Rozdział dwudziesty czwarty

Kolejne niewiadome

Wiedzę możemy zdobywać od innych, ale mądrości musimy nauczyć się sami.

Adam Mickiewicz

Następnego dnia w większości roczników rozpoczęły się egzaminy końcowe i najbliższe dwa tygodnie nie zapowiadały się wcale przyjemnie. Na szóstym roku testy nie były może tak męczące jak SUMy, kończące rok piąty, ale jak każde egzaminy przysparzały wiele stresu i zmuszały uczniów do wytężania mózgów, jeśli oczywiście je posiadali. Zapowiedzi armagedonu nadchodziły już wcześniej, Krukoni od trzech tygodni ślęczeli w książkach i może dlatego zostali pięknie rozgromieni w meczu przez Gryfonów, którzy – co było wiadome nie od dziś – mieli mięśnie, kafle i złote znicze zamiast mózgów. Wychowankowie Salazara Slytherina podchodzili do testów końcowych nieco spokojniej, bardziej niż inni uczniowie przekonani o swoich zdolnościach, co jednych z nich gubiło, a pewnej części pomagało. Zawsze lepiej było przynajmniej udawać, że coś się umiało, niż z miejsca sprawiać wrażenie totalnego idioty i nieuka.

Draco nawet nie zdziwił się, gdy w poniedziałkowy ranek przy śniadaniu zamiast Corny zastał podręcznik od transmutacji, który miał dwie blade dłonie i pogniecioną szatę z zielonym krawatem. Popukał w niego lekko.

— Nie czyta się przy jedzeniu — zażartował lekko.

Spodziewał się usłyszeć tylko niewyraźnie mruknięcie zza okładek książki i to miała być jedyna reakcja na jego słowa, ale zamiast tego dziewczyna trzasnęła książką, posyłając mu mordercze spojrzenie i byle jak wrzuciła ją do torby. Była wyraźnie zła, co nieco go zdziwiło. Uniósł brwi, patrząc na nią, jak na przybysza z kosmosu. Morgenstern zwykle nie manifestowała negatywnych uczuć, kryjąc je za standardowym uprzejmym uśmiechem. Ktoś w nocy ją porwał, wyprał mózg i podstawił z powrotem? Czy w ogóle ktoś byłby na tyle głupi, żeby dobrowolnie porwać Cerridwen Riannon Morgenstern? Przecież to było samobójstwo.

— Ty się lepiej zastanów, jakim cudem zdasz transmutację, panie Malfoy — warknęła groźnie. Zabrała mu jednak kubek z jego kawą, więc nie było tak do końca źle. — Na SUMach jakoś ci się upiekło, ale w tym roku nie raz zalazłeś za skórę McGonagall. Nie przepuści cię tak łatwo.

Przewrócił oczami.

— Jakoś to będzie.

— Mugole mówią, że głupi to ma zawsze szczęście — rzucił Diabeł, siadając naprzeciwko i sięgając po dzbanek z kawą. — Może tym razem też mu się uda.

— Zamknij się — warknął na niego Malfoy.

Mimo wszystko atmosfera przy stole nieco się rozluźniła. Gdy do wielkiej sali przyszli Anioł i Czarna, Corny dyskutowała swobodnie z Zabinim, czy Snape powinien czy nie powinien robić teoretycznego oraz jakie zaklęcia mogą pojawić się na transmutacji. Draconowi nagle przypomniało się, że wieczorem miał szlaban u Mistrza Eliksirów i naszła go ochota, żeby jęknąć głośno. To na pewno nie była miła perspektywa rozluźnienia się. Ale sam sobie był winien – było nie łazić po nocach po szkole. Albo przynajmniej mógł pójść tam, gdzie nikt na niego by nie wpadł. Teraz to i tak wszystko jedno, pomyślał z westchnieniem.

— Słyszeliście, że siódmioroczniacy urządzają w lochach imprezę pożegnalną po egzaminach? — powiedziała Czarna znad Czarownicy. Włosy miała wysoko upięte srebrnymi spinkami, a w uszach błyszczały jej szmaragdowe kolczyki.

— Coś tam obiło się nam o uszy — mruknął Draco, nie patrząc nawet na nią.

— Wybieracie się?

