Rozdział dwunasty

Dzień sądu

Gdy już stanął w miarę stabilnie na kamiennej posadzce, Draco zaraz odesłał niedbałym ruchem ręki czającego się w pobliżu kominka wiecznie wystraszonego skrzata, po czym założył od nowa osłony na kominek. Otrzepał się z popiołu.

Kominek w sali fechtunkowej był jedynym kominkiem we dworze otwartym prawie codziennie. Można było sobie tutaj na to pozwolić, bo popiół nie sypał się na dywan i nie brudził posadzki. Nosek, jeszcze młody skrzat o zadartym nosie, skłonił się nisko i zniknął. To Abraxas Malfoy, dziadek Dracona, wprowadził w Malfoy Manor zwyczaj, żeby pod nieobecność któregoś z domowników, każdego jego dnia absencji służba na dwie godziny zdejmowała osłony z kominka w sali treningowej i od jedenastej rano do pierwszej po południu czekała pod nim. Jeśli żaden czarodziej się nie pojawił, skrzat po prostu zakładał blokady i traciło się swoją szansę. Draco korzystał z tej furtki za każdym razem, gdy spędzał noc poza domem, a rano jakoś udało mu się wyrobić w czasie tych dwóch godzin. Najbliższy punkt świstoklikowy w pobliżu Malfoy Manor znajdował się półtorej mili od dworu i aż do ukończenia siedemnastu lat chłopak musiał pokonać ten dystans pieszo, nie mogąc korzystać z różdżki. Bardzo uciążliwa sprawa.

Sala treningowa zajmowała całe wschodnie skrzydło na trzecim piętrze, poza tym, połączono ją ze strychem, przez co była też najwyższym pomieszczeniem we dworze. Na suficie widoczne były nagie belki stropowe, ściany były niebielone i od wieków nie odświeżane, wisiały na nich uchwyty i gabloty z różnego rodzaju bronią – od ręcznej, mieczy, rapierów, szpad, toporów i sztyletów, przez kusze oraz motane shurikeny, kończąc na przedpotopowej mugolskiej broni palnej, która w XX wieku mogła posłużyć już jedynie jako eksponat muzealny. W ścianie na prawo od drzwi od jakichś pięćdziesięciu lat z hakiem widniała sporej wielkości dziura, po tym jak pradziadek Dracona, Pugsley Malfoy, dowiedziawszy się o zdradzie żony, strzelił w napadzie furii ze sztucera do domowego skrzata. Dzięki Merlinowi, nie trafił, choć podobno skrzat stał zupełnie nieruchomo. Malfoyowie mieli porywcze charaktery.

Od dłuższego czasu broń w pomieszczeniu jedynie się kurzyła. Odkąd Draco skończył piętnaście lat, Lucius zrezygnował ze wspólnych treningów (które dla chłopaka były morderczą harówką) i sam też przestał tu zaglądać. Białowłosemu mimo wszystko było trochę szkoda, bo były to jedyne lubiane przez niego zajęcia z ojcem, który wciąż wymyślał nowe sposoby na uprzykrzenie mu życia. Ale Zabini nie podzielał tego zdania, pukał się w czoło na każdą propozycję szermierki, zaś samotne wymachiwanie mieczem było lekko bezsensowne.

Dwór był ciemny i pusty jeszcze bardziej niż zwykle. A może to Draconowi tylko się tak wydawało. Nie rozglądając się zbytnio na boki, szybko przeszedł do swojej sypialni i zamknął się w niej.

Musiał się przygotować.

To miała być krótka i szybka akcja. Corny bez szemrania dała mu silny eliksir usypiający i kazała się nie wygłupiać, tylko polać nim obficie spory kawałek steku i rzucić psu, jak zwykle robili gangsterzy na filmach. Draco nie skomentował, że skąd mógł mieć pojęcie, jak gangsterzy radzili sobie z psami wielkości hipogryfów, skoro w życiu obejrzał niewiele filmów o tej tematyce. W ogóle w życiu obejrzał niewiele mugolskich filmów – kilka razy Corny udało się zaciągnąć go do kina i były to jedne z jego najdziwniejszych doświadczeń. Zaraz za podróżą metrem i taksówką oraz wycieczką do mugolskiego centrum handlowego z ruchomymi schodami. Lucius Malfoy na pewno dostałby zawału, gdyby dowiedział się, gdzie jego syn chodził i co robił w wolnych chwilach.

Gdy Draco po raz kolejny pojawił się na Squires Way, było już po pierwszej w nocy i w żadnym z identycznych domków nie paliło się światło. Chłopak na wszelki wypadek zrezygnował z obszernej czarodziejskiej szaty, zakładając przylegający do ciała i niekrępujący ruchów czarny strój ze skóry (wyglądał w nim jak mugolski włamywacz, ale o tym nie wiedział). Ostrożnie przemieścił się ogrodami, uważając, żeby nie zbudzić domowych pupili, śpiących w budach lub w koszach na gankach. Nawet niewielki york z różową kokardką mógłby narobić niepotrzebnego hałasu i zaalarmować całe osiedle. Gdy Draco dotarł pod numer osiemnasty, był zasapany od ciągłego wspinania się po ogrodzeniach i miał lekko obtartą skórę na dłoniach, ale w żyłach buzowała mu adrenalina. Planowanie i skradanie się było o wiele bardziej emocjonujące niż morderstwo w iście śmierciożerskim stylu – aportowanie się pod sam dom, wymordowanie całej rodziny, łącznie z psem i złotymi rybkami, a potem zostawienie nad budynkiem Mrocznego Znaku. Draco wolał skrytobójstwo, ciche i niezostawiające śladów, bez przypadkowych ofiar, zdemolowanych budynków czy nawet całej okolicy oraz bez możliwości szybkiego wskazania winnego.

