Rozdział siódmy

Słów kilka o wolności

Nikt nie jest tak bardzo zniewolony jak ktoś, kto czuje się wolnym, podczas gdy w rzeczywistości nim nie jest.

Johann Wolfgang Goethe

— I jak?

— Bez zmian. Nie odzywa się ani słowem.

— Mówiłem, żeby ją zamordować. Najlepiej otruć. Znam kilka interesujących trucizn, praktycznie nie do wykrycia.

— Przestań, proszę. Tak nie można.

— Właśnie. Od razu będą wiedzieć, że to ty.

— Coś się wymyśli. Jakby co, zwali się na kogoś innego.

— Mówię ci, żebyś przestał. Mało masz swoich problemów?

To ostatecznie przemówiło do Dracona, który, westchnąwszy ciężko, założył ręce za głowę i zamknął się w sobie.

Od wielkiej awantury w kwaterach szóstego roku minęło kilka dni. A potem kilka tygodni i cała sprawa z wolna zaczęła tracić na sile przebicia i cichnąć. Nikt z bezpośrednio zainteresowanych ani razu nie wspomniał o niej nawet słowem, więc temat szybko się wyczerpał. Bo ile może spekulować? Nawet Pansy nie szukała ukojenia, oplotkowując nowych wrogów, tylko ostentacyjnie na nich nie patrzyła, dumnie unosząc głowę. Ci, którzy mieli nadzieję na pikantne ploteczki i informacje z pierwszej ręki, musieli obejść się smakiem. Parkinson milczała. A Corny chodziła przez cały ten czas jak struta. Jeszcze kilka dni po kłótni nosiła się z zamiarem poproszenia Snape’a o przeniesienie, ale w końcu stwierdziła, że to jednak byłoby już naprawdę poniżej jej godności. Ale ich grupa ostatecznie się rozpadła i nawet jeśli kiedyś znów się połączą, dawna uraza będzie wisieć nad nimi i przypominać o sobie co jakiś czas. Tak mawiała Corny. Draco próbował zrzucić to na wiszącą w powietrzu groźbę wojny, która mieszała im w głowach, sprawiała, że robili się nerwowi, powodowała spięcia itede, ale w głowie kołatała mu myśl, że wojna to tylko wymówka.

Nic już nie będzie jak dawniej.

Wolno zbliżał się kwiecień, a z nim przerwa wielkanocna. Na zewnątrz robiło się coraz cieplej, choć bardzo zimny, ulewny deszcz dawno już zastąpił padający z nieba śnieg. Dni były coraz dłuższe, a nastroje stawały się coraz bardziej wiosenne, a raczej z nadzieją na szybką wiosnę. Uczniowie wypatrywali tylko jej nadejścia, mając serdecznie dość rozcierania skostniałych dłoni w oczekiwaniu na lekcje.

Nawet Draco miał ostatnio lepszy humor, bo (tutaj właśnie należy zacytować w całości jego słowa, ponieważ w inny sposób nie da się dokładnie oddać ich sensu) ta cholerna, przeżarta przez korniki kupa drewna opałowego wreszcie zaskoczyła. W końcu przestał warczeć na wszystkich i nawet obrażona na cały świat Parkinson nie robiła na nim wrażenia. Pewnego dnia Corny szepnęła do Blaise’a, że Draco nareszcie przypomniał sobie, jak się śmiać.

Gdy tylko śniegi stopniały, opieka nad magicznymi stworzeniami i zielarstwo natychmiast zostały przywrócone na zewnątrz zamku. Hagrid odetchnął z głęboką ulgą, powracając do milusich stworzonek, a profesor Sprout bezzwłocznie zagoniła uczniów do cieplarni, nakazując chuchać i dmuchać na swoje zmęczone mrozem mięsożerne roślinki. Wkrótce miały również zostać wznowione wyczekiwane przez wszystkich rozgrywki quidditcha. Slytherin miał w tym roku spore szanse na puchar, ale Draco patrzył na to sceptycznie. Niby co roku szanse mieli największe, a od jakiegoś czasu Puchar Quidditcha wraz z Pucharem Domów stały w gabinecie McGonagall, opiekunki Gryffindoru. Wszystko to było oczywiście zasługą Pottera, bo kogo innego. No niestety, nieszczęścia chodziły… Potterami.