— Jeszcze nie wiem. — Corny wzruszyła ramionami, machinalnie bawiąc się widelcem. — Zależy od tego, kiedy to jest po egzaminach. Siódmioroczniacy chyba już skończyli zdawać OWUTemy, no nie?

— Chyba w zeszły piątek — potwierdził Diabeł. — Ale słyszałem, że to ma być po zakończeniu naszych egzaminów, czyli gdzieś za dwa tygodnie, tak pi razy okno. To raczej naturalne, że niewiele osób przyjdzie w trakcie.

— Niby tak, ale licho ich wie.

Draco zastanowił się, dlaczego tak debatowała, skoro pewnie i tak było jej wszystko jedno. Wszyscy doskonale wiedzieli, że Morgenstern nigdy nie lubiła imprez w lochach i chodziła na nie rzadko, raczej z przymusu, żeby dotrzymać towarzystwa jemu i Zabiniemu, a potem przetransportować ich do dormitorium. A mimo to zawsze dyskutowała o tym, jakby była to sprawa ważna i bezpośrednio jej dotycząca. Draco stwierdził, że kobiety nigdy nie przestaną go zadziwiać.

— Może się wybierzemy — powiedział sucho. — Zobaczy się jeszcze.

Corny spojrzała na niego z oburzeniem, że znów decydował za nią, ale zbytnio się tym nie przejął. Jeśli nie będzie miała ochoty iść, to przecież nie będzie jej zmuszał. A on bardzo chętnie rozładuje napięcie po tych cholernych egzaminach. W ogóle, kto wymyślił egzaminy końcowe? Jakby samo uczenie się nie było wystarczająco stresujące.

Plan na najbliższe dni wyglądał następująco: – i na pewno nie zachęcająco – tego dnia mieli zapowiedziany test teoretyczny z zaklęć, a Corny i Pansy także z runów – nikt im tego nie zazdrościł, bo podobno Babbling robiła piekielnie trudne sprawdziany, natomiast zaklęcia według Flitwicka były dziecinnie łatwe – oraz egzamin praktyczny z transmutacji. We wtorek czekała ich praktyka z zaklęć (bo Flitwick stwierdził, że im szybciej będą mieli to z głowy, tym będą szczęśliwsi) i teoria z astronomii dla Czarnej i Anioła, a w środę zarówno egzaminy praktyczne jak i teoretyczne z opcm. Czwartek oznaczał nieprzespaną noc z powodu praktyki z astronomii oraz teorię z eliksirów i numerologii, natomiast piątek… ach, piątek zwiastował słodkie lenistwo dla wszystkich, którzy nie chodzili na historię magii i wróżbiarstwo. A w następny poniedziałek od nowa… Żyć nie umierać.

— Chodź, Pansy, bo spóźnimy się na runy — powiedziała Corny, zabierając swoją torbę spod stołu. — Ciekawe, czy Babbling da nam jakiś interesujący tekst do tłumaczenia. Myślisz, że tak w ogóle będą potrzebne runy ze wszystkich lat, czy tylko z tego roku? No bo teoretycznie z ostatnich pięciu to sprawdzono nas na SUMach — zagadała, próbując zmusić Parkinson do wyduszenia czegoś z siebie.

— Nie wiem — odparła obojętnie Czarna, zerkając przy tym na pewnego przystojnego Krukona, który właśnie wstał od swojego stołu i też kierował się do drzwi. Wkrótce zrównał się z nimi.

Corny spojrzała z ukosa na dziewczynę, westchnęła cicho i skapitulowała, pozwalając przyjaciółce na bezczelne ignorowanie jej osoby i niezobowiązujący flirt z wychowankiem Domu Kruka. Draco nadal siedział przy stole Slytherinu, ale wyraźnie widział, że wychodząc z wielkiej sali, Morgenstern nie miała zbyt uradowanej miny. Przyjaźń z Pansy Parkinson nigdy nie była zbyt przyjemna i w pewnym sensie można było nazwać ją układem jednostronnym – Corny pomagała Czarnej w lekcjach, w zamian dostając zniesmaczone spojrzenia i milczenie.

— Corny coś nerwowa jest dzisiaj — zauważył Diabeł. Skrzywił się, gdy jego kawa okazała się być już całkiem zimna.

