Rozdział dwudziesty drugi

Mniejsze zło

Czasem dopiero na skrzyżowaniu człowiek zaczyna zastanawiać się – dokąd idzie.

Władysław Grzeszczyk

Diabeł wpadł do dormitorium, trzasnął drzwiami z taką siłą, że o mało nie wyleciały one z zawiasów, bez słowa padł na swoje łóżko i rozpaczliwie przykrył głowę poduszką. Jak dziecko, które sądziło, że gdy tak zrobi, doskonale ukryje się przed gniewem ojca. Jednak nadal było go widać. Corny posłała w jego kierunku przerażone spojrzenie i zaczęła różdżką czyścić pościel Dracona z atramentu, który niechcący rozlała. Owe zabrudzenie prześcieradeł ich właściciel zobaczył jedynie kątem oka i zarejestrował rąbkiem świadomości, bo w tej chwili było to bardzo mało istotne. Nawet jeśli kiedykolwiek wcześniej wydawało się mu czymś ogromnie ważnym i stanowczo koniecznym do głośnego przedyskutowania ze sprawczynią tego stanu rzeczy.

Diabeł już wiedział.

W ten ciepły, poniedziałkowy poranek Zabini w końcu opuścił swoje łóżko, ich wspólne dormitorium, mroczne lochy Ślizgonów i ze swej łaskawości pojawił się wreszcie na zajęciach lekcyjnych. Zarówno Draco jak i Corny bali się chwili, w której jego dziewczyna poprosi go na prywatną rozmowę w ustronnym miejscu. Bardzo dobrze wiedzieli, czym się to mogło, lecz nie musiało skończyć. Ale jedno było pewne – zły Diabeł to niebezpieczny Diabeł.

Dopiero po kilku minutach całkowitej ciszy Malfoy nareszcie ocknął się z szoku i spojrzał na Corny, która jeszcze molestowała różdżką czystą już pościel, jakby chciała wyssać z niej cały kolor. Bez słowa zabrał jej magiczny patyk, a ona popatrzyła na niego w zdumieniu. Wskazał głową za siebie, na kumpla, dając jej do zrozumienia, że powinna już zostawić to cholernie ważne zadanie domowe z runów i ratować Zabiniego. Draco doskonale zdawał sobie sprawę, że nie był zbyt delikatny i taktowny jako pocieszyciel. Zwykle kończyło się to źle albo jeszcze gorzej. Dlatego wolał teraz nie ryzykować. Dziewczyna natychmiast podniosła się z draconowskiego łóżka, na którym od pół godziny siedziała ze skrzyżowanymi nogami w kostkach i podeszła do Diabła.

— Blaise? Wszystko w porządku? — zapytała cicho, a Draco wywrócił oczami. Oczywiście, że nic nie jest w porządku!, miał zamiar krzyknąć do niej. Przecież rzuciła go dziewczyna! Zamiast tego nic nie powiedział. — Blaise?

— Daj mi spokój — wymamrotał brunet, a poduszka tłumiła jego głos. — Nic mi nie jest. Idź sobie.

Dąsał się jak czterolatek, który za wszelką cenę starał się pokazać światu jaki to był silny. Malfoy też zwykle obierał taką taktykę i kończyło się na tym, że zostawał sam ze swoimi problemami. To nie był zbyt dobry sposób na życie.

— Blaise, wiesz przecież, że nam możesz powiedzieć wszystko — nalegała nadal cicho i spokojnie Corny, swoim miłym głosem przepełnionym delikatnością i troskliwością. Jeszcze trochę i go pogłaszcze, pomyślał ironicznie białowłosy, przyglądając się temu chłodno. — Blaise, powiesz mi, o co chodzi?

— O nic. Daj mi spokój.

Draco miał ochotę trzasnąć się dłonią w czoło. Nie mogą od razu przejść do pocieszania? Przecież dobrze wiedzieli, o co chodziło. Sami byli temu winni. Ale nie istniało inne, mniej bolesne wyjście. Gdyby jego malfoyowskie problemy można było rozwiązać na drodze pokojowych rozmów i delikatnej perswazji…

— Przecież widzę, że coś cię trapi, Blaise. — Corny była uparta i odważna w swojej głupocie. — Bardzo trudno tego nie zauważyć, jeśli chcesz wiedzieć.

— Nie możesz zostawić mnie po prostu w spokoju? — zapytał boleśnie Diabeł.

— Nie.

— Dlaczego?

— Bo jestem twoją przyjaciółką — wyjaśniła bez ogródek i uśmiechnęła się na dodatek do niego. Nie mógł jednak tego zobaczyć. — Przestałabym nią być, gdybym zostawiła cię samego z problemami. Dlatego wyduś to wreszcie z siebie i razem spróbujemy temu jakoś zaradzić.

No i w końcu go pogłaskała, Draco prychnął w myślach. A mnie to tak nie głaszcze, gdy mam doła, dodał z urazą. Na koniec doszedł do wniosku, że takie myśli były reakcją na ogromne poczucie winy i sumienie, które gryzło go niczym wściekłe trójgłowe psy. Musieli wybrać mniejsze zło. Ale czy nie kierowali się przy tym wyłącznie dobrem własnym i ślizogńskim honorem? Przecież bali się kompromitacji, ośmieszenia. Mniejsze zło – dobre sobie. Nigdy nie istniało nic takiego. To była jedynie lukrowa bajeczka, kiepskie wytłumaczenie, które miało udobruchać sumienie, żeby przestało w końcu ujadać niczym wściekły pies. Nie był czegoś takiego jak mniejsze zło. Zło było złem. A oni i tym razem nie mogli pokonać swojej ślizgońskiej natury, która domagała się działania. Diabeł stał się ofiarą, która ucierpiałaby, niezależnie od wyboru. Niezależnie od ich wyboru, ale przecież nie dotyczyło to Weasley.