W leniwy sobotni wieczór przedostatniego tygodnia marca Draco pomyślał, że nadszedł czas, aby się zabawić. Ostatnio zajmował się jedynie obowiązkami (Misja, misja, misja. Pamiętaj Draconie, że masz tę cholerną misję), a wiadomo, że nie samą pracą żył człowiek. Potrzebował też nieco rozrywki. Dlatego upewniwszy się, że w lochach była właśnie organizowana kolejna impreza, na którą oczywiście miał zaproszenie bez zaproszenia, natychmiast postanowił udać się z tą wieścią do kumpla. Znalazł go w ich dormitorium. Szczęście, nieszczęście, z niewyjaśnionych przyczyn na malfoyowskim łóżku leżała na brzuchu Corny i machając wesoło w powietrzu nogami, zapełniała pergamin swoimi bazgrołami.

Draco lubił Corny. I to było szczęście. W końcu nie bez przyczyny przyjaźnił się z nią te dobre kilka lat, jednak chodziło o to, że dziewczyna miała specyficzny charakter. Wiedziała o tobie więcej, niż ty sam i potrafiła spojrzeć na ciebie w taki sposób, że chociaż nic jeszcze nie zrobiłeś, już czułeś wyrzuty sumienia. Gdy tego wieczoru Draco oznajmił, że miał zamiar w końcu się zabawić, bo, tu zacytujmy po raz kolejny; inaczej dostanie jasnej cholery, jeśli nie czegoś jeszcze gorszego, co może skończyć się jego śmiercią w okrutnych mękach (tak, tak, choć nie chciał się przyznać, nadal miał skłonności do przesady i zachowywania się podobnie jak młodszy Nott), Corny na chwilę oderwała się od bardzo zajmującego zajęcia, jakim było odrabianie nawału zadań domowych i spojrzała na chłopaka w TEN sposób. I to było właśnie nieszczęście.

— Draco, czy ty pamiętasz, że…

— Tak, tak, pamiętam — przerwał jej z westchnieniem, wewnątrz wściekając się i klnąc, a na zewnątrz machnąwszy ręką z teatralnym lekceważeniem. — Wiem, moja wielka misja. Oczywiście jak zawsze masz rację. Co ja bym bez ciebie zrobił? No tak, pewnie nic. To ja w takim razie pójdę teraz do Pokoju Życzeń i… no, coś tam zrobię. Misja. Oczywiście, najważniejsza misja.

Wstał i podszedł do drzwi. Dziewczyna popatrzyła na Blaise’a, który, z miną równie zdezorientowaną, wzruszył ramionami. Potem zrobił palcem kółko na czole i wskazał głową na Dracona, wykazując wielkie zdolnościami w porozumiewaniu się tylko za spojrzeń i gestów. Corny parsknęła krótkim śmiechem, a potem z całej siły rzuciła poduszką w otwierającego już drzwi Malfoya.

— Na Morganę… Wracaj, wariacie!

— Nie. Masz rację, nie powinienem zapominać o misji — odparł białowłosy z powagą, zaciskając mocno szczęki. — A teraz muszę wyjść.

Corny pokręciła głową, uśmiechając z politowaniem. Jej mina mówiła, że ona dobrze wiedziała, że to gra. Podniosła się na kolana i szepnęła konspiracyjnym tonem do siedzącego przy stoliku Zabiniego:

— Blaise, łapiemy go!

Natychmiast jednocześnie zerwali się z miejsc i rzucili się na Dracona, przewracając go. Chłopak na szczęście w porę się zorientował, co było grane i cofnął się trochę, zamykając drzwi – inaczej zapewne wyrżnąłby w nie głową. Cała trójka upadła na dywan, zanosząc się głośnym śmiechem. Przez dłuższą chwilę tarzali się po podłodze, wrzeszcząc i szturchając, ciągle się śmiejąc, jakby mieli po pięć lat. Pewnie słychać ich było w całych lochach. Skończyło się na tym, że pokonany i przyznający się do porażki Draco leżał na kamiennej posadzce między stolikiem a drzwiami łazienki, Corny siedziała na nim okrakiem z tryumfalną miną, natomiast Blaise znalazł się pod stolikiem, zaplątany we własną pościel, którą przypadkiem ściągnęli z jego łóżka. Wszyscy dyszeli głośno ze zmęczenia.

