenia członków Wewnętrznego Kręgu wędrowały od Czarnego Pana do prawego krańca łuku, gdzie stał obcy śmierciożerca. Wysoka, spowita w identyczny z innymi płaszcz postać przyciągała nerwowy wzrok każdego ze zgromadzonych, oprócz samego Voldemorta. Severusa zadziwiało, że ktokolwiek to był, przez cały ten czas stał zupełnie prosto i nieruchomo. Niczym posąg. Żadnego pokornego pochylenia głowy, zdenerwowanego drżenia, wiercenia się czy nawet tego falowania przy przyśpieszonym oddechu. Zresztą, zerknąwszy przelotnie kilka razy w jego stronę, przy czym bardziej z ciekawością niż z lękiem, Snape raczej nie dałby sobie ręki uciąć, czy tajemniczy osobnik w ogóle oddychał. Diabli go wiedzą, może Mroczny zapragnął ściągnąć sobie wampira albo inne nieumarłe cholerstwo z piekła rodem. Z takim to nigdy nie wiadomo. Twarz nieznajomego, identycznie jak twarze pozostałych śmierciożerców, zasłonięta była maską, a oczy skryte w cieniu kaptura płaszcza. Im dłużej Severus przyglądał się obcemu, tym bardziej dochodził do wniosku, że skądś tę nieugiętą postawę znał. I raczej nie chodziło o Pottera, bo ten to nawet pięciu sekund nie wytrzymałby bez ruchu, a mowa o dobrych dwóch godzinach, którą spędzili już w komnatach Czarnego Pana.

Voldemort w końcu przestał wydeptywać koleiny w i tak wytartym dywanie i spojrzał na swoje sługi. Wszyscy starali się wyglądać jeszcze bardziej uniżenie czy posłusznie, prócz nieznajomego, który nadal stał prosto jak rzeźba. Mroczny nawet na niego nie spojrzał, sondując uważnie wzrokiem cały Wewnętrzny Krąg. Na jego pergaminowo białej twarzy malował się grymas wściekłości. Severus natychmiast przygotował się na tortury.

— Doniesiono mi — wysyczał Czarny Pan, przypatrując się kolejno każdemu ze śmierciożerców — że Dumbledore przeżył bitwę i ukrywa się razem z ocalałą resztką Zakonu Feniksa.

Szereg zamaskowanych postaci zafalował silniej i zaszemrał w odpowiedzi ze zdumieniem. Coś obiło się o umysł Severusa, ale on nie pozwolił temu wypłynąć na powierzchnię, znajdując się wciąż pod ostrzałem oczu i magii Voldemorta. Może to była ulga, że staruszek jednak przeżył, a może złość, że to oznaczało wznowienie roli podwójnego agenta. Snape wolał się nad tym nie zastanawiać.

— Yaxley przechwycił wiadomość wewnątrz ministerstwa — ciągnął Mroczny z pozornym spokojem, unosząc rękę i pokazując wymięty świstek pergaminu, który od początku spotkania mocno ściskał w dłoni. — „Dumbledore żyje — przeczytał na głos. — Zakon ukrywa się. Harry Potter jest bezpieczny.” — Ostatnie zdanie wysyczał z czystą nienawiścią i natychmiast list w jego dłoni zapłonął ogniem. — JAK TO MOŻLIWE, ŻE DUMBLEDORE PRZEŻYŁ BITWĘ, DURNIE?! — wrzasnął.

Dwadzieścia jeden postaci w czarnych płaszczach zgięło się nieco i cofnęło o krok przed strumieniem napierającej na nich magii, gdy płomienie świec wybuchły nad ich głowami i zadrżały szyby. Wściekłość Voldemorta często wychodziła poza jego umysł, godząc we wszystko, co nie mogło lub nie potrafiło się bronić. Nagle powietrze w pokoju zrobiło się gęste, drżało i pulsowało niczym czarno-fioletowa, prawie niewidoczna mgła. Mroczna aura tężała jeszcze wokół Voldemorta, oplatała go szczelnie niczym czarnomagiczny kokon, który strzelał wokoło błyskawicami energii. Severusa zawsze drażniło, że większość czarodziei dostrzegało magię jedynie w strumieniu zaklęć rzucanych z różdżki. Jednak wprawione oko mogło ją zobaczyć, gdy unosiła się ponad naładowanym zaklęciami przedmiotem, w miejscu, w którym rozegrał się pojedynek lub wokół mocno uzdolnionego czarodzieja.