Podwórko nie zostało otoczone żadnym czarem, najwyraźniej żeby nie wysłać przypadkiem na drugą stronę tęczy jakiegoś zbłąkanego mugola lub kota sąsiadów. Idioci, pomyślał Draco, wyciągając z kurtki zawiniątko w białej, nieprzezroczystej folii (Papier za bardzo naciąga wilgoć i eliksir w niego wsiąknie, wyjaśniła Corny w czasie pakowania, zauważając uniesione brwi chłopaka), a potem zagwizdał cicho przez zęby. Natychmiast z budy wysunął się wielki, kudłaty łeb jeszcze większego i bardziej kudłatego psa, który zaraz zaczął węszyć i nasłuchiwać. Draco celnie rzucił zwierzęciu kawał mięsa pod sam nos, starając się dotykać stek na jak najmniejszej powierzchni. Wytarł dłoń w spodnie. Pies pochłonął prezent dwoma kłapnięciami zębów i po minucie zwalił się na ziemię w głębokim śnie. Chłopak uśmiechnął się paskudnie do siebie, bezszelestnie zeskakując z drzewa. A mama mówiła, żeby nie brać nic od nieznajomych.

Teraz czekała go najgorsza część zadania – zaklęcia obronne. Nie było miejsca na najmniejszą pomyłkę, jeden zły ruch i całe przedsięwzięcie trafi jasny szlag. Rozbrajanie mugolskich zabezpieczeń jest łatwiejsze, pomyślał Malfoy, ocierając pot z czoła i wypuszczając ze świstem powietrze z płuc. Przetniesz kilka kabelków albo podłączysz takie małe, śmieszne pudełeczko, które zgadnie hasło, a jeśli jesteś czarodziejem, po prostu skonfundujesz alarm czarem i dowidzenia. Z zaklęciami nie było tak prosto – nakładały się na budynek warstwami i trzeba było najpierw je odkryć, a potem jeszcze zdejmować w konkretnej kolejności, żeby nie uruchomić wyjca. Już po kilku minutach Draco poczuł zimną stróżkę potu płynącą mu wzdłuż kręgosłupa. Dobra aurorska robota, niech ich szlag i wszyscy święci. Z daleka cała bariera pachniała ministerialnymi czarami. Po zdjęciu dwóch wierzchnich warstw, białowłosy stwierdził, że jeśli przeżyje wojnę i jakimś cudem uniknie wieczystych wakacji w Azkabanie, koniecznie musi dostać się do aurorów. Niby niekaralność była podstawą przyjęcia, ale ktoś taki jak Draco byłby dla ministerstwa prezentem od losu. Moody był w końcu doskonałym przykładem, że nie było lepszego aurora od nawróconego mordercy.

Wszyscy ci wielcy i święci stróże prawa zawsze grali fair, wzdrygali się przed brudną robotą, babraniem się w błocie i krwi oraz dorobieniem się kilku brzydkich blizn. Choć Draco dawno już nasiąknął czarną magią i przeświadczeniem, że dobry auror, to martwy auror, w gruncie rzeczy nie miał zbyt wiele przeciwko pracy dla ministerstwa. Mógłby nawet to polubić, gdyby się postarał. Aurorom przynajmniej płacili za rozbrajanie wyczerpujących zabezpieczeń, wyciąganie ludzi z łóżek o dziwnych porach i grzebanie w zwłokach, a chłopak teraz robił dokładnie to samo kompletnie za darmo. Nie zwracali mu nawet za szkody materialne, o uszczerbku na duszy i cele nie było co wspominać.

— Alleluja — wymamrotał do siebie z uśmiechem, gdy padła ostatnia osłona.

Dalej było już tylko dziecinnie prosto, w końcu Draco od początku wakacji wkradał się przez okno do pokoju Corny. Właściwie nie musiał nawet przysuwać sobie ogrodowego stołu, bo bez trudu wspiął się na parapet okna na parterze, potem zaś uczepiwszy się rynny i pomagając sobie nieco zaklęciem, dostał się na pierwsze piętro. Okno na poddaszu było nieco niżej niż pozostałe, więc chłopak wspiął się do nie nawet bez zaklęcia stabilizującego, otwierając je czarem. Dopiero w środku odetchnął głębiej i jednoczenie powstrzymał kichnięcie. Poddasze pokrywała gruba warstwa kurzu, poruszona teraz delikatnym powiewem z otwartego okienka. Draco zapalił słabe światełko na końcu różdżki i rozejrzał się, by powoli ruszyć między pudłami oraz przykrytymi folią starymi meblami, starając się o nic nie zawadzić. Na wszelki wypadek rzucił na siebie jeszcze zaklęcie wyciszające, które tłumiło odgłos jego kroków. Niby ojciec uczył go, jak poruszać się zwinnie i bezszelestnie, jednak ostrożności nigdy za wiele.

Nawet w słabym świetle różdżki można było zauważyć, że dom urządzony był elegancko, choć swobodnie i odrobinę promugolsko. Draco rozejrzał się po wąskim korytarzu, marszcząc nos. Musiał znaleźć sypialnię ministerialnego urzędnika i to najlepiej bezbłędnie, nie wpadając po drodze do dzieci albo teściową. Zwłaszcza do teściową. Chłopak zamarł w bezruchu i wytężył słuch, a już po chwili dotarł do niego odrobinę przytłumiony odgłos chrapania. Bingo, pomyślał. Zaczął ostrożnie przesuwać się wzdłuż ściany, patrząc pod nogi i dokładnie stawiając każdy krok. Na podłodze leżał jasny, puchaty dywan, którym przykryto ciemne panele, mogące w każdej chwili zdradzić jego obecność w domu.

Drzwi nie zaskrzypiały, gdy Draco popchnął je lekko. Dobrze. Chłopak zgasił różdżkę i niczym cień wsunął się do dużej sypialni. W pomieszczeniu było jaśniej niż na korytarzu, bo okno było odsłonięte i wpadało przez nie światło księżyca na tydzień przez pełnią. Draco doskonale widział kontury mebli oraz postaci śpiących w sporej wielkości małżeńskim łożu. Uroczy obrazek. Chłopak podszedł do nich, a wtedy jedna z nich nagle się poruszyła z sennym pomrukiem i spojrzała wprost na niego, nieco nieprzytomnie. To była kobieta.

— Bobby? Bobby, to ty? Coś się stało? — zapytała śpiąco, mrużąc oczy i starając się zobaczyć coś więcej w ciemności.

Serce Dracona na chwilę zamarło, a potem zaczęło bić dwa razy szybciej. Nie panikuj, rozkazał sobie i popatrzył intensywnie prosto w oczy kobiety. Śpij, szepnął jego umysł. Nic się nie stało, idź spać. Przygryzł wargę tak mocno, że popłynęła krew. Kobieta nagle zamrugała, westchnęła cicho, po czym osunęła się i zapadła w głęboki sen. Draco ze świstem wypuścił powietrze z płuc przez zaciśnięte zęby. Chwalić Merlina za wrodzony dar perswazji. Oraz za kilka innych, dużo mniej chlubnych zdolności.