— No dobra — rzuciła w końcu dziewczyna, z trudem łapiąc oddech. — Niech będzie. Wszyscy pójdziemy na tę twoją imprezę, Malfoy. Ale żebyście wiedzieli, że nie będę żadnego z was prowadzić do dormitorium — zastrzegła, grożąc palcem.

— Będziemy grzeczni — obiecali zgodnym chórem, a potem Draco dodał:

— I byłbym ci wdzięczny, gdybyś już ze mnie zeszła. Wybacz, ale jesteś dość ciężka. Mówiłem ci, żebyś nie jadła tyle czekolady, bo idzie ci w boczki.

Corny ze świstem nabrała powietrza. Popatrzyła na chłopaka z mordem w oczach. Przez chwilę nic nie mówiła, tylko otwierała usta jak ryba wyjęta z wody – najwyraźniej zabrakło jej słów. Zaś Corny, której brakowało słów, była zaprawdę niezwykłym widokiem.

— Ty!… Ty!… Hampf, ty! — krzyknęła urwanym głosem. Zacisnęła dłonie w pięści i uniosła je do góry. — Ach, ty!… Ty Brutusie jeden! Ja ci dam boczki!

Dysząc ze złości zaczęła okładać go pięściami. Bronił się przed nią niezbyt efektownie, jednocześnie walcząc z atakami niepohamowanego śmiechu. Zabini wyplątał się ze swojego prześcieradła, usiadł ze skrzyżowanymi nogami, oparł łokcie na kolanach i przyglądał się tej scenie ze szczerym zainteresowaniem. Co chwilę dopingował którąś ze stron, ale dyplomatycznie nie brał w sporze udziału cielesnego. No bo nie wiadomo, jakby się to skończyło. Morgenstern może była cicha, ale to nie znaczy, że nie potrafiła walczyć.

— Corny! Corny, przestań!… Żartowałem!… Przestań!… No weź już przestań! — wydyszał Draco, próbując zasłonić twarz przedramieniem.

— Teraz to żartowałem — żachnęła się dziewczyna, nie przestając uderzać go swoimi małymi piąstkami. — Tak, najlepiej teraz się wszystkiego wyprzeć.

W końcu chłopak opanował napady radości i jakoś udało mu się złapać ją za nadgarstki. Próbowała się wyrwać, ale był od niej dużo silniejszy. Jednym ruchem obrócił ich o sto osiemdziesiąt stopni i przycisnął dziewczynę do ziemi.

— I co teraz? — zapytał uśmiechając się psotnie.

Nieoczekiwanie oboje znieruchomieli. Wydawało się, że między ich dłońmi przeskoczyła jakaś iskra. To chyba zaniepokoiło Corny, bo nagle przestała walczyć i teraz leżała bezwładnie pod nim. Draco też zauważył, że coś było nie tak. Z nią, z nim. Natychmiast puścił dziewczynę i odsunął się trochę od niej, unosząc się nad nią na rękach. Nadal jednak czuł, że coś było między nimi. To było jakby nić.

— Wygrałem — oznajmił, próbując pokryć poprzednie zmieszanie.

Corny delikatnie odepchnęła go na bok i usiadła. Machinalnie otrzepała swoją czarną sukienkę i spojrzała na niego zadziornie, ale ostrożnie. Z jej twarzy nie dało się jednak nic odczytać.

— Wygrałeś bitwę, ale nie wojnę — odparła.

— Dobra, dobra — wtrącił się niespodziewanie Zabini. Nić się urwała tak samo nagle, jak się pojawiła i błyskawicznie znikło to dziwne uczucie, które czuł Draco. Pozostała po nim jakaś dziwna pustka i niedosyt. — O ile pamiętam, mieliśmy iść na imprezę. Potem się będziecie mordować, co?

Draco wstał i otrzepał spodnie. Potem podał rękę Corny. Nic się nie stało – nie pojawiła się żadna iskra. Złapał się na tym, że czuł rozczarowanie. Był tego bardzo ciekawy.

— Fakt — powiedział neutralnym tonem. — Nie licz, że ci odpuszczam — ostrzegł dziewczynę i zabrzmiało to dwuznacznie, choć tego nie planował. — To tylko krótkie zawieszenie broni.