— Blaise?

Głos Corny był pełen subtelnej perswazji. Draco wreszcie spiął się w sobie i ruszył się ze swojego miejsca pod szafą. Stanął koło diabłowego łóżka, opierając się niedbale o jedną z kolumienek. Wtedy z pod poduszki zaczęły wydostawać się niewyraźne dźwięki, które chyba w założeniu miały być słowami. Corny posłała Draconowi bezradne spojrzenie, nadal głaszcząc bruneta po plecach.

— Proszę? — zapytała. — Blaise, niestety cię nie rozumiem.

Chłopak w końcu ukazał światu swoją zbolałą twarz i popatrzył na nich z przeraźliwą obojętnością, za którą czaiła się rozpacz. Był przeraźliwie blady i na granicy załamania. Jesteśmy potworami, mówiła mina Corny, a Malfoy nie mógł się z nią nie zgodzić. Byli. Czuł jak wolno topniała lodowa maska, za którą się skrył, żeby kumpel przypadkiem nie poznał, co tak naprawdę się z nim działo. Uśmiech Morgenstern wyglądał raczej jak bolesny grymas, ale Diabeł chyba nawet tego nie zauważył. Patrzył bezmyślnie przed siebie.

— Ginn mnie rzuciła — powiedział grobowym głosem.

Oddychaj, Malfoy.

— Dlaczego? — zapytał Draco z zaskoczeniem. Przynajmniej miał nadzieję, że wyszło mu zaskoczenie, bo w tej chwili miał niejaki problem z panowaniem nad sobą. — Przecież mówiłeś jeszcze niedawno, że jest świetnie.

— Było. Powiedziała, że nie możemy być razem, bo za dużo nas dzieli i takie tam idiotyzmy. W tych czasach nas związek jest niebezpieczny dla nas oboje. Ty jesteś czarodziejem czystej krwi, arystokratą, a moją rodzinę uważają za zdrajców krwi. — Blaise z teatralną przesadą zaczął naśladować przemądrzały ton, który bardziej pasował do panny Ja-To-Wszystko-Wiem Granger niż do rudej Weasleyówny. — Jeśli to się wyda, wywołamy skandal. Poleje się krew. Blaise, wolę, żebyśmy mieli złamane serca, niż byś miał skończyć z przetrąconym karkiem. Rozumiesz?

Aż za dobrze, pomyślał białowłosy kąśliwie. Wstrętna Gryfonka po prostu splagiatowała sobie słowa Corny, żeby ułatwić sobie zadanie. Ale czarnowłosa nie wydawała się być tym faktem oburzona.

— Hm, ma trochę racji — mruknęła bardzo cicho.

— Myślałem, że jesteś ze mną! — Wściekły Zabini zerwał się z łóżka. — Smoku zawsze był temu przeciwny, ale myślałem, że choć ty!…

— Ale, Blaise, ja zawsze jestem z tobą. — Corny wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. — Przecież wiesz, że zawsze tego chciałam, nigdy nie miałam nic przeciwko. Przecież wiesz!

Ale on jej nie słuchał, tylko zaczął chodzić po dormitorium. Z wściekłością stawiał kolejny krok, ręce trzymał w kieszeni, głowę miał wysoko uniesioną. Był bardzo zły i należało nie wchodzić mu w drogę. Draco obserwował go z chłodną obojętnością, nadal opierając się o kolumienkę jego łóżka.

— Przyłożyć mu? — syknął do dziewczyny, która tylko pokręciła głową.

Zgodnie z ich oczekiwaniami, wystarczyło przeczekać, aż Diabeł wyrzuci z siebie nadmiar energii, chodząc w kółko i przeklinając na wszystko i wszystkich. W końcu, zmęczony i zniechęcony, ponownie opadł na łóżko i przykrył głowę poduszką. Morgenstern znów zaczęła głaskać go po plecach.

— Wiedziałem, że tak to się skończy — wymamrotał płaczliwie.

Od złości do rozpaczy w dziesięć sekund, nowy rekord, zaśmiał się z niego Draco. Odzywa się kompleks matki-despotki, przemknęło mu jeszcze przez myśl.

— Nie mów tak, Blaise — powiedziała spokojnie Corny. — Wojna się skończy i będzie jak dawniej — zapewniła go fałszywie.

— Dobrze wiesz, że to nieprawda.

Draco powstrzymał się przed uderzeniem się dłonią w czoło.

— Sugerujesz, że ona kłamie? — zapytał z groźbą w głosie, jakby miało to dodać wiarygodności słowom dziewczyny.

Brunet nic nie odpowiedział, a Malfoy miał tylko nadzieję, że nie pogrążył się w ostatecznej rozpaczy i nie zaczął płakać. Ryczący Diabeł mógł stanowić jeszcze większy problem niż wściekły.

Za jakie grzechy?, pomyślał z goryczą Draco, patrząc w sufit.