Draco nigdy nie używał swoich mocy publicznie. Właściwie, niepublicznie też używał ich bardzo rzadko, sam za dobrze nie wiedział dlaczego. Już we wczesnym dzieciństwie nauczył się, że ludzie obawiali się tego, czego nie potrafili zrozumieć. Dowodem było to, jak inni uczniowie bali się Pottera na drugim roku, gdy okazało się, że Gryfon był wężousty. Draco też był, ale nigdy o tym nie mówił. U Malfoyów znajomość mowy węży była normalna, w którymś tam pokoleniu byli spokrewnieni ze Slytheinem, w równym stopniu co z założycielami Ravenclawu i Hufflepuffu, a nawet Gryffindoru, którym od wieków wszyscy Ślizgoni tak jawnie gardzili. Nic nadzwyczajnego, prawie wszyscy czarodzieje czystej krwi byli w większym bądź mniejszym stopniu spokrewnieni ze sobą. Draco szybko jednak pojął, że większą korzyść miał ktoś, o którego zdolnościach wiedział tylko on sam lub ewentualnie jeszcze kilka równie uzdolnionych osobników. Dużo łatwiej było mu wtedy funkcjonować w normalnym społeczeństwie.

No chyba że chciało się zostać Voldemortem, rządzić i wzbudzać strach. Wtedy rozgłos był nawet pożądany.

Draco pochylił się nad urzędnikiem, który był ostatnią przeszkodą na drodze do przejęcia ministerstwa przez Mrocznego. Drobny, żylasty człowieczek o dużym nosie i przerzedzonych włosach, z którym nie mogli sobie poradzić śmierciożercy – ani prośbą, ani groźbą. Draco zawsze powtarzał, że Czarny Pan otaczał się idiotami, których iloraz inteligencji wahał się w granicach zera. Bezwzględnego [1].

Chłopak naciął sztyletem wnętrze prawej dłoni i szybko schował ją do kieszeni, żeby na podłogę nie kapnęła nawet kropla krwi. Lewą ręką dotknął piersi leżącego na wznak mężczyzny i skupił na nim całą swoją moc. Wiedział, że był w tym dobry. Tak jak skromność nie należała do jego zalet, zwłaszcza ta fałszywa. Zawsze potrafił zmusić ludzi do robienia tego, co im kazał, a odkąd poznał Corny i dowiedział się od niej co-nieco o budowie oraz funkcjonowaniu ludzkiego ciała, potrafił zrobić z nim prawie wszystko i to nie tylko ze swoim. To nawet nie było trudne, wystarczyło tylko wiedzieć, czego się chciało i skupić moc w konkretnym miejscu. Istniało tyle niezwykłych możliwości. Zawał serca, wylew krwi do mózgu, nagłe problemy z przepływem powietrza przez płuca, pęknięty wrzód żołądka lub nawet takie banalne zakażenie. Czarodzieje wierzyli, że byli niezniszczalni, przecież nie zapadali na takie typowo mugolskie choroby jak rak, astma czy choćby zwykła ospa. Polegali na magii do tego stopnia, że gdyby jednego dnia jej zabrakło, nie potrafiliby zrobić sobie herbaty. A tak jak mugole umierali na zawał, wrzody żołądka czy problemy z oddychaniem, nawet częściej niż na smoczą ospę albo zatrucie źle wykonanym eliksirem.

Zbrodnia doskonała.

Kogo w czasie wojny zdziwiłby wcześnie posiwiały facecik po sześćdziesiątce, który w nocy zmarł w swoim łóżku na zawał serca? Ministerialny urzędnik, który od kilku tygodni żył w ciągłym stresie, nieustannie przesiadywał w pracy, mało jadł i spał jedynie po zażyciu Eliksiru Słodkiego Snu?

Mordowanie całej rodziny i robienie Mrocznego Znaku nad budynkiem było już przereklamowane. Oto nadeszła nowa era, czas skrytobójców, cichych zbrodni i niezauważalnych przestępstw. Era szarych eminencji. Malfoyowie byli doskonali w rządzeniu z cienia.

Nim mężczyzna dokonał swojego żywota u boku śpiącej twardo żony, Draco założył od nowa osłony na dom, wszystkie po kolei i przemknął nad wyciągniętym na trawie psem, który nad ranem obudzi się bez skutków ubocznych i około szóstej zacznie szczekać na siedzącego na drzewie kota sąsiadki. Chłopak na wszelki wypadek przemieszczał się jeszcze przez jakiś czas podwórkami, żeby dopiero gdzieś w połowie ulicy wyjść w końcu na chodnik. Głębokie rozcięcie na dłoni nieco utrudniało mu wspinaczkę po ogrodzeniach, ale starał się ignorować ból i tym bardziej nie zostawiać krwawych śladów. Po powrocie do Malfoy Manor zaleje je dyptamem. Idąc wolno wzdłuż śpiącej uliczki, wygarnął wplątane we włosy liście i zeschłe gałązki, po czym wyciągnął z kieszeni kurtki paczkę papierosów. Zapalił jednego z nich od różdżki, zaciągając się głęboko dymem. Ze zranioną ręką obwiązaną prowizorycznym bandażem z chusteczki i ukrytą głęboko w kieszeni spodni, wolno ruszył chodnikiem w kierunku skrzyżowania.

Nie, nie mógł powiedzieć, że lubił tę robotę. Lubił adrenalinę, którą podnosiło skradanie się w ciemności, nasłuchiwanie i wspinanie po ścianach budynków. Lubił ten stan podenerwowania, gdy dobierał się do zabezpieczeń i nie miał pewności, czy tym razem też mu się uda, czy może obudzi całą ulicę. Lubił oglądanie w mroku nocy wnętrz domów obcych ludzi, zastanawianie się, jak żyli, co robili w wolnym czasie i czy byli szczęśliwi, czy może raczej nie znosili swojego życia i najchętniej pozarzynaliby siebie nawzajem. Ale na pewno nie lubił zabijania. Nie dawało mu to satysfakcji ani tym bardziej uczucia władzy, o którym tak wszyscy mówili. To było jak z chodzeniem na zajęcia z przedmiotów, których nie znosiłeś – wiedziałeś, że musisz, ale zrobiłbyś wszystko, żeby się od tego wymigać. Albo jak z załatwianiem potrzeb fizjologicznych – w sumie nie sprawiało ci to żadnej przyjemności, ale było niezbędne do życia. Stwierdzenie, że zabijanie było złe, Draco zawsze zbywał lekceważącym przewróceniem oczami. Draco w swoim życiu robił, nadal robi lub jeszcze kiedyś zrobi wiele złych rzeczy, rzeczy niemoralnych, niedopuszczalnych i ogólnie nie do przyjęcia dla osób z czystym sercem i wiarą w szeroko pojęte dobro. Fakt, ludzie na ogół nie zabijali, ale na przykład byli też tacy, co czekali z seksem do ślubu.