Zrobiła psotną minkę, wydymając blade usteczka.

— Nie martw się. Zawsze jestem przygotowana. A teraz przepraszam panów, pójdę się przygotować.

Odkręciła się na pięcie i wyszła, a Blaise kulturalnie zamknął za nią drzwi. Nie ruszając się spod nich, spojrzał na Dracona, unosząc brwi. Założył ręce na piersi i wyraźnie oczekiwał jakiegoś wytłumaczenia. Malfoy taktycznie udał, że nie wiedział, o co przyjacielowi chodziło. Podszedł do swojej szafy, otworzył ją i bardzo uważnie zaczął przeglądać swoją garderobę.

— Co to było? — zapytał w końcu Blaise.

— Co?

— TO — zirytował się. — Dobrze wiesz, o co mi biega, Smoku. Nie udawaj idioty, którym i tak jesteś. Powiedz mi, co jest między tobą a Corny.

Draco odwrócił się na chwilę i popukał w czoło.

— Zgłupiałeś? A co ma być? Przecież jest to co zawsze. Czyli nic. — Wzruszył ramionami z nonszalancją. — Jesteśmy przyjaciółmi.

— Taak, jasne. Nic — przedrzeźniał go Diabeł, machając rękoma nad głową w jakiejś parodii wołania o pomoc. — Taak, wielkie nic. Nie rób ze mnie kretyna, okay? Widzę, że coś jest nie tak.

Draco postanowił zmienić strategię.

— Diabeł, błagam cię, nie męcz. Sam nie wiem, co to jest. Błagam, nie zmuszaj mnie, żebym się nad tym zastanawiał. Tak jest lepiej. Tak jak teraz jest najlepiej.

Zabini popatrzył w skupieniu na jego plecy, a następnie uczynił gest, jakby chciał machnąć na to ręką, ale ostatecznie przeszedł przez pokój i usiadł na swoim łóżku. Przedstawiało ono stan opłakany, pościel leżała po części na podłodze, ale on nieszczególnie się tym przejął. Kilka razy otwierał i zamykał usta, aż w końcu wyrzucił z siebie poważnym głosem:

— Czyli jednak coś jest.

Draco zazgrzytał zębami ze złości. Odwrócił się do kumpla i skrzyżował ramiona na piersi.

— Zapytaj Corny — warknął mocno poirytowanym tonem, spoglądając wrogo na bruneta. — Ja już ci wszystko powiedziałem. Czego jeszcze chcesz?

Zabini uniósł ręce w pojednawczym geście.

— Spokojnie, stary. Spokojnie.

Malfoy żachnął się, zaklął cicho, a potem bardzo nieuprzejmie odwrócił się do przyjaciela plecami, tym samym definitywnie kończąc rozmowę. Odechciało mu już się wszystkiego, ale miał nadzieję, że impreza poprawi mu humor. Tak, to było to, czego akurat potrzebował. Dobra zabawa, alkohol i piękne, a co najważniejsze – chętne, dziewczyny. Nic mu nie przeszkodzi tej nocy.

Nic.

Draco z niecierpliwością popatrzył na zegarek. Było już dobrze po ósmej i byli już spóźnieni, a Corny nadal nie schodziła. Jeśli się ze mną droczy, to ją zabiję, pomyślał, niespokojnie chodząc po pokoju wspólnym. Zdążył już przegnać z niego grupkę pierwszo i drugoroczniaków, która według niego zachowywała się zbyt głośno, a także dwa razy nawarczeć na rozłożonego w niedbałej pozie na kanapie Blaise’a, który jednak nie bardzo się tym przejął. Malfoy po raz piąty albo szósty spojrzał na swój srebrny Rolex i zaklął. Był coraz bardziej zły. Czy mógł się na nią złościć? Oczywiście. Była przecież dziewczyną i jak wszystkie inne, była tak samo irytująca, wszędzie spóźniająca się, wymądrzająca, próżna, złośliwa, bezlitosna…

— Wystarczy. — Morgenstern nagle pojawiła się przed nim, opierając ręce na biodrach. — Już wystarczająco dowiedziałam się na swój temat.