Złamane serce krwawiło gorzej niż rozszarpana tętnica. Złamane serce bardzo trudno skleić. Ale gdyby nie miłość, nikt nigdy nie miałby złamanego serca, nie cierpiałby, usychał z tęsknoty, szalał, zmieniał się, krwawił, rozpadał na drobne kawałeczki. Wszystkiemu winna była ta mała, głupia, nierozważna, nierozsądna i nielogiczna – jak bardzo nielogiczna! – miłość. Kim trzeba być, żeby skazywać się dobrowolnie na coś takiego? Na coś, nad czym nie miało się władzy, co kierowało same sobą bez steru, co powodowało ból i głębokie rany, które zasklepiały się wprawdzie, ale zawsze pozostawały po nich paskudne blizny? Kim trzeba być, żeby pozwolić, aby ktoś inny, ktoś całkiem obcy, stał się dla ciebie ważniejszym niż ty sam dla siebie? Żeby nagle stał się dla ciebie jedynym wzorcem, jedynym sensem, jedyną nadzieją, słońcem, powietrzem, jedzeniem. Abyś mógł w nim oddychać, śmiać się i płakać, cieszyć się, tańczyć, żyć. Abyś mógł w nim żyć. W nim, z nim, obok niego, dla niego, dzięki niemu. Tylko w świecie, w którym był on.

Draco nie wierzył w miłość. Nie wierzył w rzeczy, które nie miały sensu ni logiki, które zamieniały ludzi w wariatów, szaleńców, a potem w konsekwencji w żywe trupy. Nie wierzył w rzeczy pozbawione logiki, powodujące nieodwracalne zmiany w ludzkich umysłach tylko dla własnego widzimisię, nie pozwalające, aby człowiek kierował własnym życiem. Draco lubił panować nad swoim życiem i swoimi wyborami. Tylko nad tym mógł w pełni panować, decydować, co było dla niego najlepsze, którą drogę pragnął wybrać, jaki cel osiągnąć. Kogo darzyć szacunkiem, a kogo pogardą. Miłość zacierała granice wartości, powodowała, że wróg stawał się przyjacielem, a przyjaciel wrogiem. Dlatego Draco miał zamiar nigdy się nie zakochać.

Diabła dało się doprowadzić do porządku dopiero następnego dnia rano, ale jego stan nadal pozostawał krytyczny. W Corny wyzwalały się matczyne odruchy, a w Malfoyu chęć mordu. Nie bez trudu odstawili przyjaciela na śniadanie, a potem Draco przetransportował go jakoś pod klasę obrony. Snape taktownie nic nie powiedział na brak eseju od jego diabłowej osoby. Od razu było widać, że z Zabinim było coś nie tak. Na nieme pytania Anioła i Czarnej rzucane oczami nad ławką, Draco odpowiedział tylko nieznacznym pokręceniem głowy. Nie chciał im niczego tłumaczyć, a już na pewno nie publicznie. Czuł wstręt do samego słowa publicznie. I tak minął im cały wtorek, a potem w ten sam sposób również środa.

Draco postanowił, że kategorycznie nie pozwoli sobie się zakochać.

— Mam tego dość — powiedział w środę wieczorem w pokoju wspólnym, trzaskając podręcznikiem od transmutacji i rzucając go na ziemię.

Trzy pary oczu podniosły się na niego znad swoich prac. Corny odgarnęła włosy z twarzy, Czarna zmarszczyła brwi, a Anioł przechylił lekko głowę na lewą stronę. Żadne z nich nie powiedziało ani słowa.

— Nie gapcie się tak na mnie — zdenerwował się Malfoy. — Lepiej powiedźcie mi, dlaczego mam do końca życia niańczyć zidiocianego Diabła.

— Bo jesteś jego przyjacielem? — Corny uniosła prześmiewczo brwi, patrząc na niego jak na ostatniego kretyna, który urwał się z choinki lub ewentualnie – z braku laku – spadł z księżyca.

— Jakoś nie przypominam sobie, żebym podpisywał jakiś cyrograf.

— A kopnął cię ktoś kiedyś w ten arystokratyczny tyłek? — zapytała słodko.

Spojrzał na nią z mordem w oczach. Gdy chciała, potrafiła być naprawdę denerwująca na swój uroczy sposób. W końcu poddała się i westchnęła.

— Daj mu trochę czasu — powiedziała, a Anioł i Czarna skwapliwie pokiwali głowami, jakby ktoś ich o to prosił. — Musi po prostu się pozbierać.

— Mugole mówią, że co cię nie zabije, to cię wzmocni — wtrącił Theo, choć nikt go o to nie prosił. — Nic mu nie będzie, ale na razie jeszcze nie potrafi tego przełknąć. To normalne.

Draco prychnął.

— Próbujesz mi przekazać, że czymś całkiem normalnym jest nieobecny i wciąż smutny Diabeł, snujący się z kąta w kąt i płaczący w poduszkę? — warknął ostro na chłopaka.

Ciemnowłosy skurczył się w sobie i nieco osunął w fotelu, wyraźnie żałując wypowiedzianych słów, za to Czarna ożywiła się. Odłożyła pióro i spojrzała na Malfoya z ciekawością.

— Diabeł płacze w poduszkę? — zapytała z niebezpiecznym błyskiem w oku.

— To była przenośnia — sprostowała szybko Corny, zapobiegając powstaniu bardzo nieładnej plotki. — Draco miał na myśli, że Blaise jest po prostu załamany, prawda, Draco?