— Denerwuje się egzaminami. Normalnie jak Granger — prychnął Draco, widząc jak Gryfonka o burzy poplątanych ciemnych włosów zerwała się ze swojego miejsca przy czerwonym stole Domu Lwa i wybiega szybko z wielkiej sali, o mało nie gubiąc po drodze butów. — Jeszcze chwila i zacznie nas prosić, żebyśmy ją z czegoś przepytali.

— Niżdy w życzu — wymamrotał Anioł z pełnymi ustami, wpychając do nich kolejną łyżkę budyniu waniliowego. — Ne ma żamiaru.

— Plujesz, idioto — warknął Malfoy, sięgając po chusteczkę i z obrzydzeniem wymalowanym na twarzy zaczął wycierać nią rękaw swojej szaty. — Najpierw przełknij, a potem gadaj, nie odwrotnie. Rodzice cię nie nauczyli podstawowych zasad zachowywania się przy stole?

— Pewnie nauczyli, ale Anioł ma krótką pamięć — wtrącił Diabeł kpiąco.

Nott przełknął deser i spojrzał na niego z mordem w oczach.

— Baaardzo śmieszne.

— A i owszem.

— Co tam znów zrobił mój ukochany braciszek? — rozległo się nagle gdzieś za ich plecami.

Draco i Theo odwrócili się jak na komendę, a Blaise podniósł wzrok znad swojego talerza. Rick Nott najwyraźniej był w świetnym humorze, bo zwykle nie przyznawał się do posiadania młodszego brata i unikał go jak ognia. Teraz jednak nie dość, że do nich podszedł, to jeszcze się uśmiechał – Frederick Nott potrafił się uśmiechać! – i patrzył całą trójkę z dziwnym wyrazem twarzy. Zabini nagle tak głośno przełknął ślinę, że nawet Draco to usłyszał. Tiaa, ty nie masz czego się obawiać, pomyślał z przekąsem. Siedzisz po drugiej stronie stołu, Diable. Jakby co, pierwszy zdążysz zwiać.

— O co chodzi, Nott? — zapytał, siląc się na neutralny ton.

Rick wzruszył ramionami, wyciągnął rękę i wręczył mu zwitek pergaminu przewiązany cienką, zieloną tasiemką.

— Spotkałem Snape’a na schodach i kazał ci to dać — powiedział krótko. — Na razie — rzucił, na odchodne czochrając włosy młodszemu bratu.

Anioł zaprotestował głośno, choć jego fryzura wiele na tym nie ucierpiała. Nadal wyglądał, jakby chodził po dworze przy wyjątkowo silnym wietrze lub stoczył bój z kilkoma nietoperzami, które – co doskonale wiedzą wszystkie dzieci i mugole – wplątywały się we włosy.

— Co to? — zapytał, bezczelnie zaglądając Malfoyowi przez ramię.

— Mam szlaban u Snape’a.

Malfoy, oczekuję cię dziś o dwudziestej w moim gabinecie i dobrze radzę o tym nie zapomnieć.

profesor Snape

— Hę? — zdziwił się Diabeł i spojrzał na niego jak na idiotę. — Kiedy zdążyłeś złapać szlaban u Wielkiego Nietoperza? Nic mi o tym nie mówiłeś.

— Wiesz, Diable, nie chwalę się szlabanami na prawo i lewo.

— Czasem mógłbyś. Kiedyś któryś z nauczycieli nie wytrzyma, zabije cię i zakopie na błoniach, i nikt nie będzie wiedział, co się z tobą stało.

— I co? Będziesz mnie opłakiwał? — zakpił Draco, zgniatając pergamin i chowając do kieszeni, w której było również wiele równie interesujących rzeczy, niekoniecznie należących do niego.

— Chociażby. A potem wykopię cię, ożywię i zabiję jeszcze raz za to, że dałeś się zabić i nikomu o tym nie powiedziałeś.

Malfoy parsknął śmiechem.

— To jest akurat zaleta, że martwi nie potrafią mówić.

— Smoku?

— Mhm?

— Co jest między tobą i starszym Nottem?