Spojrzał na nią z poirytowaniem i jednocześnie nieufnością. Musiał przyznać, że wyglądała bardzo pociągająco. Miała na sobie prostą koszulę, której górne guziki były rozpięte, ale nie ukazywały zbyt wiele, krótką, plisowaną spódniczkę, gładkie, jednolite rajstopy oraz wysokie botki i kurtkę ze skóry, nabijane ćwiekami. To wszystko oczywiście w kolorze czarnym. „To kolor mojej duszy”, mawiała. Oczy podkreśliła bardzo mocnym makijażem, ale jej twarz jak zawsze była blada – nie używała żadnych pudrów, których nadużywały inne dziewczyny. Włosy jak zwykle puściła wolno na plecy, a usta pomalowała na krwiście czerwony kolor – tak jak lubiła najbardziej. Na jej szyi połyskiwał pojedynczy sznur pereł, w uszach miała kolczyki do kompletu. To był ostatni gwiazdkowy prezent od Dracona, który nigdy jej nie powiedział, że ta biżuteria należała do rodu i przechodziła z pokolenia na pokolenie. Inaczej nigdy by tego nie przyjęła.

Oczywiście, poluje na nową ofiarę, przyszło mu natychmiast na myśl. Poczuł, jak ogarniała go jeszcze większą złość. One wszystkie były takie same.

— Czy mi się wydaje, czy nie potrafisz czytać w myślach? — zapytał, taksując ją wzrokiem i czując się jak idiota.

— I dobrze ci się wydaje — odparła obojętnie, wzruszając przy tym ramionami. Wyzywająco patrzyła mu w oczy i miał nadzieje, że robiła to z powodu ich ostatniej bitwy, a nie z jakichś innych, nieznanych mu powodów. Które na pewno by mu się nie spodobały. Albo spodobały aż za bardzo. — To idziemy? — dodała.

— Jasne.

Blaise podniósł się z kanapy i przeczesał włosy palcami, czyniąc w nich jeszcze większy nieład. Draco wiedział, że kumpel nie wtrącał się ani słowem, w cichości ducha licząc na to, że coś się wyda. Tylko co? Przecież ani on, ani Corny nic nie ukrywali. Nie przed Diabłem. Teoretycznie. W praktyce każde z nich miało swoje sekrety i woleliby, żeby nikt, naprawdę nikt nie dowiedział się o nich. Nawet najlepszy kumpel.

Zeszli w głębsze i bardziej mroczne rejony lochów. To właśnie tam, pod samym nosem dyrekcji, nauczycieli, woźnego i wszystkich innych odbywały się największe imprezy w historii tej szkoły. Organizowali je oczywiście Ślizgoni, bo żaden z uczniów innego domu nie miałby tyle tupetu. I nic do stracenia.

Główna sala znajdowała się bezpośrednio pod klasą eliksirów. Jej okolice były tak silnie wyciszone magicznie, że w pobliskich korytarzach tworzyła się wręcz próżnia – raniąca uszy niesamowitą ciszą. Wokół było też kilka mniejszych pomieszczeń przeznaczonych do różnych celów. Głównie na tak zwane miejsca schadzek intymnych. Całowanie się w dyskotece to jedno, ale żeby doszło do czegoś więcej, potrzeba klimatu i trochę prywatności. W głównej sali była scena z didżejem, bar z drinkami oraz kilkanaście stolików, miękkich kanap i foteli. Pod sufitem wisiała srebrna kula rzucająca kolorowe światła na ściany i tańczących. Całe pomieszczenie wypełniał szary dym.

Gdy Draco, Blaise i Corny weszli na teren dyskoteki, pozornie nikt nie zwrócił na nich uwagi. Parkiet zapełniony był tańczącymi, których ciała kiwały się w rytm huczącej muzyki. Trudno było określić jej gatunek, bo było to połączenie dźwięków mugolskich i magicznych. Unosił się zapach papierosów, alkoholu, potu i pomieszanych ze sobą perfum, który uderzył nowo przybyłych. Jednak szybko oswoili się z tą wonią. Wszystko zdawało się falować, powietrze drgało pod wpływem muzyki, rozbijały je plamy różnobarwnego światła.