Draco nie uważał, że był zły. Nie gwałcił, nie palił i nie grabił, w dzieciństwie nie wyrywał skrzydełek muchom i nie podpalał skrzatom fartuszków. Voldemort był zły. Ciotka Bella była zła. Jego ojciec był zły. Draco był tylko niemoralny i miał po prostu nieco wypaczone spojrzenie na niektóre rzeczy, ale na pewno nie był zły. Zło było obszernym pojęciem, a ludzie mieli tendencje do naużywania go, przez co zatraciło swój sens. Draco miał swoją definicję zła. Złe było zabijanie niewinnych ludzi dla przejęcia władzy, a przede wszystkim dla zemsty się na mugolach, którzy umieścili cię w zapchlonym sierocińcu. Tak samo złe było też zmuszanie innych, żeby zabijali dla ciebie, nawet jeśli tego nie chcieli i się tym brzydzili. Zła była wiara w bezsensowne idee o czystości rasy, krwi i czego tam innego oraz torturowanie dla własnej satysfakcji i upajanie się bólem swoich ofiar. Złe było zmuszanie własnego dziecka, żeby w deszczu i śniegu robiło dwadzieścia okrążeń wokół parku, a także karanie batem za niepoprawnie zawiązane sznurówki. No dobrze, znęcanie się nad szkolnym kolegą przez ostatnie sześć lat nauki może też było złe, ale na pewno było ono także w innej kategorii wagowej. Zresztą, Potterowi się należało.

Zatem według tej definicji, Draco nie mógł być zły. Tylko źle ukierunkowany, namawiany do złego i otoczony złem, ale tak naprawdę sam nie był zły. No dobrze, może troszeczkę. Ale Corny mawiała, że w każdym człowieku było tyle samo dobra, co zła i że nikt nie rodził się zły.

No chyba że było się Voldemortem.

Na końcu ulicy Draco rzucił na ziemię spalonego papierosa i deportował się prosto do Malfoy Manor. A raczej prosto pod bramę Malfoy Manor, bo teren wokół dworu chroniony był zaklęciami podobnymi do tych, które otaczały Hogwart.

W progu przywitał go Paskuda. Draco zdziwił się, bo sądził, że skrzat nadal biegał na posyłki u Pansy, ale stworzenie wyjaśniło, że panna Parkinson skończyła już dekorować dom i odesłała je do Malfoy Manor. Chłopak wzruszył ramionami i wysłał skrzata do kuchni, żeby zrobił mu spóźnioną kolację. Gdy już opadła adrenalina, białowłosy poczuł się nagle głodny i zmęczony. Powlókł się do swoich pokoi i zostawiwszy ubrania na środku sypialni, zamknął się w łazience. Dymptam szczypał jak jasna cholera, ale gorąca kąpiel zmyła z Dracona ostatnie krople podekscytowania i rozleniwiła go tak mocno, że kolację zjadł prawie na śpiąco. W sumie, to nie była kolacja, ludziom o czwartej nad ranem zdarzało się jeść śniadania, a nie kolacje.

Draco padł jak kłoda na swoje łóżko i od razu zasnął.

Obudziła go myśl, że czegoś nie zrobił. Była to bardzo irytująca myśl, która nie dawała mu spokoju. Chciał jeszcze spać, jeszcze tylko chwilę, pięć minut, może ze dwie przynajmniej, ale ta dziwna myśl brzęczała mu w głowie niczym natrętna mucha. Wciąż nie otwierając oczu, zastanowił się na swoim życiem, ale nic nie przychodziło mu do głowy. No przecież zorganizował nawet to przeklęte przyjęcie urodzinowe dla Corny.

Gwałtownie siadł na łóżku, budząc się już całkowicie.

— Cholera — jęknął.

Leżący na nocnym stoliku zegarek twierdził, że była dopiero siódma, a Draco spał zaledwie trzy godziny. Stwierdził, że musiało mu to wystarczyć. Kiedyś to odeśpi, w końcu nie był Blaise’em, który potrzebował przynajmniej dziesięciu godzin snu, żeby właściwie funkcjonować.

Draco wyskoczył z łóżka z taką energią, jakby nie zawalił kilku nocy z rzędu, a dwie doby temu nie został potraktowany kilkoma Cruciatusami. Nie miał czasu przejmować się takimi głupotami. W ogóle nie miał czasu. Powinien jak najszybciej dotrzeć na Spinner’s End, odebrać stamtąd Corny, obiecał jej w końcu cały dzień, zanim będzie musiała uśmiechać się i dziękować za życzenia.

I nadal nie miał dla niej prezentu.

Szlag.

Biorąc szybki prysznic myślał intensywnie, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Miał w niej kompletną pustkę. Poprzedniego dnia wykluczył książki, buty, ubrania, biżuterię, porcelanę i jej podobne, słodycze, a nawet dywany. Dawało mu to raczej niewielkie możliwości.

Malutkie.

Żadne.

Cholera, miał przerąbane.

Był pewien, że Corny wcale by się nie przejęła, gdyby nie dostała od niego żadnego prezentu. Właściwie może byłaby nawet zadowolona, zawsze narzekała, że kupowali jej różne rzeczy, a ona nie miała się jak odwdzięczyć. Mógł jej dać zwykłą symboliczną czekoladę, że pamiętał i takie tam. Mógł. Corny nie była wybredna i nie wymagała wielkich gestów. To było w niej dobre i jednocześnie irytujące, bo człowiek nie mógł znaleźć nic idealnego. A musiał coś znaleźć. Merlinie, jak on nie znosił szukania prezentów.