Czarny Pan zamarł na chwilę, żeby nagle poruszyć się niczym atakujący wąż i cisnąć prosto przed siebie Cruciatusa. Czerwony promień ugodził Nicolasa Notta, który padł z krzykiem na ziemię i zaczął wić się z bólu. Nikt nie ruszył się, żeby mu pomóc. Voldemort, którego wykrzywiona w grymasie twarz była niczym woskowa maska, natychmiast zdjął zaklęcie z Notta i rzucił je na następnego śmierciożercę w szeregu, a potem następnego, i następnego. Severus padł na kolana, czując jak setka cienkich i ostrych sztyletów wbija mu się w ciało, ale nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Zagryzł wargi tak mocno, że poczuł w ustach smak krwi. Voldemort nie przejmował się nim, bo już po chwili zajął się już kolejnym członkiem Kręgu, który zaczął zwijać się w agonii tuż przy klęczącym Snapie. Trochę dalej Bellatrix zawyła niczym ranne zwierze. Zaraz po niej powinien wrzasnąć Lucius, ale miał szczęście i ominęła go ta przyjemność – tego ranka wyjechał za granicę w sprawach Czarnego Pana. Na końcu Mroczny dotarł do tajemniczego osobnika, który od rozpoczęcia się spotkania nawet nie drgnął. Gdy ugodził w niego czerwony strumień Cruciatusa, padł na kolana z krótkim, cichym jękiem, ale, tak jak Severus, nie zaczął tarzać się po ziemi, a z jego ust nie wydobył się już żaden inny dźwięk, nawet westchnienie ulgi, gdy Czarny Pan zdjął czar. To jednak wystarczyło Mistrzowi Eliksirów, żeby go rozpoznać. Rzucił mu krótkie spojrzenie spod kaptura.

— Kretyni — wysyczał Voldemort. — Banda idiotów. — Każdy, kto zdążył się już podnieść przynajmniej na kolana, został powalony na ziemię kolejną porcją tortury. — Jak mam przejąć Ministerstwo Magii, skoro nie potraficie wykonać PROSTEGO ZADANIA?! DURNIE! — Posłał między nich nowe zaklęcia.

Po trzecim uderzeniu Cruciatusa w mózgu Severusa wybuchła fala protestu i zaczął się poważnie zastanawiać, czy wytrzyma kolejną dawkę. Bellatrix podpełzła do Czarnego Pana i objęła go za nogi, ale ten odsunął ją kopniakiem. Nie patrzył już, w kogo rzucał czar, tylko ciskał go przed siebie. Czerwone promienie trafiały w skulone postaci, z których większość potraciła już maski, ale też wypalały czarne dziury w kamiennych ścianach, podłodze czy meblach. W pewnej chwili Severus z satysfakcją zauważył, że młody Malfoy w końcu się zachwiał, jednak wciąż klęczał sztywno i w dalszym ciągu nie wydał z siebie głosu. Snape był pod wrażeniem, ale szybko domyślił się, że odebrane wychowanie zahartowało dzieciaka. Luciusowii zdarzyło się kilka razy mimochodem wspomnieć o swoich genialnych (oczywiście tylko jego zdaniem) pomysłach na kary za najmniejsze przewinienie, zaś Severus, jako wychowawca, miał okazję oglądać ich skutki. Kolejna fala tortur była prawie nie do zniesienia, balansując na granicy wytrzymałości psychicznej i fizycznej. Na szczęście następna nie nadeszła. Voldemort wydawał się być wycieńczony. Czarna magia wymagała zużycia ogromnej ilości energii, a on od dobrej godziny znęcał się nad przeszło dwudziestoma śmierciożercami. Mężczyzna spojrzał jeszcze na nich z nienawiścią czerwonymi oczami, a potem krótkim warknięciem kazał się wynosić wszystkim, prócz młodego Malfoya, na którego kiwnął głową.

Severus z trudem podniósł się z podłogi, po czym na wiotkich nogach opuścił pomieszczenie. Był wyczerpany fizycznie i psychicznie. Zwykle po takiej wizycie w Mrocznym Dworze musiał jeszcze złożyć raport Dumbledore’owi. Zdał sobie sprawę, że automatycznie o tym pomyślał i gdyby w porę się nie zorientował, może deportowałby się wprost pod dom staruszka. Głupiec, wyrzucił sobie. Tęsknienie za czymś takim jest objawem masochizmu lub raczej skrajnego kretynizmu. Poza tym, czy to nie przez starego tak oberwałeś?