Zapytany nie raczył udzielić odpowiedzi, a Parkinson wzruszyła ramionami i wróciła do zadania z opcm. Draco stwierdził, że naprawdę miał dość i powinien jak najszybciej stąd wyjść, nim zrobi komuś krzywdę. Albo zanim zrobi coś głupiego i się ośmieszy. Bez wahania wrzucił swoje podręczniki do szkolnej torby i wstał z fotela.

— Idę się przejść — oznajmił, przewieszając torbę przez ramię.

— Teraz? — zdumiała się Corny. — Draco, już po północy.

Wzruszył ramionami.

— Mniejsza o to. Muszę stąd wyjść, bo dostaję cholery.

Hogwart spał pogrążony w milczeniu. Srebrny księżyc w pełni wisiał nisko nad Wieżą Astronomiczną, a ciężkie rozgwieżdżone niebo sprawiało wrażenie, jakby zaraz miało runąć w dół i przygnieść zamek swoim ciężarem. Korytarze były puste i ciche, mroczne, z czającą się po kątach groźbą. Noc była czarna, bez życia, milczała, pachniała snem i zapomnieniem. Zamek spał i spali też jego mieszkańcy – uczniowie, nauczyciele, pracownicy, zwierzęta. Jedynie sowy cicho pohukiwały w sowiarni, gdzieś tam przemknął kot, a za nim drugi. Hogwart milczał. Ta cisza była prawie martwa, jak gdyby nagle wszyscy jego mieszkańcy zniknęli z powierzchni ziemi, a Hogwart tak naprawdę wcale nie spał. Zamek był niczym umarły.

Draco przysiadł na parapecie jednego z witrażowych okien na pierwszym piętrze i bez zainteresowania wyjrzał na błonia. Okna w chatce gajowego były ciemne. Nagle nad Zakazanym Lasem wzbiło się stado ptaków, a potem znów opadło na korony drzew i zniknęło w głębi lasu. Zegar na wieży wybił wpół do pierwszej w nocy. Chłopak westchnął. Dziś zasiedzieli się trochę w pokoju wspólnym nad pracami domowymi, ale wszystko przez to, że każde z nich miało po jednej więcej. Musieli przecież napisać zadania dla Diabła, który był do tego niezdolny. Diabeł naprawdę się załamał i do wszystkiego trzeba było go zmusić – żeby spał, jadł, chodził na zajęcia. Do wszystkiego, a zwłaszcza do życia. Draco odpychał myśl, że to w pewnym sensie ich wina – jego i Corny. Tłumaczył sobie, że przecież i tak prędzej czy później by to tego doszło, w ten czy w inny sposób.

Wyjął z torby książkę o eliksirach, usiadł trochę wygodniej i zaczął czytać, choć nie bardzo interesował go tekst. No i nie był to świetny sposób na spędzenie środowej nocy poza dormitorium, ale za to idealny, żeby zarobić szlaban za wałęsanie się po zamku po godzinie policyjnej. Jednak w pokoju wspólnym czekała na niego zmartwiona Corny, a w dormitorium nieprzytomny Diabeł. Żyć nie umierać.

— Draconie.

Chłopak gwałtownie podniósł głowę, słysząc wołanie. Zdumiony rozejrzał się wokół siebie. Jego wzrok spoczął na stojącym na końcu korytarza dyrektorze we własnej osobie – w długiej niebieskiej szacie, butach z wysokimi czubkami, które były śmieszne nawet dla czarodziei i w płaszczu. Ten płaszcz nieco zdziwił białowłosego. Siwa broda dyrektorska lśniła srebrzyście w świetle księżyca, sprawiając, że starzec przypominał trochę szalonego czarodzieja z książeczek dla mugoli. Stał bez ruchu, z rękoma założonymi do tyłu i spoglądał na Malfoya znad okularów połówek, jak to zwykł czynić.

Dracona zmroziło.

— Profesor Dumbledore — powiedział cicho, prostując się.

Do tej pory było mu naprawdę wszystko jedno, kto go nakryje, ale teraz nie był już tego taki pewny. Wolałby chyba spotkać McGonagall, która wlepiłaby mu całkiem zgrabny szlaban, Filcha, który odesłałby go do Snape’a, samego Snape’a, który wydarłby się na niego za brak odpowiedzialności. Wolałby spotkać ich wszystkich razem, niż tę jedną osobę, którą miał przed sobą. Czuł, jak przebiegł go dreszcz, lecz za wszelką cenę starał się ukryć zaskoczenie i niepokój.

— Chodź tutaj, chłopcze. — Starzec przywołał go do siebie gestem i białowłosy natychmiast zeskoczył z parapetu, żeby wykonać polecenie. Nawet do głowy mu nie przyszło, żeby tego nie zrobić. — Co robisz tu o tak później porze, Draconie?

Dobre pytanie.

— Potrzebowałem trochę ciszy i spokoju, panie profesorze — odrzekł, siląc się na spokój, jednak czując się przy tym bardzo głupio. O tej porze to nawet w jego dormitorium panowała cisza.

— Ciszy i spokoju, mówisz. — Dyrektor sondował go nad okularami, gładząc swoją długą brodę. — Dobrze, niech tak będzie — stwierdził ostatecznie, niedbale wzruszając ramionami. — Przejdźmy się kawałek. Masz coś przeciwko temu?

— Nie, profesorze.