Draco opluł się kremowym piwem, które właśnie spożywał w dormitorium, czekając na opcm mające zacząć się za około trzydzieści pięć minut. Egzamin z transmutacji nie był taki zły, może i dostał tylko Z, ale za to zdał (Corny dostała oczywiście W, a Diabeł P i był zawiedziony). Po obronie czekały ich jeszcze tylko zaklęcia, z których trzeba było być kompletnym imbecylem, żeby nie zaliczyć. Anioł ulotnił się jakiś czas temu, wymigując jakimiś wielce ważnymi sprawami, nazywającymi się zapewne imieniem kolejnej dziewczyny. Malfoyowi to nie przeszkadzało – nie musiał przynajmniej go słuchać. Półleżał na swoim łóżku, oparty na poduszkach i drewnianym wezgłowiu, przeglądając z nudów jakiś beznadziejny mugolski kryminał, który zostawiła kiedyś u niego Corny. Czas upływał wolno i spokojnie, dopóki Diabeł nie postanowił tego przerwać. Draco popatrzył na kumpla ze zdumieniem i przerażeniem, ale szybko się opanował.

— Całkiem niedawno pytałeś mnie, co jest między mną a Corny —— zauważył sucho. Skrzywił się, widząc, że jego szkolna szata nadawała się jedynie do prania. Ściągnął ją z siebie, cisnął na łóżko i wyciągnął z szafy czystą. — Teraz posądzasz mnie o zmianę orientacji?

— Nieee… Fakt, głupio to zabrzmiało — potwierdził Diabeł.

Siedział na swoim łóżku ze skrzyżowanymi nogami, wygalając przy tym jak jakiś mały, bezdomny dzieciak i cały czas przyglądał się Malfoyowi co najmniej z ciekawością. Draco stał do niego plecami i oglądał swój krawat w barwach domu, który, po chwili zastanowienia, poszedł do prania wraz z szatą.

Zabini podrapał się po brodzie, chrzęszcząc trzydniowym zarostem.

— Chodzi mi o to… hm… Sam nie wiem, o co mi chodzi. No ale coś między wami jest — stwierdził z pewnością w głosie.

— Taaak, no oczywiście, że jest. Sypiamy ze sobą od czasu do czasu tak dla odmiany i żeby było ciekawiej — sarknął Draco, wiążąc nowy krawat. — Czy ty jesteś normalny? — popukał się w czoło.

— Nie o to mi chodziło — oburzył się Blaise.

— To ja wolę nie wiedzieć, o co jednak ci chodziło.

— Ty to zawsze musisz się ze wszystkiego nabijać — zdenerwował się i zaczął machać rękoma, żeby dodać mocy swoim słowom. — Przecież widzę, że coś jest nie tak. Nott ostatnio podejrzanie często kręci się koło ciebie.

— No mówiłem ci przecież, że ze sobą sypiamy.

— Malfoy!

Draco natychmiast przestał oglądać swoje paznokcie i popatrzył na bruneta z ciekawością, gdy ten po raz pierwszy od bardzo dawna podniósł głos. I to na niego. To interesujące, że ktokolwiek śmiał podnieść głos na Dracona Malfoya, ale Diabeł nigdy nie przejawiał chęci nadskakiwania białowłosemu i gdy trzeba było – potrafił mu nawet przyłożyć. Draco czasem nie mógł zrozumieć, dlaczego oni wciąż się przyjaźnili. Przecież to nie może tak być, że się tu na niego krzyczał, bił go i w ogóle nie liczył z jego zdaniem, jak to czynili Morgenstern i Zabini.

— No co? — zapytał ostrożnie, patrząc na kumpla z rezerwą.

Blaise ciskał z oczu gromy i tak ciężko dyszał, że Malfoy zastanawiał się, czy nie był to stan przedzawałowy. Albo coś zgoła innego.

— Mógłbyś przez pięć minut być poważny?

— Byłem poważny.

— O — zdumiał się Zabini. — Kiedyż to?

— Na pogrzebie babci — palnął Draco bez namysłu.