Bezpośrednio sprzed Dworu teleportował się na próg swojego domu, gdzie się nieoczekiwanie zachwiał i musiał przytrzymać ściany. Zaklął głośno. Wszystkie jego mięśnie były obolałe i odmawiały współpracy. Wszedł do budynku, trzaskając drzwiami, jak zawsze po nieprzyjemnym spotkaniu z Czarnym Panem i nagle zaklął po raz kolejny. Przypomniał sobie o obecności Morgenstern, które pewnie spała jak gdyby nic, ale zaraz odsunął od siebie wyrzuty sumienia. Co go w ogóle obchodziła jakaś głupia dziewucha?

Wspięcie się na schody było nie lada wyzwaniem. Gdy w końcu mu się to udało i dotarł pod drzwi łazienki, jego ciało oblane było zimnym potem. Z trudem zdjął czarny płaszcz, a potem szaty, w międzyczasie odkręcając kurek z gorącą wodą nad wanną. W takich chwilach żałował, że nie posiadał skrzata domowego, ale tę myśl także szybko od siebie odepchnął. Zanurzył się w gorącej wodzie prawie z westchnieniem ulgi. Jego mięśnie powoli zaczęły się rozluźniać, choć wiedział, że bez eliksirów przeciwbólowych się nie obejdzie, byłby obolały jeszcze przez kilka dni. Sięgnął na półeczkę nad głową i wymacał tam trzy fiolki. Zawsze trzymał je w pogotowiu. Wypił wywary, krzywiąc się nieco przy ostatnim, który smakował, no nie oszukujmy się, jak stary kapeć, po czym oparł głowę o brzeg wanny i przymknął zmęczone oczy.

Jego myśli poszybowały swobodnie. Na pierwszy plan szybko wysunął się oczywiście Dumbledore, który miał być martwy, a nie był. Severusa zaciekawiło, dlaczego do tej pory nikt z Zakonu się z nim nie skontaktował, choćby po to, żeby poinformować go, że przeżyli. Czyżby mu nie ufali? Nic nowego. Był pewien, że ze staruszkiem nie było najlepiej, w końcu dostał trzema czarnomagicznymi klątwami na raz. Być może właśnie umierał. To było głupie ze strony Zakonników, że żaden z nich nie pofatygował się po Snape’a. Może nie dałby rady uratować dyrektora, ale pewnie udałoby mu się ulżyć nieco w cierpieniu. Głupcy, pomyślał w otępieniu, które coraz mocniej zaczęło go ogarniać. Tyle razy powtarzałem Dumbledore’owi, że bez niego to wszystko poleci na łeb na szyję, ale ten oczywiście mnie nie słuchał. Nikt nigdy mnie nie słucha. Mówiłem, że trzeba uważać na chłopaka? Mówiłem. I co? „Trzeba ocalić jego duszę”! Ha! Jakby było, co ratować. Przecież dzieciak od małego siedział po uszy w czarnej magii, takie rodziny jak Malfoyowie uczyły rzucania niewybaczalnych jak pieczenia ciasteczek. I skończyło się na tym, że gówniarz był teraz nowym ulubieńcem Geniusza Zła, psia jego mać. Dobrze, że się tam jeszcze przy nim kręcili Morgenstern z Zabinim, to może dałobt się go jeszcze przeciągnąć…

Woda wlatująca mu do nosa i ust wyrwała go z błogostanu. Severus poderwał się ponad krawędź wanny, plując, charcząc i klnąc. Zdał sobie sprawę, że przysnął, a w tym czasie woda zdążyła już całkiem wystygnąć i nagle zrobiło mu się zimno. Wytoczył się z wanny na lodowate płytki i szybko owinął ręcznikiem. Wciąż miał nieprzyjemne uczucie w nosie i piekły go oczy. Nie przestając przeklinać, ubrał piżamę i opuścił łazienkę.

Machinalnie spojrzał w kierunku pokoju Morgenstern i ze zdumieniem ujrzał poświatę sączącą się przez szparę pod drzwiami. Może ręki sobie uciąć by nie dał, ale mógłby przysiąc, że gdy wspiął się na schody, w pomieszczeniu było ciemno. A teraz paliła się świeca. Zmarszczył brwi. Gdyby chodziło o to trzaśnięcie drzwiami, Morgenstern dawno już by wyjrzała i może nawet na niego nakrzyczała. Z nią nigdy nie było nic wiadomo. Jednak z drugiej strony, Severus często trzaskał drzwiami po powrocie od Voldemorta i do tej pory jakoś na to nie reagowała. Co się zmieniło?