Poszli wzdłuż korytarza, a potem zeszli schodami na parter. Idąc, przecinali padające przez ogromne okna srebrzyste snopy księżycowego światła. Po zamku niosło się echo ich kroków. Szli tak dłuższą chwilę w całkowitym milczeniu, gdy nagle dyrektor westchnął i przeczesał palcami swoją siwą brodę. Chłopak nie pierwszy raz zauważył, że lewa ręka Dumbledore’a była czarna i pomarszczona i sprawiała przerażające wrażenie nawet w słabym świetle nocy.

— Wiesz, Draconie, bardzo mi kogoś przypominasz — powiedział starzec, patrząc przy tym gdzieś przed siebie.

Draco zdumiał się.

— Kogo, panie profesorze?

Odpowiedź jeszcze bardziej go zdumiała.

— Młodego Toma Riddle’a.

— Kto to jest, profesorze? — zapytał Draco, czując, że w końcu był już blisko rozwiązania tej, nomen omen, zagadki. — Kim jest Tom Riddle, panie profesorze? — powtórzył, gdy nie otrzymał odpowiedzi.

Jednak milczenie starca było tak bardzo wymowne i Malfoy pożałował, że w ogóle zadawał to pytanie. Jak mogłem wcześniej na to nie wpaść?, wyrzucił sam sobie w myślach. Przecież to było bardzo dziwne, że Potter mówił o Voldemorcie, wspominając jednocześnie tego Riddle’a.

— Nie domyślasz się jeszcze, chłopcze? — Dumbledore uśmiechnął się na ten swój sposób i popatrzył na niego nad okularami. Chłopak bardzo tego nie lubił, bo czuł, jakby mężczyzna spoglądał w jego duszę, której przecież od dawna już nie miał. — Jeszcze się nie domyśliłeś?

— To Voldemort, tak?

— Tak, Draconie. Zawsze byłeś bystrym chłopcem. — Westchnął ciężko, a Draco zignorował tę pochwałę, wbijając w niego skupione spojrzenie. W jaki sposób mógł przypominać JEGO? — I naprawdę cieszę się, że nazywasz rzeczy po imieniu. Bardzo mi go przypominasz — mruknął mężczyzna chyba bardziej do siebie niż do białowłosego. — I wiesz co, Draco?

— Nie, panie profesorze.

— Nie zdziwiłbym się gdybyś zaszedł tak daleko jak on. Wcale bym się nie zdziwił. Wolałbym jednak, żebyś wybrał inną drogę.

— Już nie mogę się cofnąć, profesorze — oznajmił Draco z mocą.

Dyrektor uśmiechnął się dobrotliwie i ze zrozumieniem. W świetle księżyca jego twarz wyglądała starzej, a on sam na bardziej zmęczonego. Ile miał lat? Ile przeżył? Czy wystarczająco, żeby umrzeć? Czy można było decydować, kiedy miał nadejść jego czas? Nie, nie można było. Ale obaj już zdecydowali.

— Wiem, Draconie, wiem. Ale pamiętaj, że zabijanie nie jest wcale takie łatwe, jak sądzą ludzie niewinni. Naprawdę wolałbym, żeby to skończyło się nieco inaczej — dodał z kolejnym westchnieniem.

— Ja też, panie profesorze — stwierdził nagle Draco i ze smutkiem patrzył w tą mądrą, lecz tak często lekceważoną przez niego twarz.

W tej krótkiej chwili poczuł dziwną więź z tym starym człowiekiem, którego nienawidził przez znaczną część swojego życia. Zaczął żałować, że musiał zrobić to, co musiał. Jednak w tej rzeczywistości nie było innego wyjścia.

— Naprawdę daleko zajdziesz, Draconie. — Uśmiech Dumbledore’a był równie smutny i pełen powagi. — Naprawdę daleko. A teraz już idź i postaraj się, proszę, żeby nikt cię nie złapał i nie wlepił ci szlabanu — dodał weselej.

— Dobrze, panie profesorze. Dobranoc.

— Dobranoc, Draconie.

Białowłosy poprawił torbę na ramieniu i posłusznie poszedł w kierunku lochów. Dochodził już do schodów, gdy nagle naszła go pewna myśl, która, choć błaha, nie dawała mu spokoju. Dlatego odwrócił się i zawołał za odchodzącym dyrektorem.

— Profesorze!

Starzec zatrzymał się i także odwrócił. Popatrzył na niego wyczekująco, a Ślizgon spróbował ubrać w słowa swoje rozbiegane myśli. To nie było takie łatwe.

— Tak, Draconie?

— Profesorze, czy… Czy nie ma innej drogi?

Wiedział, że on go zrozumie. Musiał zrozumieć. Dumbledore posłał mu bardzo słaby, zmęczony uśmiech, a w jego oczach błysnęło coś dziwnego.

— Obawiam się, Draconie, że nie ma — powiedział z bólem. — Obawiam się, że nie, chłopcze. A teraz idź już, proszę. Dobranoc.

— Dobranoc, profesorze.

Obaj byli samotnymi wyspami na bezmiarze oceanu życia. Nic ich ze sobą nie łączyło, prócz tego jednego feralnego zadania, wydawałoby się, że wieki temu powierzonego Draconowi przez Czarnego Pana. Przez Voldemorta. Przez Toma Riddle’a. Zagadka rozwiązana. Game over. Tak naprawdę życie będzie toczyć się dalej, niezależnie od tego, ile osób po drodze zostanie wyeliminowanych. Życie było jedynie grą.

Malfoy, ty powinieneś zostać jakimś pieprzonym filozofem.

— Draco? Draco! Draco, obudź się! Draco!