W chwili gdy wściekły Diabeł ruszył z miejsca niczym rozjuszony byk, żeby go złapać i/lub/ewentualnie zabić, Draco był już po drugiej stronie swojego łóżka, niechcący zaplątując się w swoją pościel. Nie miał jednak czasu na zastanawianie się – jakoś uwolnił lewą nogę i zaczął wiać. Zgrabnie ominął kufer bruneta – który od dobrych kilku dni stał na środku pokoju i nikt nie miał zamiaru go ruszyć, – przewrócił krzesło, żeby zwolnić pościg, przeskoczył nad stolikiem, zrzucając z niego kilka książek i kałamarz, który rozsypał się w drobny mak, a atrament rozlał się na książkach i dywanie. Chłopak wpadł do łazienki i zatrzasnął za sobą drzwi, a potem szybko zamknął je na klucz. Po drugiej stronie coś uderzyło w nie z impetem i po jęku doszedł do wniosku, że tym czymś był jego przyjaciel. Potem posypały się przekleństwa pod adresem feralnych drzwi, jego osoby oraz całego świata, który był zły i nie lubił wilkołaków.

— Temu akurat nie jestem winien — mruknął, opierając się plecami o drewno i starając się uregulować oddech po biegu z przeszkodami. — Sam muszę zadawać się z jednym kundlem.

— Zabiję cię, idioto — warknął Zabini po drugiej stronie. — Normalnie cię zabiję! Natychmiast otwieraj te pieprzone drzwi! Ale to już!

— Ani mi się śni. Ja bardzo lubię swoje życie.

Brunet przyłożył w drzwi pięścią, aż huknęło i zatrzęsła się cała łazienka, co stanowczo nie wróżyło nic dobrego.

— Otwieraj! Już!

— I co wtedy?

— Aghr! Przerobię cię na pudding!

— No to ja tu zostanę. Nawet nie lubię puddingu. Szczerze powiedziawszy, to nie wiem, dlaczego jest to potrawa narodowa – tego się nie da jeść. W ogóle to…

— Malfoy! Nie baw się ze mną!

— Ale ja się z tobą nie bawię — zaprzeczył stanowczo i z oburzeniem. — Po prostu nie chcę w wieku szesnastu lat wąchać kwiatków od dołu.

— Za miesiąc skończysz siedemnaście — poinformował go cichy głos, który niechybnie należał do Corny. — O co znów chodzi, panowie? Co tym razem?

— Z tym idiotą nie da się normalnie porozmawiać — poskarżył się Blaise.

— To już wiem — odparła spokojnie dziewczyna i gdyby nie te dzielące ich drzwi, Draco zabiłby ją pewnie wzrokiem. Nie wiedział tylko, jakim cudem sam mógłby przy tym uniknąć stania się ofiarą mordu uczynionego przez chwilowo niepoczytalnego wilkołaka. — Ale dlaczego siedzi w łazience?

— Bo Diabeł pragnie przerobić mnie na pudding — odpowiedział.

Corny zaśmiała się krótko.

— Nie wiem, czy byś się nadawał. No wyłaź już.

— Ale on mnie nie zabije? — upewnił się błagalnym tonem wystraszonego pięciolatka.

— Zabijesz go? — zapytała bruneta.

— Zastanowię się nad tym.

— No to ja poczekam, aż się zdecydujesz — stwierdził Malfoy.

Po drugiej stronie Corny wydała z siebie jakby westchnięcie i Draco mógłby przysiąc, że pokręciła głową nad nimi. Corny często kręciła nad nimi głową i robiła to lepiej niż nie jedna matka zajmująca się gromadką rozwrzeszczanych dzieciaków.

— Draco, zaraz spóźnicie się na obronę. Macie dokładnie — nastała chwila ciszy i białowłosy niemal automatycznie spojrzał na zegarek — dwie i pół minuty.

— Cholera! — wrzasnął Malfoy.

Nie bacząc na groźbę rychłej śmierci, otworzył drzwi i wyleciał z łazienki, potrącając po drodze Diabła i cudem unikając zderzenia z Morgenstern. Chwycił w biegu swoją torbę, złapał bruneta za nadgarstek i siłą doholował go do drzwi.

— Rusz się, Diable — warknął na niego, wypychając go na schody. — Snape mnie zamorduje, jak się spóźnię. I tak mam u niego szlaban dziś wieczorem, ale nie ominie okazji, żeby dowalić mi kolejny. On mnie zamorduje — jęknął, gdy biegli przez pokój wspólny. — Normalnie mnie zamorduje.