Starając się, żeby nie zaskrzypiała pod nim podłoga, wolno podszedł do drzwi i zaczął nasłuchiwać. Gdzieś w jego głowie zakołatała myśl, że mogłoby wyglądać to mocno niestosownie. Morgenstern była jego siedemnastoletnią uczennicą i takie zachowanie względem niej mogło uchodzić za niemoralne. Nie zdążył się jednak za to skarcić, gdy za drzwiami usłyszał przytłumione głosy, które natychmiast wyparły z jego umysłu wszystko inne. Oba były wyjątkowo znajome.

— Nie powinieneś był tu przychodzić — powiedziała Morgenstern. Trzasnęła zasuwana szuflada. — Profesor wrócił godzinę temu i nadal siedzi w łazience. Jak cię przyłapie, będę miała kłopoty.

— Nie mam siły się z tobą kłócić — odparł mocno zmęczony głos, który z całą pewnością należał do młodego Malfoya. Severus uniósł brwi. — A w Malfoy Manor nie mam już żadnych eliksirów przeciwbólowych.

— Też mi wymówka… Mocno dostałeś?

— Nie, tak tylko mnie połaskotało — warknął chłopak nieprzyjemnie. — Głupie pytanie. Gdybym dostał lekko, przychodziłbym do ciebie po eliksiry?

— Fakt, że wspiąłeś się na pierwsze piętro, nieco temu przeczy — odrzekła na to bez oburzenia.

Przez chwilę nic nie mówili, a Severus usłyszał tylko ciche kroki dziewczyny, dźwięk szkła obijającego się o szkło, gdy podawała Malfoyowi fiolki z eliksirami oraz ledwo zauważalny szelest i skrzypienie, chyba gdy chłopak podnosił się lekko na łóżku, żeby wypić wywary. Nie było pewności, czy się jeszcze w ogóle odezwą, jednak na wszelki wypadek mężczyzna wciąż się nie ruszał, żeby nie odkryli jego obecności. Domyślił się, że Malfoy dopiero co przyszedł, na dodatek dostał się do pokoju oknem. Jak często to robił?, zastanowił się w myślach. I to wprost pod jego nosem? Severus nie mógł wprost wyjść z podziwu, że zdołało oszukać go dwoje nastolatków – jego, super-szpiega stulecia.

— O co chodziło tym razem? — zapytała w końcu Morgenstern.

Łóżko znowu zatrzeszczało, tym razem chyba pod jej ciężarem. Zaszeleściła pościel i ponownie skrzypnęło łóżko, a Severus domyślił się, że to Malfoy nieco się przesunął, żeby zrobić dziewczynie miejsce na materacu. Mistrz Eliksirów nie mógł się powstrzymać i zazgrzytał bezgłośnie zębami. Doprawdy, ten chłopak wyraźnie czuł się tutaj jak u siebie.

Malfoy odezwał się po dłuższej chwili, wciąż słabym głosem.

— Był przeciek z Zakonu Feniksa. Dowiedział się, że Dumbledore żyje.

Dziewczyna wciągnęła powietrze tak głośno, że Snape usłyszał to nawet za drzwiami. No w końcu była to dosyć niecodzienna wiadomość. Z drugiej strony, jej udawało się wiedzieć rzeczy, o których nie powinna nawet zdawać sobie sprawy, więc mogła sobie to przewidzieć.

— Naprawdę?

— Prawdopodobnie.

Znów cisza.

— Profesor wrócił godzinę temu — zauważyła w końcu dziewczyna. — Dlaczego cię zatrzymał?

— Zlecenie mordu — odparł Malfoy lekceważąco.

— Co?!

Choć Severus nie widział twarzy Morgenstern, mógłby przysiąc, że wyrażała zdumienie, zgorszenie, może nutkę przerażenia. Na jego własnej pewnie malowało się to samo. Jego brwi podjechały wyżej, a na dodatek ten beznamiętny ton Malfoya przyprawił go o dreszcze. Zdziwił się. Zabójstwa na żądanie wykonywali zwykle on albo Lucius, Czarny Pan nie powierzał tak delikatnych spraw mało skrupulatnym osobom, a mowa żółtodziobom. Nawet Bellatrix nie dostawała takich zleceń, bo była niedyskretna. Od kiedy to młody Malfoy był pupilkiem Voldemorta?