Gdy zapinał koszulę, nagle jego wzrok padł na zdjęty przed snem i właśnie leżący na biurku srebrny sygnet Malfoyów z błyszczącą literą M. Draco zamarł przy ostatnim guziku.

Coś wyjątkowego.

Coś osobistego.

Coś, co mógł dać tylko Draco.

— M-melinie skrzaci! — pisnął przerażony Paskuda, na którego chłopak wpadł w drzwiach sypialni. Lewitowana dwa kroki przed stworzeniem taca zachybotała się niebezpiecznie, chlapiąc kawą. — P-paniczu? Dokąd panicz tak biegnie?

Draco jednak go nie słuchał, zajęty własnymi myślami. Potrzebował czegoś wyjątkowego i osobistego. Czegoś, co będzie wyraźnie mówiło, że był to prezent od niego. Że też wcześniej na to nie wpadł!

Od odejścia matki Draco ani razu nie był w jej pokojach. Po prostu nie potrafił się do tego zmusić. Teraz też zawahał się z ręką na klamce, ale szybko się otrząsnął. Nie bądź sentymentalny, Malfoy, powiedział sobie i wkroczył do środka.

Bawialnia była takiej samej wielkości jak salonik Dracona, ale już od progu było widać, że należała do kobiety. Nawet nieco zakurzona wydawała się przytulna i jasna, pełna ciepłych kolorów, miękkich linii i gustownych koronek. Zarówno u Dracona, jak i u pana domu, wszystko było kanciaste, twarde i chłodne, choć Draco gustował raczej w prostocie, z kolei Lucius w przepychu. Poza tym w pokojach chłopaka wszystko pokryte było rysunkami bądź kartkami z rysunkami. Utrzymana w bieli sypialnia Narcyzy wyposażona była w toaletkę z trzyskrzydłowym lustrem, do której Draco od razu się skierował, starając się jak najmniej rozglądać na boki. I tak czuł się tu źle i nie na miejscu, tak tu chłodno i pusto. Sięgnął do stojącego na blacie kuferka z biżuterią, który matka pozostawiła, odchodząc. Nie zabrała nic z rodowej biżuterii Malfoyów, zostawiła nawet kilka par kolczyków, które należały do Blacków i które wniosła do tego domu dwadzieścia lat temu, w dniu swojego ślubu. Draco nie patrzył jednak na nie, doskonale wiedząc, czego szukał. I wiedział, gdzie to znaleźć.

Jego rodzice od lat nie nosili obrączek. Ojca poniewierała się w jednej z wielu szuflad biurka w jego gabinecie, a matki spoczywała bezpiecznie w przegródce tego drewnianego kuferka. Razem z pierścionkiem zaręczynowym, a także tak zwanym pierścionkiem przedzaręczynowym. Draco z namaszczeniem wyjął wszystkie trzy srebrne krążki i położył je sobie na otwartej dłoni. Mimo wszystko pamiętał czasy, kiedy matka jeszcze je nosiła – pierścionek przedzaręczynowy na środkowym palcu lewej dłoni, a obrączka i pierścionek zaręczynowy na palcu serdecznym. Wszystkie trzy od wieków należały do rodowej biżuterii Malfoyów, a Draconowi kojarzyły się wyłącznie z matką, z jej chłodnymi dłońmi, które odgarniały mu włosy z czoła i gładziły go uspokajająco po plecach. Odepchnął od siebie wspomnienia. Nie był w tym dobry, we wspominaniu. Nie nauczono go wspominać.

Spojrzał na pierścionek przedzaręczynowy, delikatnie odkładając pozostałe na miejsce. Był dość skromny i prosty jak na coś, co należało do Malfoyów – z kilkoma maleńkimi srebrnymi kwiatkami oraz wplecionymi między nie diamencikami. Od zawsze służył do oznaczania, jak się to niezbyt pochlebnie nazywało – każdy dobrze wiedział, że jeśli jakaś dziewczyna miała ten pierścionek na palcu, lepiej się do niej nie zbliżać. Draco słyszał plotki, że ojciec nadużywał tego w Hogwarcie, w końcu chłopak po kimś musiał odziedziczyć paskudny charakter oraz ogólne niemoralne prowadzenie się. Tradycja Malfoyów nakazywała, że w dniu swoich szesnastych urodzin Draco powinien dostać ten pierścionek od matki ze słowami, żeby dał go swojej wybrance i upewnił się, że była to właściwa dziewczyna, zanim podaruje jej ten właściwy pierścionek, już zaręczynowy. Matki nie było, więc musiał wziąć go sobie sam. Takie życie.

Draco uśmiechnął się do siebie. Dokładnie o to mu chodziło. Był pewien, że pierścionek spodoba się Corny, choć początkowo dziewczyna będzie się opierała, protestowała przed podarowywaniem jej rodzinnej biżuterii i katalogowaniem jako przyszłej pani Malfoy. A Draco stwierdzi, że w końcu nie była to żadna propozycja małżeństwa, tylko zwykły kawałek srebra i diamentów, nic nadzwyczajnego, każdy chłopak miał prawdo dać coś takiego dziewczynie, a wtedy Corny się podda. Wciąż mamrocząc coś pod nosem, ale się podda. Znał ten schemat doskonale.

Kiedy stałeś się takim beznadziejnym romantykiem, Malfoy?

W Proroku Codziennym zamieszczono krótką informację, że Walter Starsky, lat pięćdziesiąt osiem, szef Służb Administracyjnych Wizengamotu, zmarł w nocy na zawał serca. Świeć Merlinie nad jego duszą. Draco odrzucił gazetę na stolik, nie zajmując się tym zbytnio. Robota wykonana, rozdział zamknięty. Voldemort od dawna miał kandydata na miejsce bardzo teraz martwego Waltera Starsky’ego.

— Panicz już wychodzi? — zdziwił się Paskuda, wyglądając z salonu, w którym trwało właśnie wielkie polerowanie rodowych sreber, zarządzone przed wyjazdem przez Luciusa. Pan domu był upierdliwy, nawet gdy go w tym domu nie było. — Nie ma jeszcze dziewiątej.

— Idę po Corny. Obiecałem jej, że spędzimy ze sobą cały dzień, zanim zacznie się jej przyjęcie urodzinowe.