— Jedno jest pewne — wydusił Zabini, który zdążył już załapać zadyszkę z powodu ich dzikiego sprintu korytarzami Hogwartu. — Ktoś cię kiedyś zabije. I w końcu świat będzie miał spokój.

— Och, zamknij się.

— Panie Malfoy, panie Zabini, gratuluję punktualności — wysyczał Snape, gdy dopadli drzwi klasy, gdy już zamykały się one za ostatnim uczniem. — Muszę przyznać, że macie wielkie szczęście.

Nic nie odpowiedzieli. Draco miał już na końcu języka ciętą ripostę, ale nie mógł wydusić z siebie ani słowa, więc w milczeniu podreptał do swojej ławki i opadł ciężko na krzesło. Może i lepiej, pomyślał, wyciągając podręcznik. Kolejny szlaban potrzebny mi psu na budę.

Kiedy punktualnie o dwudziestej stawał pod drzwiami gabinetu Snape’a, nie był już taki pewny siebie. Mistrz Eliksirów potrafił być wredny i to tak, że typowa jemu wredność codzienna wydawała się być przykładem cudownego nastoju i choć człowiek nie cierpiał jej bardziej niż czegokolwiek innego, w tej chwili oddałby za nią wszystko. Draco, bądź mężczyzną, powiedział sobie Ślizgon. Wyprostował się, wziął głęboki oddech i zapukał. Potem drugi raz i trzeci, ale wciąż ze środka nie dobiegało zaproszenie. Zmarszczył brwi. Sięgnął do kieszeni, żeby wyjąć z niej liścik od profesora, który otrzymał przy śniadaniu. Było to trochę trudne, bo ten kawałek pergaminu nie był jedyną rzeczą znajdującą się w jego kieszeni, ale w końcu udało mu się go znaleźć. Rozprostował go i zaczął studiować w słabym świetle pochodni. Pismo Snape’a nie było może zbyt piękne, ale bez trudu można było odczytać datę, godzinę oraz miejsce, w którym miał się stawić. Niewątpliwie było napisane: dziś o dwudziestej w moim gabinecie. No i groźne dobrze radzę o tym nie zapomnieć. Białowłosy zmiął pergamin po raz kolejny i wrzucił tam, skąd wyjął, po czym znów zapukał do drzwi. Cisza. No nic, pomyślał bez cienia żalu, pewnie Snape zapomniał albo Dumbledore go wezwał w niezmiernie pilnej prawie i nie zdążył mnie poinformować. Albo Voldemort – temu akurat było wszystko jedno, czy ktoś miał szlaban. Draco już miał odchodzić, ale coś go tknęło. Wielki i przerażający Naczelny Postrach Hogwartu zapomniał o szlabanie? Śpieszył się i nie mógł wysłać pierwszego spotkanego dzieciaka z wiadomością? Coś tu śmierdziało. Zawahał się z dłonią na klamce, ale stwierdził, że Snape zabić go nie mógł, bo musiałby spowiadać się z tego dyrektorowi, który nie pochwalał morderstw na uczniach.

Drzwi cicho zaskrzypiały, gdy je uchylił i zajrzał do gabinetu. Niewielkie pomieszczenie było oświetlone jedną nędzną świeczką, stojącą na pedantycznie sprzątniętym biurku, a jego krańce kryły się w mroku. Mimo że Snape w tym roku dostał posadę nauczyciele opcm, nadal zajmował swój stary, ciasny gabinet w lochach o ścianach zastawionych wzdłuż i wszerz różnej wielkości słojami z podejrzaną zawartością. Trzy kroki za biurkiem znajdowały się następne drzwi, zapewne prowadzące do prywatnych kwater Mistrza Eliksirów. Były one lekko uchylone, a przez szparę sączyło się słabe światło. Draco był z natury ciekawski, dlatego nie wycofał się na korytarz i nie zamknął za sobą drzwi, tylko dał krok w głąb gabinetu.

Wtedy usłyszał śmiech.