Trójka Ślizgonów skierowała się do stałego stolika w rogu pomieszczenia. Diabeł podszedł do baru, a potem przyniósł trzy szklaneczki alkoholu i postawił je na okrągłym blacie. Draco rozsiadł się wygodnie i wolno sącząc drinka, zaczął wodzić wzrokiem po sali.

Najbliżej nich tańczyła zielonooka Ślizgonka, Katherine Selwyn, z ich roku, w krótkiej, białej spódniczce i zielonej bluzce. Łatwo można było wyłowić ją z tłumu, bo miała ogniście czerwone włosy. A poza tym całkiem zgrabny tyłek i długie nogi. Jej partnerem był Dorian Wolfe z Ravenclawu, bardzo przystojny, ciemnooki brunet z siódmego roku. Jego siostra, drobna, ciemnowłosa Alice, której śniada twarz co rusz przemykała w tłumie, przez jakiś czas prześladowała Dracona. Odpuściła po pewnej nocy, która na długo zapadnie jej w pamięć. Draco Malfoy nie zwracał uwagi czy dziewczyna jest dziewicą, czy nie. Było mu wszystko jedno. Nieco dalej błyszczały złote bransolety na przegubach dłoni jak zwykle słodkiej Astorii Greengrass, kolejnej wychowanki Domu Węża. Tej akurat Draco nigdy nie uwiódł, bo jej starsza siostra, Daphne, strzegła jej niczym pies obronny. Obie siostry były drobnymi, ładnymi blondynkami o wielkich oczach i pełnych ustach. Krukonka, Mandy Brocklehurst, była już wyraźnie wstawiona – obracała się w kółko, a jej niebieska sukienka powiewała do góry, odsłaniając koronkowe majteczki. Zachariasz Smith, nielubiany przez większość blondyn z Hufflepuffu obściskiwał się ze swoją nową dziewczyną, Megan Jones, ciemnowłosą Krukonką w obcisłej jeansowej mini i wkładał jej rękę pod bluzkę. Równie miły co Smith uczeń z Ravenclawu, ciemnowłosy Anthony Goldstein właśnie wymykał się w ustronie z pewną ciemnoskórą Ślizgonką – Ophelie Moon, która miała opinię dziewczyny bez zahamowań, która dawała każdemu. Ian Salvatore, Gryfon i znajomy bliźniaków Weasley, którzy już opuścili szkołę, przyczaił się pod jedną ze ścian, blisko tańczących. Wszyscy wiedzieli, że pracował dla Freda i Georege’a Weasleyów, rozprowadzając w szkole towar – dragi, amfa, hera, maryśka, wszelkie możliwe prochy, które były na rynku, coś dla Krukonów, którzy chcieli zwiększyć obroty swojego mózgu. Co tylko dusza zapragnie. Bliźniacy nie zarobili przecież takich kokosów na handlu magicznymi gadżetami dla małolatów. Ich najmłodsza i zarazem jedyna siostra, Ginny Weasley, dość mocno już pijana płomiennoruda dziewczyna z Gryffindoru, przyciągała spojrzenia znacznej części chłopaków będących na tej imprezie. Na kanapie przy stoliku obok Draco, Corny i Blaise’a, Caspian Avery, śliczny blondynek o niewinnej twarzy, ten który kiedyś latał za Corny, trzymał na kolanach koleżankę Ginny, Demelzę Robins, Gryfonkę z piątego roku o ciemnych włosach i bardo dużym dekolcie przy białej sukience. Gdzieś tam pojawiała się twarz Czarnej, równie piękna i pełna drapieżności co zawsze. Draco próbował uchwycić wzrokiem Anioła, ale chyba go nie było. Na zajmowany przez trójkę Ślizgonów stolik zatoczyła się przyklejona do siebie parka – Conrad Adams i Mary Armstrong, oboje byli Puchonami, on rudym chudzielcem z siódmego roku, a ona małą i zgrabną blondyneczką z czwartego.

A to wszystko działo się w podziemiach Hogwartu, gdy grzeczne dzieci (patrz: Potter i spółka) dawno już spały. Zakon Feniksa patrolował korytarze i choć zapuszczał się w głąb lochów, nie odkrył jeszcze tego łamiącego wszelkie zasady i regulaminy przybytku. Gdyby to miejsce zostało odkryte, zapewne organizatorów imprez czekałyby niezłe atrakcje. Wątpliwe, czy skończyłoby się tylko na szlabanach.