Ktoś mocno nim potrząsnął. Draco gwałtownie otworzył oczy i ujrzał nad sobą szczupłą, bladą twarz Corny. Zmartwioną twarz. Zmarszczył brwi. Odsunął od siebie ręce dziewczyny, chcąc wstać. Zdał sobie sprawę, że zasnął w ubraniach na fotelu w pokoju wspólnym.

— Która godzina? — zapytał, przecierając oczy i rozciągając zastygłe stawy.

— Po piątej. Draco, zasnąłeś tutaj? Może byłoby ci wygodniej, gdybyś poszedł do dormitorium? — Popatrzyła na niego z troską.

Nie cierpiał tego spojrzenia.

— Oczywiście, mamusiu — wymamrotał złośliwie.

Padając na swoje własne łóżko we własnej sypialni, w której bardzo głośno chrapał jego najlepszy kumpel i wolno podążając do krainy Morfeusza, Draco zastanawiał się, czy ta rozmowa z Dumbledore’em wydarzyła się naprawdę, czy była tylko zwykłym snem.

Dumbledore nie wyglądał inaczej niż zwykle. Nie patrzył też w inny sposób na Dracona – ani częściej, ani rzadziej. Rozmawiał wesoło z McGonagall, która wydawała się być zniesmaczona słowami, jakie do niej mówił. Wyglądało na to, że to wszystko się tylko przyśniło Draconowi. W takim razie był to bardzo dziwny i bardzo realny sen. Chłopak przestał bezsensownie wpatrywać się w nauczycieli i nalał sobie kolejny kubek kawy. Był zmęczony i obolały z powodu tego zaśnięcia w pokoju wspólnym. Pierwszy raz zdarzyło mu się coś takiego i stanowczo nie chciał nigdy tego powtórzyć. Przed śniadaniem musiał wziąć przez to lodowaty prysznic, aby się do końca rozbudzić. A potem wepchnął do zimnej wody Diabła, ale na nic się to zdało. Zabini nadal był obecny jedynie ciałem. Corny o nic nie pytała, choć Draco widział, jak wiele pytań cisnęło się jej na usta. Nie należała jednak do osób, które męczyły ludzi znajdujących się na granicy wyczerpania tak fizycznego, jak psychicznego. Białowłosy był jej za to wdzięczny.

— I znów dwie godziny eliksirów na obudzenie — wymamrotał niewyraźnie Anioł, opierając się czołem o stół tuż obok swojego talerza. — Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego w czwartki mamy pierwsze eliksiry?

— Bo nie w piątki — warknął Draco. — Anioł, przestań się wydurniać i usiądź normalnie. Zachowujesz się jakbyś miał pięć lat.

Czarna prychnęła lekceważąco zza najnowszego egzemplarza Czarownicy i spojrzała na chłopców znad niego.

— Ale on ma pięć lat, nie widzisz?

— Odwal się — odszczeknął jej Nott, ale podniósł się i tylko oparł policzek na dłoni. — Ty nie masz pierwszych eliksirów.

— Theo, to nie koniec świata — wtrąciła Corny. — Każdy kiedyś ma pierwsze eliksiry. Mogło być gorzej. Mogliśmy mieć zaraz po śniadaniu lekcję obrony z Lockhartem.

— Fakt — mruknął chłopak. — Ale eliksiry! — zawołał znów.

Draco przewrócił oczami. Ludzie podobno się zmieniali, ale jakoś się nie zapowiadało, żeby Anioł kiedykolwiek wyrósł z tego swojego dramatyzmu. Były rzeczy, które nigdy się nie zmieniały.

— Diabeł, wstawaj. Musimy już iść.

Zabini spojrzał na niego nieobecnym wzrokiem i posłusznie podniósł się ze swojego miejsca. Idąc, nisko opuszczał głowę i nie rozglądał się na boki. Może i lepiej? Przy stole Domu Lwa ruda Weasleyówna bezczelnie flirtowała właśnie z czarnoskórym chłopakiem z ich roku. Bodajże nazywał się on Dean Thomas i chodził z nimi na obronę. Draco spojrzał przelotnie w tamtą stronę, potem na kumpla i ostatecznie stwierdził, że jeśli stan Diabła nie poprawi się do niedzieli, to on w poniedziałek rano osobiście wyprowadzi go z Hogwartu i zaaplikuje mu elektrowstrząsy. I niech się dzieje, co chce.

CZWARTEK, 29 MAJ

Jakie to dziwne – czasem chcąc komuś pomóc, zadajemy najgorsze rany. Ale gdybyśmy nie robili nic, co by się stało? Zastanawiam się, czy było warto. Rozum mówi – warto, ale serce… Serce twierdzi, że nie wszystko da się pojąć rozumem, a czasem trzeba po prostu pozwolić się sytuacji rozwinąć. Poczekać. Czy Ginny zrezygnowałby, gdybyśmy jej nie powstrzymali? Nigdy nie poznamy odpowiedzi na to pytanie. A może nigdy jej nie było?

Zdziwił się mocno, gdy Diabeł poinformował go, że Corny chciała się z nim widzieć. Po pierwsze, na Merlina, Blaise Zabini wreszcie przemówił! W pięciu słowach, ale zawsze to jakiś postęp. Malfoy powoli zapominał, jak brzmiał głos przyjaciela. Secundo, co to była za piekielnie ważna i prywatna sprawa, że Corny nie mogła na niego zaczekać, tylko aż wzywała go do siebie jak jakaś pieprzona angielska królowa? Zmarszczył brwi, słuchając beznamiętnego głosu kumpla. Co ona znów wymyśliła? Chciał zapytać, czy brunet przypadkiem nie wiedział, ale Zabini już się odwrócił i zagrzebywał w pościeli, twierdząc, że wcale go nie było i w ogóle proszę zostawić go w spokoju. Draco pokręcił bezradnie głową. Jeden krok do przodu, dwa kroki w tył.