— Znowu? — zapytała dziewczyna z taką irytacją, że Severus o mało nie udławił się własnym językiem. W jej głosie nie było przerażenia. Z nią naprawdę było coś nie tak. — Co tym razem?

Odpowiedź chłopaka brzmiała bardzo sennie. I znów lekceważąco, jakby nic dla niego nie znaczyło zamordowanie z zimną krwią niewinnego człowieka. Z nimi obojgiem było coś nie tak. Nawet Severus, płatny morderca z wieloletnim stażem, nie traktował śmierci w kompletnie bezstresowy sposób.

— Jakiś tam ministerialny urzędnik.

— Mogliby ci przynajmniej za to płacić — westchnęła na to Morgenstern. — Nie wspomniał nic o eliksirze? — dopytała się jeszcze z niepokojem.

— Hm, nie.

— To dobrze.

— Mhm…

Severus zastanowił się o jaki eliksir mogło jej chodzić, ale nagle poświata pod drzwiami zgasła i spowiła go ciemność. Łóżko po raz kolejny zaskrzypiało, znowu zaszeleściła pościel. Ale zamiast zapanować cisza, z pokoju nagle zaczęły dobiegać kolejne trzaski i chrobotanie, a potem oburzony głos chłopaka:

— Hej, co robisz?

Morgenstern cmoknęła z irytacją.

— Próbuję wziąć przykrycie. Jak sama nazwa mówi, tym się przykrywa, a nie traktuje jako prześcieradło. Przesuń nieco, to je wezmę.

— No przecież… Auć! Nie wpychaj mi łokcia w żebra!

— Mówię ci, żebyś się przesunął. Mam użyć magii? Obawiam się, że nie będzie to przyjemne.

— Zero litości — westchnął, ale najwyraźniej wykonał polecenie.

— Siedź cicho, jeśli nie chcesz wylądować na podłodze — zagroziła mu jeszcze ze śmiechem.

Malfoy wymamrotał coś pod nosem w odpowiedzi, ale Severus już tego nie dosłyszał. Postał jeszcze przez chwilę pod drzwiami, ale wkrótce zaczęły zza nich dochodzić dwa wyrównane oddechy i tylko ciche trzeszczenie łóżka, gdy któreś z nastolatków poruszyło się przez sen. Snape ostatecznie nie wiedział, czy powinien zachować się jak wychowawca (lub może raczej ojciec) i czuć oburzenie, że Malfoy spędzi noc w pokoju Morgenstern, czy może raczej potraktować to po ślizgońsku i udawać, że o niczym nie wiedział. W końcu, wbrew powszechnemu przekonaniu, sam też miał kiedyś te siedemnaście lat i nawet zdarzało mu się myśleć o czymś innym niż czarna magia, eliksiry czy zemsta na Potterze i Blacku. Stał tak przez dłuższą chwilę niezdecydowany, ale finalnie wybrał drugą opcję i w końcu bezszelestnie przemknął do swojej sypialni.

Nawet on nie miał serca wywalać obolałego Malfoya w ciemność.

Rano nie mógł jednak odmówić sobie przyjemności bycia wrednym. Zamiast, jak zwykle po spotkaniu w Mrocznym Dworze, wstać w okolicach godziny ósmej, zebrał się z łóżka już koło siódmej (nie bez trudu, ale czego się nie robiło dla idei), po czym ubrawszy się i wykonawszy poranną toaletę, pokuśtykał przez górny korytarz i z energią zastukał do drzwi Morgenstern.

W pomieszczeniu wyraźnie zapanowało poruszenie.

— Morgenstern! — zawołał, nie mogąc powstrzymać uśmieszku cisnącego mu się na usta. — Proszę natychmiast otworzyć drzwi.

— Jak… co… Chwileczkę! — odkrzyknęła z paniką. — Ja…

— Nielegalnie goszczę młodego Malfoya — dokończył za nią głosem ociekającym jadem. — W tej chwili otwieraj te drzwi albo wywarzę je zaklęciem — zagroził.

Życie w pokoju zamarło. Po chwili rozległy się kroki, zazgrzytał przekręcany w zamku klucz i drzwi stanęły otworem. Z Malfoyem na pierwszym planie. Był na szczęście całkowicie ubrany (choć może odrobinę wymięty i potargany), a przy tym nie wydawał się czuć ani odrobinę skrępowany sytuacją, w której się znalazł.