Corny mieszała słomką w swojej szklaneczce, ciekawskim spojrzeniem ogarniając galerię cieni. Lubiła tu przychodzić tylko po to, żeby popatrzeć na tych wszystkich ludzi. Każdy z nich miał własne kompleksy, słabości i problemy, może nie dogadywali się z rodzicami, zmarła im ukochana babcia, kogoś rzucił ukochany czy ukochana, inny ćpał, któraś puszczała się za pieniądze. To była właśnie galeria cieni. Nic więcej.

Wszyscy byli młodzi, pełni chęci do życia i buntu. Zwłaszcza buntu. Jeden mądry mógłby to nieźle wykorzystać.

— Wiesz, Draco, dlaczego walkę z Dumbledore’em Knot zaczął od szkoły? — dziewczyna zwróciła się do siedzącego po jej prawej stronie Malfoya, pochylając się w jego stronę. — Wiesz?

— Wszyscy to wiedzą — wywrócił oczami. Ale ta odpowiedź wyraźnie nie usatysfakcjonowała Corny, więc po namyśle dodał:

— Knot myślał, że stary Dumble tworzy tu swoją armię.

Corny pokiwała głową z poważną miną. Przez chwilę nic nie mówiła, a jej milczenie miało w sobie jakąś wymowę, której Draco nie potrafił zrozumieć. Dlatego zainteresował się bardzo, co takiego miała do powiedzenia. Ciekawiło go, po co w ogóle zaczęła ten temat.

W końcu dziewczyna dopiła drinka i ponownie się odezwała.

— A zastanowiło cię kiedyś dlaczego w Hogwarcie? Armia dzieci? Pomyśl, dlaczego Knot nie wziął się za Zakon Feniksa? Za aurorów, nauczycieli, ludzi obeznanych z życiem? Dlaczego bał się bandy młodych ludzi? — wyrzuciła z siebie wszystkie pytania na raz.

To nieco zdekoncentrowało chłopaka. Nie wiedział, na które odpowiedzieć najpierw. A może była jedna odpowiedź na wszystkie? Spojrzał wymownie na Corny w oczekiwaniu.

— Bo widzisz, Draco — zaczęła mentorskim tonem — młodzi ludzie są podatni na wszelkie wpływy. Łatwo nimi manipulować, jeśli wmówi się im, że da to, czego pragną. Albo że to, co można im dać, jest tym, czego pragną. Wszystko jedno.

— Co to oznacza? — Nic nie rozumiał.

— Wiesz, czego najbardziej pragną młodzi ludzie? — odparła, pytaniem na pytanie. Mimo woli pomyślał, że ten wyraz bardzo jej pasował. Spróbował skupić się na jej słowach.

— Nie — odparł zgodnie z prawdą.

— Wolności. Wiesz dlaczego wolności? Bo są młodzi, a przez całe życie ktoś ich krępuje – rodzice, szkoła, nauczyciele, pochodzenie. Nie chcą tego. Pragną być wolni, żyć po swojemu. Voldemort to wykorzystał. — Nie bała się wymówić tego imienia, jak to zdarzało się większości czarodziejom. Corny tylko pozornie nie była odważna. — W pierwszych latach tworzenia swojej armii zbierał samych młodych. Twój ojciec też był nastolatkiem, gdy wstąpił do śmierciożerców. — Zabrzmiało to, jakby go usprawiedliwiała. — Pewnie w twoim wieku. Voldemort wmówił tym młodym arystokratom, że da im wolność. Że wolność to śmierć mugoli, bo mugole ją ograniczają. I w ten sposób ściągnął wielu młodych. Ale wiesz, jaki jest problem Voldemorta?

— Jaki?

Uśmiechnęła się z pobłażaniem, jakby odpowiedź była tak oczywista, że powinien sam na nią wpaść.

— Problem polega na tym, że ci, którzy kiedyś byli młodzi, teraz już nimi nie są. A nowi nie wstępują, bo nie widzą już wolności, która była dawniej.

Draco zastanowił się głęboko. Musiał przyznać, że była to prawda. Patrzył na tych wszystkich tańczących, z których znaczna część tak jak on należała do Slytherinu. Mimo to przecież tylko on był śmierciożercą. Tylko on. Najmłodszy śmierciożerca. Stracony na zawsze. Nie podobało mu się takie wyjście.