Corny oczywiście była w swoim dormitorium. Siedziała przy stoliku cała w czerni, niczym demon śmierci. Co dziwne, była sama. Na pytanie o Czarną, jedynie obojętnie wzruszyła ramionami, nawet nie podnosząc głowy. Zawzięcie skrobała po pergaminie, jakby wcale nie wzywała go do siebie, lecz przyszedł on sam, żeby jej się naprzykrzać. Co i raz między jej brwiami pojawiała się mała zmarszczka. Draco zawahał się przez chwilę w drzwiach. Wydawało mu się, że nawet go nie dostrzegała. W końcu podszedł do niej i zajrzał jej przez ramię.

— Co to jest? — zapytał, gdy jego oczom ukazał się rząd nazwisk.

— Lista.

— To akurat widzę. — Przewrócił oczami, żeby zmienić tę dziwną atmosferę panującą w pomieszczeniu, ale mu się nie udało. Pochylił się niżej i pobieżnie przejrzał pergamin wzrokiem. — Frederick Nott — odczytał. — Daphne Greengrass, Pansy Parkinson, Anne Marie Gibbon, Theodoric Nott… Cors, po co ci to?

Nie odpowiedziała od razu, tylko pokręciła głową i zbyła go niedbałym machnięciem ręki. Dopisała na końcu kilka osób, który nawet nie kojarzył. Lista nie była długa, raptem dziesięć, piętnaście nazwisk. Draco od razu stwierdził, że mu się nie podobało. Przyglądał się jej z ciekawością, ale też trochę nieufnie. Co tej dziewczynie znów strzeliło do głowy?

— Corny, co ty w ogóle robisz? — Zmarszczył brwi. — I dlaczego wpisałaś tu profesora Snape’a?

— Dziwne, że nawet nie zauważyłeś kilku osób z Gryffindoru — powiedziała pozornie ze śmiechem.

— Z Gryffindoru? Corny, czy możesz mi powiedzieć…

— Oczywiście — przerwała mu machnięciem ręki. — Powinieneś wiedzieć, że sam nie pokonasz całego świata, Draco. Ale mając przy sobie kilka osób, które są gotowe zrobić wszystko, co tylko im każesz… — Uśmiechnęła się szaleńczo i Draco cofnął się o krok, przerażony. — Kilka osób, które nie mają nic do stracenia, a wiele do zyskania.

Jeden krok w przód, dwa kroki w tył. Corny nie przypominała siebie. Nie była już tą małą, delikatną istotą, która bała się własnego cienia. W jej oczach widział niebezpieczne błyski. Szaleństwo. Widział już to u niej wiele razy. Wtedy we śnie wyglądała podobnie. Co się z nią działo?

— Corny, co ty…

— Ja? Ja nic. — Znów się uśmiechnęła z niewinną miną. Tylko te oczy psuły cały efekt. — Pytanie, co ty. Pytanie, co ty chcesz z tym zrobić — powiedziała, wstając i podając mu pergamin. Machinalnie wyciągnął rękę i wziął go. — Już nie można się cofnąć, Draconie Malfoyu.

Kim jesteś?, chciał zapytać. To nie była Corny, czuł, że to nie mogła być ona. Ale w takim razie…

Drzwi zamknęły się cicho, a on nadal wpatrywał się w pergamin w niemym zdumieniu. Nazwiska same dopisywały się na końcu magicznej listy. Gdy je czytał, czuł przebiegające po jego ciele dreszcze. O co w tym wszystkim chodziło. Co Corny próbowała mu powiedzieć? Co miał zrobić?

Już nie można się cofnąć. On nie mógł się cofnąć.

— Profesorze! — zawołał za idącym w przeciwnym kierunku dyrektorem.

Dumbledore zatrzymał się i bardzo wolno odwrócił się w jego stronę. Był przygarbiony, zmęczony, smutny. W niczym nie przypominał tego tryskającego energią, żywego staruszka, który co roku witał uczniów jakąś dziwną przemową i z zapałem śpiewał bzdurny hymn szkoły. Nie uśmiechał się. Był tylko starym, styranym przez życie człowiekiem. Dlaczego on wcześniej tego nie zauważył?

— Tak, Draconie?

Chłopak zawahał się. Próbował zebrać rozbiegane myśli, które kłębiły się i wirowały w jego głowie. Czy on go zrozumie? Musiał. Był przecież uważany za najmądrzejszego człowieka na świecie. To on, Albus Dumbledore, najpotężniejszy czarodziej wszechczasów.

— Profesorze, czy… Czy nie ma innej drogi?

— Obawiam się, Draconie, że nie ma. Obawiam się, że nie…

Nie ma.

Nie ma…

Nie ma… nie ma… nie ma… nie… ma… nie… nie… Nie ma już dla ciebie ratunku, Draconie Malfoy. Co więc rozkażesz?

— Draco? Ach, Draco, znów zasnąłeś w fotelu?