— Dzień dobry, panie profesorze — przywitał się uprzejmie z prawie bezczelnym uśmiechem. — Piękny poranek.

Severus wyrzucił sobie, że w sumie powinien się spodziewać. Jak do tej pory nie udało mu się ujrzeć wyrazu skruchy na twarzy Malfoya, który miał niezwykłe zdolności do obracania niesprzyjających sytuacji na swoją korzyść. Doprawdy, była to bardzo irytująca cecha. Mistrz Eliksirów zgromił go wzrokiem i spojrzał nad jego ramieniem. Morgenstern siedziała na łóżku zakryta szczelnie marynarką chłopaka i, w przeciwieństwie do niego, wyglądała na mocno skrępowaną. Jej opuchnięte usta i wyglądająca zza rozpiętego kołnierza Malfoya świeża malinka świadczyły, że nie tylko Snape wstał dziś wcześniej.

— Rozumiem, że pan Malfoy zostaje na śniadanie? — zapytał jadowicie, wciąż patrząc na dziewczynę, która zarumieniła się jeszcze bardziej.

— Bardzo chętnie — odparł chłopak, nie przestając się uśmiechać.

Morgenstern posłała tak mordercze spojrzenie w jego plecy, że sam Severus by się go nie powstydził. Na jego widok mężczyzna poczuł przypływ satysfakcji i miało brakowało, a uśmiechnąłby się tryumfalnie. Już on jej pokaże, co się działo, gdy ktoś próbował oszukać Severusa Snape’a. Wykrzywił ironicznie usta.

— Może najpierw doprowadźcie się do porządku — rzucił sucho i odwrócił się na pięcie, powiewając szatami.

— Idiota — syknęła Morgenstern, zanim zamknęły się drzwi pokoju.

Severus zaśmiał się cicho do siebie. Nie ma to jak miły początek dnia.

To było najdziwniejsze śniadanie, w jakim Severus miał okazję brać udział, a kilka naprawdę dziwnych śniadań zdarzyło mu się w życiu. Malfoy najwyraźniej miał wyśmienity humor, a ten ironiczny uśmieszek wciąż nie schodził mu z ust, co doprowadzało Snape’a do szewskiej pasji. Z kolei Morgenstern nie podzielała jego nastroju, wręcz sapała z irytacji i posyłała mu nieprzyjazne spojrzenia znad swojego talerza. Mistrz Eliksirów po kilku minutach stwierdził, że to było nawet zabawne, jednak szybko zweryfikował swój pogląd, gdy zastawa na stole zaczęła drżeć.

— Morgenstern, o ile pamiętam, został ci jeszcze jeden dzień do pełnoletniości — przypomniał sucho. — Folguj nieco z magią.

Nawet na niego nie spojrzała, ale miniaturowe trzęsienie ziemi od razu ustało. Dziewczyna wciąż jednak nie przestała gromić Malfoya wzrokiem, ten natomiast w ogóle na to nie reagował. Severus przyglądał się temu prawie z fascynacją. Siedzieli naprzeciw siebie, Morgenstern po jego lewej, a Malfoy po prawej stronie i toczyli między sobą niewerbalną batalię. Snape miał niewielką wiedzę na temat związków, ale wydawało mu się, że nie do końca tak one wyglądały. Najwyraźniej należało brać na to poprawkę, jeśli chodziło o tę dwójkę.

Severus przyjrzał się bliżej chłopakowi. Pamiętał tego bladego jedenastolatka, który sześć lat temu po raz pierwszy wkroczył do wielkiej sali i usiadł na stołku, żeby dokonała się jego Ceremonia Przydziału. Siedemnastoletni Draco Malfoy nie przypominał go tak bardzo, jak mogłoby się wydawać. Wciąż był blady, wyniosły i bardzo sztywny, miał te same chłodne szare oczy, prawie białe włosy, lekko zadarty nos i ostre rysy, jednak cała jego postawa emanowała energią, czego nie można było powiedzieć o jedenastoletnim wymoczku kryjącym się za plecami dwóch o wiele większych kolegów z roku. Obecny Malfoy na pewno potrafił się obronić, a do tego porządnie przyłożyć każdemu, kto z nim zadarł. Ten kpiący uśmieszek ewoluował przez ostatnie lata, ale wciąż nie schodził z twarzy chłopaka, co w połączeniu z chłodnym, pretensjonalnym tonem, bywało mocno irytujące. Dodatkowo w oczach Malfoya pojawił się dziwny błysk, który dodawał mu drapieżności i (nawet Snape musiał to przyznać) urody, której i tak mu nie brakowało. Draco w wieku jedenastu lat nie był zbytnio ładny, zbyt chudy, niski i na dodatek wiecznie skrzywiony, jakby coś go bolało. Czas obszedł się z nim łaskawie.