— No dobra, ale co chcesz przez to powiedzieć? — zapytał, otrząsając się z własnych rozmyślań. Odwrócił się z powrotem do dziewczyny. — O co w ogóle ci teraz chodzi?

Znów się uśmiechnęła, jak matka do wyjątkowo tępego dziecka, które mimo to i tak jest przez nią kochane. Czy ona mnie kocha?, przyszło mu na myśl i zaraz zawstydził się tej myśli, choć nikt jej nie słyszał.

— Spójrz na nich wszystkich, Draco — nakazała Corny, machając ręką w stronę parkietu. — Spójrz, oni wszyscy pragną wolności. Wszyscy bez wyjątku. Wolność jest ideą, a młodzi są idealistami. Za tą ideą pójdą wszędzie. A wiesz czym jest idea? — zapytała go i nie czekając na odpowiedź, sama to wyjaśniła:

— Idea jest buntem, Draco, a widzisz, każdy bunt potrzebuje przywódcy. Oni potrzebują tylko kogoś, kto ich poprowadzi. Do wolności. Można z nimi zrobić wszystko, bo oni ci na to pozwolą. A jeśli wykorzystasz ich, tak jak to zrobił Voldemort, oni przy tobie zostaną, ale twój bunt upadnie — ostrzegła go. — A wiesz czemu? Bo nowe pokolenie tego nie chwyci. Będzie potrzebowało wolności, a ty już jej im nie dasz.

To wszystko zabrzmiało jak wykład McGonagall na temat SUM-ów. Miała taki sam suchy ton, kompletnie nie pasujący do wypowiedzi. Jakby to wszystko, to były tylko zwykłe fakty, powtarzane przez wszystkich przy każdej okazji, a jej nie chciało się tego mówić, ale musiała.

— Rozumiem — rzekł Draco po dłuższej chwili zastanowienia. — Powiedz mi tylko, co ja mam z tym wszystkim wspólnego? Po co ty mi to wszystko mówisz, co? — Uniósł brwi.

— Och, Draco, Draco. — Pokręciła głową wciąż z tym samym uśmieszkiem. — Ty sam wiesz najlepiej. Wiesz to, choć sam nie wiesz, że wiesz. — Nie mógł się powstrzymać i jego brwi podjechały jeszcze wyżej. Corny miała tendencję, żeby zagmatwać nawet najprostsze sprawy. — Ich przywódcą może być jedynie najbardziej zbuntowany z nich wszystkich. Musi czuć bunt. Czujesz bunt, Draco? — dodała, a on nie bardzo zrozumiał, co miała na myśli.

I choć dopytywał jeszcze, nic już mu nie powiedziała, wciąż uśmiechając się z lekką wyższością i pobłażaniem. Dawała mu do zrozumienia, że on sam musi do tego dojść. Ale jak? Nie wiedział, z czym to jeść.

— Jesteś szurnięta, Cors — rzucił w końcu. — Nigdy nie wiem, o co ci biega.

— Wiesz, wiesz. Tylko nie zdajesz sobie z tego sprawy — odparła niezrażona.

Prychnął z powątpiewaniem i w końcu porzucił temat. Pewna dziewczyna z Ravenclawu, której imienia nie mógł sobie przypomnieć, dawała mu wyraźne znaki, że mógłby do niej podejść i zagadać. Pewnie na tym by się nie skończyło, a on miał właśnie ochotę na coś więcej. Chciał poczuć zapach kobiecego ciała, dotyk gładkiej skóry, usłyszeć ten jęk rozkoszy. Pragnął tego. Tak dawno już nie miał dziewczyny.

Gdy wstał z fotela, Corny pokręciła głową, krzywiąc się z niesmakiem. Nie widział tego, zajęty patrzeniem na swoją dzisiejszą kochankę. Nie obchodziła go już ich wcześniejsza rozmowa. Corny była nietykalna, dla niego i dla innych. Sama tego chciała, więc nie może mu teraz niczego zabraniać. Potrzebował trochę… Sam nie wiedział czego. Po prostu pragnął kobiecego ciała.

Miał szesnaście lat, a w tym wieku nie brało się pod uwagę żadnych zasad.