Cichy, zatroskany głos Corny wyrwał go ze snu. Uniósł ciężkie powieki. Jej oczy były czarne, czyste, spokojne. Zmartwione, ale spokojne. W niczym nie przypominała tamtego demona, którym była wieczorem. Znów zasnął w fotelu? Znów mu się to wszystko tylko śniło? Dwa razy w ciągu jednego tygodnia? A może zaczął wariować?

— Rano musisz jeszcze wstać na lekcje, Draco. Idź się położyć.

Pokiwał głową i posłusznie powlekł się schodami na górę, do dormitorium. Diabeł spał jak zabity i strasznie chrapał, świece prawie wygasły. Rzucona wieczorem torba nadal leżała obok kufra. Draco przeczesał włosy palcami i westchnął. Zaczynał się bać o swoje zdrowie psychiczne. Nie potrafił już odróżnić rzeczywistości od snu. Coś było nie tak. Bezmyślnie włożył ręce do kieszeni spodni. Jego lewa dłoń natrafił na zmięty kawałek pergaminu. Draco zamarł. Po chwili zdobył się na odwagę i wyjął go. Lista. To była ona. A jednak, to wszystko była prawda.

Co więc rozkażesz, mój panie?

_______________

       Pisane pod wpływem Kuroshitsuji, ale nie tylko. Kto oglądał, zapewne zauważy nawiązania w końcówce, pozostałym nie zrobi to większej różnicy. Ogólnie rozdział jest nieco inny niż poprzednie, taki bardziej, hm, sama nie potrafię tego nazwać. Przychodzi mi na myśl słowo metafizyczny, ale nie wiem, czy tu pasuje. Dużo przemyśleń, wynurzeń, mało konkretów i akcji. Rozplątałam nieco sprawę z Ginny, ale nie martwcie się, na tym się nie zakończy. Nie ma tak dobrze. Poza tym, ja też lubię Ginn.

        Co do rozmów z Dumbledorem... Sami uznajcie, czy ma to być sen, czy rzeczywistość. To nie ma zbytnio znaczenia dla rozwoju dalszej akcji, więc możecie sobie pofantazjować do woli. Ja postanowiłam zakończyć to w ten sposób, bo chyba tak jest lepiej. A co do Dracona, to ja osobiście zawsze widziałam w nim coś z młodego Toma Riddle'a, możecie się z tym zgadzać lub nie. To też nie ma znaczenia.

       Przepraszam, że tak późno. Mea culpa, całkowicie zapomniałam o blogu. Jak się ocknęłam, przyszedł już maj. Rozdział od tygodnia czekał niepoprawiony, a ja nie miałam do niego sił. Tym bardziej, że od kilku tygodni Onet wyczynia niesamowite rzeczy. Zauważyliście, że wiesza się dziesięć razy w przeciągu pięciu minut? To ostatni rozdział na razie, bo więcej nie mam już napisane, a nowe nie powstaje nic. Takie życie. Może po maturze. Po maturze to obecnie moje nowe kiedyś, czyli nigdy. Ale tej historii nie porzucę. Za bardzo ją kocham. 
       Jak zauważyliście, Beatrice zdenerwowała się na wiecznie pojawiający się napis: Przepraszamy. Twojemu blogowi zapewne nic nie jest i uczyniła to, co inni zrobili już dawno, a ona zamierzała się od ponad tygodnia - zwiała z Onetu. To było czyste, totalne szaleństwo, niezmordowana masakra, cyrk i burdel na kółkach razem wzięte. Coś nie do ogarnięcia. Nerwy mnie już brały, a nerwy Beatrice to poważna sprawa, zwłaszcza na krok przed maturą. Dlatego nie wrócę już do tego wariatkowa. Nigdy więcej. Dziś na przykład zastanawiałam się, kto jest bardziej uparty - Onet wmawiający mi, że mój blog nie istnieje, czy ja próbująca wmówić jemu, że chyba jednak powinien istnieć. Mam nadzieję, że blogger będzie dużo bardziej normalny. NORMALNY. Ogłaszam wszem i wobec, że Beatrice rozwiodła się z Onetem. Definitywnie.
       Na razie powoli, muszę wszystko rozkminić i zrozumieć. To nie takie proste. Kiedyś miałam bloga, ale nie na bloggerze, tylko na czymś takim z zieloną ikonką. Porzuciłam ten projekt, bo było to dla mnie zbyt niezrozumiałe do ogarniecia. Opanowanie onetowego bloga zajęło mi sporo czasu, więc błagam o cierpliwość. Beatrice jest ignorantką informatyczno-elektroniczną i trochę jej to zajmie. Będzie dobrze. Na początek okazało się, że mój adres jest zajęty przez niefunkcjonalnego bloga, ale uznałam, że to nic. Nie może mi to przeszkodzić. Zrobiłam inwersję. Mam nadzieję, że to nie wygląda tak źle, jak ja to widzę. Ale nie wiem, jak to zmienić. Potem zaczęłam przenosić notki i Onet postanowił zaatakować po raz kolejny - dlatego rozdziały są przenoszone nie po kolei i klikanie na starszy/nowszy post może źle się skończyć. Nie dam sobie też ręki uciąć, że to, co zatutułowane jest rozdział piąty, jest rozdziałem piątym, a nie na przykład czwartym. Ostatni wybryk Onetu. Pewnie długo jeszcze będzie mi się to odbijać czkawką.
       Co do szablonu... Wygląda, jak wygląda, ale na razie nie mam głowy do szukania czegoś ładniejszego. Będziecie musieli przemordować się z nim, dopóki czegoś nie znajdę.

       Całuję.

Wasza,