Draco poczuł się bardzo głupio, tłumacząc się skrzatowi. Chyba naprawdę pozwalał mu na zbyt dużo. Stworzenie zaskrzeczało coś niezrozumiale pod nosem, nim wróciło do salonu. Draconowi udało się jedynie zrozumieć, że była to niezbyt pochlebna opinia na temat Pansy i jej sposobu taktowania skrzatów domowych oraz zachowaniach nieprzystających dobrze wychowanej panience. Chłopak uśmiechnął się do siebie. Oto opowieść o tym, jak Parkinson zraziła do siebie Paskudę.

Po raz pierwszy kulturalnie zadzwonił do drzwi, a potem wszedł przez nie do domu Snape’a, który powitał go w progu z miną mordercy na odwyku. Draco czuł się trochę dziwnie. Może to przez te drzwi, przyzwyczaił się w końcu do okna, a może wyglądało to trochę, jakby przyszedł zabrać dziewczynę na randkę i wpadł na jej ojca, który od razu oceniał, czy chłopak się nadawał dla jego ukochanej jedynaczki. Uroczo. Draco wątpił, czy w którymkolwiek z równoległych światów (jeśli gdzieś tam jakieś były), w którym Mistrz Eliksirów byłby prawdziwym ojcem Corny, Malfoy byłby w jego oczach idealnym chłopakiem dla panny Snape. Prawda była taka, że mogły istnieć miliardy światów, a Snape w każdym z nich byłby wrednym sadystą i starym kawalerem (nawet mając córkę), który uczył eliksirów, dawał niesprawiedliwe szlabany i nie znosił Dracona. Inny Snape po prostu nie miał prawa bycia.

— Dzień dobry, panie profesorze — przywitał się Draco uprzejmie.

Snape zacisnął usta, nie racząc mu odpowiedzieć. Wyglądał, jakby miał raczej ochotę go zamordować i powstrzymywał go przed tym jedynie fakt, że jego córka będzie smutna. Naprawdę uroczo.

— Przyszedłem po Corny.

Mina Snape wskazywała, że doskonale o tym wiedział i że była to ostatnia rzecz na świecie, której teraz pragnął. Draconowi trudno było go rozgryźć. Taktował Corny jak skrzata domowego, warczał na nią, zamykał w pokoju i ogólnie zachowywał się, jakby jej nie znosił, a jednocześnie rościł sobie do niej jakieś dziwne prawo. I było to niepokojące.

— Draco! — rozległo się nagle gdzieś za plecami Mistrza Eliksirów. Natychmiast przestali siłować się na spojrzenia i jednocześnie odwrócili się w kierunku głosu.

Corny zbiegała ze schodów i wyglądała… hm, no cóż, jak Corny, którą Draco znał i lubił. Od stóp do głów w czerni, w szpilkach, z puszczonymi luźno włosami i mocnym makijażem. Draco z satysfakcją zauważył, że Snape’owi najwyraźniej ta wersja Morgenstern podobała się znacznie mniej od Corny domowej, bo marszczył brwi i spoglądał na nią bardzo ostrożnie. Malfoy lubił obie, choć ta była mu bardziej znana i oswojona. Corny domowa miała w sobie coś dziwnego, nieznanego, była zbyt lekka, uległa i nieśmiała. Nawet jak na cichą, uległą i nieśmiałą Corny.

— Spóźniłeś się — oznajmiła dziewczyna, zgrabnie omijając Snape’a oraz jego wciąż zmarszczone brwi.

— Nie umawialiśmy się na żadną konkretną godzinę.

— Mieliśmy spędzić razem cały dzień. Zaczął się o czwartej pięćdziesiąt trzy — poinformowała go sucho, ale oczy jej się śmiały. — Zatem spóźniłeś się.

Draco przewrócił oczami.

— Dla mnie dzisiejszy dzień zaczął się o siódmej.

— I według tego też jesteś spóźniony. Jest osiem po dziewiątej.

Cmoknął z rozdrażnieniem, na co ona zachichotała i uśmiechnęła się do niego radośnie. Jej obwiedzione mocno na czarno oczy błyszczały. Snape za to przyglądał się tej scenie z miną, która wskazywała, że nie miał zielonego pojęcia, o co chodziło.

— Idziemy?

Draco skinął głową.

— W lodówce ma pan obiad na dziś i jutro, wystarczy tylko odgrzać — rzuciła do wciąż stojącego w drzwiach zaciętego w sobie Snape’a, który zacisnął zęby jeszcze mocniej i warknął:

— Umiem przygotować sobie posiłek, Morgenstern. Radziłem sobie całkiem nieźle, kiedy ciebie tu jeszcze nie było.

Przewróciła oczami, mamrocząc coś o kiepskich zdolnościach kulinarnych i cudownym braku ofiar śmiertelnych. Draco nigdy by nie pomyślał, żeby Snape był dobrym kucharzem. Trudno było sobie wyobrazić Starego Nietoperza w fartuszku i białej czapce, jak zagniatał ciasto. Prawie roześmiał się na tę myśl.

— Do widzenia, panie profesorze — powiedział grzecznie, stojąc już za progiem, a w odpowiedzi Mistrz Eliksirów z trzaskiem zamknął drzwi. — Cóż za kultura — mruknął chłopak pod nosem.

— Ma zły dzień — wyjaśniła Corny, przewracając oczami. — Wykipiały mu dwa eliksiry, a trzeci przeżarł kociołek i kawałek podłogi razem z dywanem.

— To nie upoważnia do nieuprzejmego zachowania wobec całego świata.

— Przyganiał kocioł garnkowi — zaśmiała się i pociągnęła go na chodnik. — To co dziś robimy?

Po trzech godzinach Draco poważnie zastanowił się, czy pozwolenie Corny na robienie wszystkiego, czego tylko zapragnęła, nie było głupim pomysłem. Został przeciągnięty po całym Londynie, zawleczony do kilku księgarni, antykwariatów, a nawet sklepów z antykami, kilka razy wepchnięty do metra i raz do taksówki, a na dodatek zaprowadzony do mugolskiego centrum handlowego, w którym czuł się dziwnie i, co gorsza, nie wiedział, jak się zachować. Inwencja Corny Morgenstern nie miała granic. Dobrze, że jej torba była większa w środku niż na zewnątrz, bo musiałby jeszcze robić za tragarza, dźwigać torby książek i butów, a tak nosił tylko jedną, małą torebkę.

Wystarczyło mu, że za to płacił.