Morgenstern już na pierwszy rzut oka wyglądała jak jego przeciwieństwo, co w tej chwili uderzyło Severusa mocniej niż dotychczas. Może dlatego że miał tę dwójkę jednocześnie przed sobą i mógł się na nich bezkarnie gapić. Dziewczyna nie wyglądała na arystokratkę, nawet mimo sześciu lat spędzonych między tymi dobrze urodzonymi młodymi ludźmi. Choć straciła nieco na drapieżności i nieustannie się uśmiechała, jakby kochała każdego człowieka na świecie, nadal brakowało jej tej sztywności i stateczności ruchów. No i na pewno nie miała modowego zamiłowania Ślizgonek, które od wieków słynęły z doskonałego zmysłu w doborze ubrań oraz innych damskich akcesoriów. Morgenstern w typowej dla siebie czerni wyglądała przy nich tak bardzo niestosownie, że aż trudno było uwierzyć, że była jedną z nich. Jej nieoficjalne stroje w Hogwarcie wyglądały jak zakonne habity, proste, skromne i aż ascetyczne. Ubrania, które nosiła u Severusa, były tak mugolskie, że to prawie bolało. Na dodatek lubowała się w jaskrawych napisach o bezsensownej treści typu dzisiejszej: Gott ist tot [1]. Jakoś nigdy nie oskarżał Morgenstern o religijność, ale to brzmiało nazbyt agresywnie jak na nią. Poza tym, do tej pory nie posądziłby jej o czytanie Nietzschego.

Posiłek trwał prawie godzinę w całkowitym milczeniu, przez co Severus miał bardzo dużo czasu na rozmyślania. Bezczelnie obserwował nastolatków, nawet się z tym nie kryjąc, ale oni chyba nic nie zauważali, zajęci sobą. To dziwne, pomyślał Snape, przyglądając się im znad kubka z kawą. Jak długo można prowadzić bitwę na spojrzenia? Przedtem nie miał zbyt wielu możliwości obserwować zakochanych (jeśli można to tak nazwać). Jego rodzice nie byli idealnym przykładem – ojciec pił do nieprzytomności i lał ich także do nieprzytomności, a matka harowała całe dnie w mugolskim barze, zaś nocami płakała i w tajemnicy uczyła Severusa pierwszych zaklęć. To właśnie dzięki niej, a nie szkolnym kolegom, Snape pierwszy raz zetknął się z czarną magią. Mistrz Eliksirów wiedział, że dzieciństwo młodego Malfoya pod tym względem wyglądało podobnie.

Nieopatrzne porównanie siebie do chłopaka nieco go otrzeźwiło. Nie. Nawet jeśli mieli ze sobą coś wspólnego, Severus i tak go nie lubił. Malfoyów po prostu nie dało się lubić. No chyba że było się Morgenstern.

— Będę się już zbierał — powiedział nagle chłopak, odkładając na bok sztućce i elegancko ocierając usta serwetką. — Muszę jeszcze wpaść gdzieś po drodze.

Wstał od stołu, a jednocześnie podniosła się Morgenstern, jakby pociągnął ją za sobą. Severus miał ochotę kazać jej usiąść, jednak Malfoy plączący się samotnie po jego domu był ostatnią rzeczą na świecie, którą chciałby tu mieć. Skinął więc w milczeniu głową na jej pytające spojrzenie i wrócił do Proroka Codziennego, jakby było w nim cokolwiek interesującego. Gazeta coraz bardziej ulegała wpływom nie tyle ministerstwa, co Czarnego Pana i podległych mu urzędników.

— A właśnie — rzucił niespodziewanie Malfoy, zatrzymując się w progu kuchni i odwracając na pięcie. Wyraz jego twarzy nie spodobał się Severusowi. — Pytałaś już pana profesora o pozwolenie na spędzenie całego jutrzejszego dnia, a potem też i nocy u mnie? — zwrócił się do Morgenstern z psotnym uśmiechem.