Corny najwyraźniej stwierdziła, że ten jeden dzień w roku pozwoli sobie na nieprzejmowanie się, że to wszystko zakupione było z pieniędzy Dracona. Chyba doszła do wniosku, że siedemnaście lat kończyło się tylko raz w życiu i w tym jednym szczególnym dniu mogła zaszaleć. Draco nigdy nie widział jej w szale zakupów, ale było to dość fascynujące. Nawet jeśli kilka razy musiał odpuścić i wyjść zapalić, bo nie miał ochoty sterczeć głupio między wieszakami, a przy okazji skupiać na sobie ciekawskich spojrzeń zarówno klientów, jak i ekspedientek. Jak również pewnego ekspedienta, który uśmiechnął się do niego zalotnie i puścił mu oko. Draco od razu zrobił taktyczny odwrót i już nie wrócił do tego sklepu. To wszystko przez tą jego piekielną, nie do końca określoną urodę.

Corny na szczęście była jedną z tych nielicznych dziewczyn, która zakupy robiła dość sprawnie, a przy okazji nie zadawała głupich pytań, w której sukience wyglądała lepiej. Nerwy Dracona by tego nie zniosły.

Wystarczyło, że za to płacił.

Około pierwszej po południu zjedli lekki lunch w całkiem przytulnej knajpce na brzegu Oxford Street, a potem Corny zapragnęła iść do kina. Bo u Snape’a nie było telewizora, a ona czuła ogromną potrzebę obejrzenia czegoś, na czym nie będzie musiała myśleć. Wybrała film pełen pościgów samochodami lub pieszo, strzelanin, widowiskowych wybuchów i dam w potrzebie mdlejących w ramiona bohaterów. Sala kinowa była prawie pusta, jakaś parka migdaliła się w ostatnim rzędzie, niżej siedziało trzech znawców samochodów, a Draco już od początku nie potrafił pojąć sensu płytkiej fabuły, choć Corny tłumaczyła mu, że to nie o fabułę tu chodziło, tylko o samochody, strzelaniny i wybuchy oraz o głównego bohatera, w którym kochały się wszystkie przewijające się na ekranie kobiety. Właśnie o to chodziło w filmach akcji. Parka z tyłu wydawała z siebie coraz głośniejsze mlaszcząco-ssące odgłosy, trzech chłopaczków w pierwszych rzędach narzekało na kiepskie efekty specjalne, a Corny uparcie wyjaśniała Draconowi wszystko, co działo się na ekranie i śmiała się z jego marnego pojęcia o świecie mugoli. Też coś, nie widział potrzeby wiedzieć więcej, niż musiał. W gruncie rzeczy było to nawet zabawne, ale zrobiło się o wiele ciekawiej, gdy Morgenstern w końcu zrezygnowała ze śledzenia fabuły i przysunęła się bliżej. Ciemność jakoś tak wzmagała w ludziach potrzebę bliskości, tych dwoje z tyłu wiedziało o tym najlepiej.

— Masz dziś wyjątkowo dobry humor — zauważyła Corny, gdy wyszli z kina na zalaną słońcem ulicę i zaczęli kierować się w stronę Upper Brook Street.

Do godziny zero zostało jeszcze coś koło czterech godzin, ale Pansy zażądała porwania jubilatki odpowiednio wcześniej, żeby ją przygotować, cokolwiek to według niej znaczyło.

— A czemu mam nie mieć dobrego humoru?

— No wiesz, w nocy morderstwo, a w dzień randka i impreza. Jakoś tak dziwnie to wygląda.

— Powinienem zamknąć się w pokoju i rozpaczać nad swoim losem? — zapytał, unosząc brwi.

Corny wzruszyła ramionami.

— Nie wiem. Ale ten twój dobry humor też wygląda nieco dziwnie.

— Wygląda na to, że Draconowi Malfoyowi też zdarza się mieć dobry nastrój — stwierdził, przyciągając ją do siebie i całując w czubek głowy. — A morderstwa nie mają tu nic do rzeczy.

— Hm.

Zaśmiał się, ale nic już nie dodała.

Właściwie sam nie wiedział, czemu miał dobry humor. Może chodziło o to, że przebywanie zbyt długo w towarzystwie Morgenstern sprawiało, że człowiek jakoś tak automatycznie przejmował jej nastroje i zachowania. Może powodem było to, że od kilku dni Lucius Malfoy przebywał za granicą i wciąż nie było wiadome, kiedy wróci. A może po prostu Draco cieszył się na nachodzącą imprezę. No i miał idealny prezent dla swojej dziewczyny, więc już nie musiał się tym przejmować. A to było już coś.

Upper Brook Street nie wyglądało tak źle, jak się spodziewał. Kilka kloszów z kwiatami w dolnym holu, kilka w salonie, stoły nakryte białymi obrusami i tylko to mieniące się wszystkimi kolorami tęczy: Wszystkiego najlepszego, Corny tuż nad kominkiem. Mogło być gorzej i zdawało się, że Corny pomyślała dokładnie to samo, bo odetchnęła z ulgą.

— Ładnie — stwierdziła.

— To prezent od Diabła — powiedział na to Draco, prowadząc ją do salonu. — No może trochę też ode mnie i od Czarnej, ale głównie od Diabła. Ja mam swój.

Corny łypnęła na niego ostrożnie, siadając na samym brzegu kanapy, jakby była gotowa w każdej chwili rzucić się do ucieczki. Moody mógłby być dumny z jej nieustannej czujności. Draco zajął wygodnie całą resztę mebla, nie mogąc przestać się uśmiechać. Pewnie wyglądał jak szaleniec.

— A to wycieczka do Londynu nie była prezentem?

— Była jego pierwszą częścią.

— Nie podoba mi się twoja mina — rzuciła, wydymając lekko usta. — Uśmiechasz się jak opętany. Zwykle oznacza to kłopoty.

Przewrócił oczami.

— Wszędzie widzisz podstęp.

— Bo ty jesteś jednym wielkim podstępem, panie Malfoy — wyjaśniła, uważnie dobierając słowa. — Co ty tam znowu knujesz, hm?

Sapnął.

— Z wami jasnowidzami jest ten problem — westchnął teatralnie, osuwając się nieco na skórzanej kanapie, żeby przybrać jeszcze wygodniejszą pozę. — Nie potraficie cierpliwie czekać. Zawsze chcecie mieć wszystko na tacy i niepokoi was, gdy czegoś nie wiecie.

— Draco.

— Och, już dobrze. — Cmoknął z rozdrażnieniem. — Nie można się nawet z tobą podroczyć.

Wyjął z kieszeni spodni małe, czarne pudełeczko, na widok którego Corny od razu zmarszczyła brwi. Popatrzyła na nie, jakby oczekiwała, że zaraz wybuchnie, a potem spojrzała Draconowi prosto w oczy. Jej usta zacisnęły się w wąską kreskę, w identyczny sposób jak zwykle robiła to zniesmaczona McGonagall.

— Co to jest?

Draco uniósł brwi.

— A na co wygląda?

— Jeśli to jest to, co ja myślę, że to jest, to chyba naprawdę oszalałeś — rzuciła na to Corny ze złością, zakładając ręce na piersi. — A jeśli to nie jest to, to i tak nie mogę tego przyjąć.

Zazgrzytał zębami.

— Dlaczego? — sapnął. — To nie jest propozycja małżeństwa.

— Nie, ale jest niczym czerwony neon krzyczący: To dziewczyna Malfoya, nie waż się jej tknąć nawet małym palcem u lewej stopy, bo stracisz głowę.

Draco westchnął. Spodziewał się tego, oczywiście, że się spodziewał. Znał ją wystarczająco długo, żeby wiedzieć, jak zareaguje. Nie miał wprawdzie pojęcia, dlaczego ktokolwiek miałby dotykać ją małym placem u lewej stopy i czemu akurat tym palcem, ale z Corny nigdy nic nie wiadomo. A dotykając jej naprawdę można było stracić głowę, zarówno dosłownie, jak i w przenośni.

— Cors, nie chcesz chyba sprawić mi przykrości, odmawiając przyjęcia długo poszukiwanego przeze mnie prezentu?

Łypnęła na niego złowrogo.

— Daj spokój — ciągnął uparcie, jakby tego nie zauważył. — Już i tak wszyscy wiedzą, że się spotykamy i nawet bez specjalnego oznaczenia wiedzą, że dotykanie ciebie jest zabronione. Więc nie histeryzuj.

— Nie histeryzuj — prychnęła trochę słabo. — Jasne, ja zawsze histeryzuję.

— Oczywiście, że tak.

Wyjął pierścionek z pudełeczka, jednocześnie chwytając dziewczynę za lewy nadgarstek. Delikatnie, ale stanowczo. Pociągnął lekko jej dłoń do siebie i zanim zdążyła zaprotestować, założył jej srebrny krążek na środkowy palec. Pierścionek natychmiast sam dopasował się idealnie, zmniejszając się do obwodu palca. Nie ma to jak dobra goblińska robota, pomyślał, przyglądając się z zadowoleniem efektowi swoich działań. Gdy uwolnił nadgarstek dziewczyny, ta popatrzyła na swoją dłoń bardzo niepewnie, przygryzając dolną wargę.

— Jest piękny, ale, Draco, ja nie wiem, czy…

— Oczywiście, że możesz go przyjąć — przerwał jej obcesowo, machnąwszy lekceważąco ręką. — Nie oświadczam ci się w końcu.

— A jak go zgubię?

Wypuścił ze świstem powietrze.

— Możesz przestać histeryzować?

Posłała mu nieco urażone spojrzenie, ale przestała oponować. Jakby to mogło coś dać, w końcu rozmawiała z Malfoyem. Draco się uparł i nie istniała żadna rzecz na świecie, która wybiłaby mu ten pomysł z głowy. Amen.

— Halo?! — zawołała Pansy z holu. Trzasnęły drzwi i na korytarzu rozległy się kroki, które zaczęły przybliżać się do salonu. — Draco? Corny? Jesteście już? Och, to bardzo dobrze, że jesteście tak wcześnie — stwierdziła, stając w progu i łapiąc się pod boki. Brakowało jej tylko fartuszka w kwiatki i wałka. — Będziemy mieli więcej czasu, żeby cię przygotować, Corny — dodała, klaszcząc w dłonie z zadowolenia.

Corny spojrzała na Dracona ze zbolałą miną.

_______________

Opis do tytułu: Dzień sądu (ang. Judgment Day: The John List Story) – amerykański dramat z 1993 roku.

[1] zero bezwzględne – 0 Kelwinów, czyli -273˚C.

Nie chciałam przedłużać i trzymać Was w niepewności, zwłaszcza że poprzedni rozdział zamieściłam już prawie półtorej miesiąca temu i dzięki Morganie za bonus, który w między czasie popełniłam, bo aż wstyd. Nowy rozdział podoba mi się fragmentami, końcówkę nieco zepsułam i chyba mogłam się nieco więcej rozpisać o pokoju Narcyzy, ale jak to stwierdził Draco, Malfoyowie nie potrafią wspominać. Krótka akcja na Squires Way też chyba była za krótka, ale nie jestem zbyt zdolna w tym kierunku. I nie, nie zmienię Dracona, ma być idealny i koniec. Po co pisać o zwyczajnych bohaterach, no nie? Wystarczy nam przecież ten nieśmiały, dobry i niedoskonały Potter, Draco może być idealny. Amen. Poza tym, mam nadzieję, że w rozdziale nie było za dużo kiczu i cukru, wiem, że miejscami trochę przesadziłam, ale mówi się trudno. Bea się starzeje i robi coraz bardziej romantyczna, a przez to Draco... hm, jaki jest, każdy widzi.

Bea pozdawała egzaminy, a w międzyczasie nie miała internetu, dzięki czemu powstało to oto dzieło, w przypływie natchnienia stworzone. Na następny rozdział mam wstępny plan, ale nie obiecuję, że pojawi się szybko.

Chętnych wciąż też zapraszam na Kroniki Andalarskie. Jest już tam pierwszy rozdział.

EDIT. Na moim chomiku (Bea_Corny) pojawił się cały pierwszy tom "Serca Smoka" w jednym pliku oraz całość "Dzieci Slytherinu". Zatem udostępniam to publicznie i z możliwością ściągnięcia sobie na dysk, ale biada istocie, która postanowi sobie przypisać moje dzieło. Wywęszę to. Prócz tego dodałam także kilka moich ulubionych opowiadań z fandomu. Może coś się komuś spodoba.

Wasza,