Dziewczyna zgromiła go wzrokiem, co Severus i tak zauważył, mimo że była odwrócona do niego plecami. Uniósł brwi. Westchnęła ciężko i spojrzała w końcu w jego stronę.

— Draco, Blaise i Pansy urządzają dla mnie przyjęcie urodzinowe — wyjaśniła beznamiętnie.

Brwi Snape’a podjechały wyżej.

— Ukończenie siedemnastu lat oznacza pełnoletniość, Morgenstern. Myślę, że w takim wypadku pytanie mnie o pozwolenie nieco mija się z celem.

Posłała mu słaby uśmiech pełen wdzięczności. Malfoy najwyraźniej nie czuł się jednak usatysfakcjonowany i już otwierał usta, żeby coś dodać, kiedy kopnęła go mocno w kostkę. Posłał jej mordercze spojrzenie, ale nawet się nie skrzywił. Po nocnej wizycie u Voldemorta było to pewnie bardziej jak łaskotanie. Morgenstern nie zwróciła uwagi na jego wzrok godny bazyliszka, bezpardonowo wypychając go z kuchni na korytarz, gdzie – sądząc po odgłosach – jeszcze raz mu przyłożyła. Ta dziewczyna ma coś nie tak z głową, pomyślał Severus z niechcianym podziwem, mimowolnie słuchając ich kłótni prowadzonej półgłosem w przedpokoju. A Malfoy tym bardziej, skoro się z nią spotykał. Żaden człowiek o zdrowych zmysłach długo by tego nie wytrzymał. Severus dawno już doszedł do wniosku, że Morgenstern po prostu była kłębkiem szaleństwa, na dodatek niebezpiecznie oddziaływującym na otoczenie. Tylko czekać, aż sprowadzi na nich wszystkich gniew Voldemorta.

______________

Opis do tytułu: W sieci zła (ang. Fallen) – amerykański horror z 1998 roku.

[1] Gott ist tot (niem. Bóg nie żyje) – Fryderyk Nietzsche.

I znów mamy perspektywę Severa. Lubię do niego wracać. Niektórzy z Was zastanawiali się pod jednym z wcześniejszych rozdziałów, co by się się stało, gdyby Sever przyłapał Dracona w pokoju Corny. Ależ proszę bardzo. Moim zdaniem nie mogło stać się nic innego, gdy zetknęły się ze sobą dwa tak ironiczne charaktery jak Draco i Sever. Szkoda mi tylko Corny, bo ona najgorzej na tym wyszła.

Sama nie wiem, czy rozdział mi się podoba. Nie jest dokładnie taki, jaki oczekiwałam, że będzie,  słodko-gorzki i zbytnio przepełniony przemyśleniami, ale ostatnio mam problem z przelaniem myśli na papier. I - Morgano ratuj! - brakuje mi pomysłów na to opowiadanie. Chyba coś tam wewnątrz mnie się wypaliło, ale nie będę się nad tym rozczulać i biorę się do roboty. Mam zamiar skończyć tę historię i tak też zrobię.

Tak w ogóle, to miałam dodać tutaj bonus z okazji drugich urodzin opowiadania (stuknęły 17 maja), ale po jego przeczytaniu (fragmentu, bo jest jeszcze nieskończony), stwierdziłam, że się tutaj jeszcze nie nadaje. Jest zbyt... hm, odważny, momentami nieco wulgarny i choć prawie nie ma w nim przekleństw czy też w ogóle nie ma typowych scen erotycznych, chyba lepiej będzie zamieścić go na Zapomnianej Szufladzie. Jeśli więc ktoś jest ciekawy, co się stanie, jeśli Beatrice przesadzi z Dramione i Sevmione, zapraszam tam. Notka powinna pojawić się na dniach. Oczywiście, tych parringów tam nie będzie, to jakby opowiadanie z alternatywnego świata "Serca Smoka" z Draconem i Corny w rolach głównych. Ciekawskich i przede wszystkim odważnych serdecznie zapraszam.

EDIT. Sama nie wiem, czy jestem nieuważna, czy po prostu głupia, ale podałam Wam zły adres mojego bloga z opowiadaniami, co uzmysłowił mi dopiero komentarz Dusi. Już to poprawiłam. Bardzo Was za to przepraszam, moje niedopatrzenie. Na pojawienie się miniaturki będzieci musieli jednak poczekać, bowiem mój lapek jest w naprawie.

Całuję.
Wasza,