Chłopak zamarł w pół kroku, zdumiony, zdając sobie nagle sprawę, że był to śmiech niewątpliwie kobiecy. Co najciekawsze – znał go dosyć dobrze. Od kilku lat słyszał go prawie przy każdym posiłku, a niekiedy także w pokoju wspólnym czy we własnym dormitorium. Nie, nie miał co do tego żadnych wątpliwości – w prywatnym pokoju Snape’a siedziała sobie właśnie Pansy Parkinson i głośno się z czegoś śmiała. Profesor był tam z dziewczyną, ze swoją uczennicą, w prywatnych kwaterach i nawet nie zamknął drzwi gabinetu na klucz! Draco był w szoku i zapewne długo nie będzie mógł się z niego otrząsnąć.

A potem szmer głosów ucichł i Malfoy zdał sobie sprawę, że jeśli nauczyciel nakryje go w swoim gabinecie, to chłopak nie wygrzebie się z tego do trzydziestki albo i dłużej. Błyskawicznie cofnął się na korytarz i cicho zamknął za sobą drzwi, a potem w dwóch krokach dopadł do rogu korytarza i ukrył się za nim. Ja pierdolę, zaklął w myślach, opierając się plecami o ścianę i uśmiechając się do siebie jak szaleniec. A ja do tej pory myślałem, że Czarna buja się we mnie! Musiał się powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć głośnym śmiechem, ale nie było to wcale łatwe. Przyznał w duchu, że dziewczyna była bardziej cwana, niż sądził do tej pory – wykorzystała fakt, że wszyscy uważali ją za na zabój zakochaną w Malfoyu i dobrała się do własnego profesora. Jej trzeba dać jakiś medal, pomyślał kpiąco Draco, trzęsąc się od hamowanego z trudem śmiechu. Medal albo dyplom największej zdziry w Hogwarcie. Nikt w życiu by nie przypuszczał nawet, że była do czegoś takiego zdolna, choć przecież różne już rzeczy robiła i spała z połową szkoły. Nosz kur…

Nie dokończył, bo drzwi gabinetu otworzyły się i na korytarzu rozległ się stukot obcasów. Draco zareagował automatycznie, ratując się ucieczką i najciszej jak mógł ruszył w kierunku kwater Ślizgonów. Nie było to łatwe, bo cały czas aż skręcał się ze śmiechu i gdy wreszcie stanął przed znikającą ścianą, wejściem do pokoju wspólnego, nie mógł wydusić z siebie głosu.

— Vae… vae vi… victis…[1] — wydyszał jakoś w końcu, słysząc zbliżające się kroki Parkinson.

W pokoju wspólnym siedziało kilka osób, które obejrzały się za nim, gdy z prędkością światła dopadł do schodów i ruszył nimi do swojego dormitorium. Nie patrzył, jaką reakcję wywołało wejście Czarnej, ale miał nadzieję, że nikt nie skojarzy tych faktów i nie stworzy z tego jakiejś przedziwnej plotki. Staremu Nietoperzowi zapewne przypomni się kiedyś, że Malfoy miał u niego szlaban, na który się nie stawił. Białowłosy z impetem wpadł do sypialni, szybko zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie plecami. Roześmiał się w głos.

Jego łóżko jak zwykle zajmowała Corny i nawet go ten widok nie zdziwił, natomiast ona patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczami ze zdumienia – można by nawet rzec, że prawie z przerażeniem. Diabeł wychylił się z łazienki w samych bokserkach, z szczoteczką w ustach i wycierając włosy ręcznikiem.

— A czobie czo? — wymamrotał, unosząc brwi.

— Nie uwierzycie, jak wam powiem — odparł Draco, gdy uspokoił się nieco.

Corny włożyła zakładkę do książki, zamknęła ją i odłożyła na nocny stolik, a potem przybliżyła się nieco i uklękła w nogach łóżka. Przechyliła lekko głowę na prawą stronę, czekając.

— Czarna spotyka się ze Snape’em.

W tej samej chwili z łazienki zaczął wydobywać się dźwięk krztuszenia się i gwałtownych prób złapania powietrza, przecz co Draco zaczął podejrzewać, że zabił kumpla za pomocą pasty do zębów. Już miał nawet biec mu na ratunek, ale brunet stanął w końcu w drzwiach, ocierając łzy wierzchem dłoni i potwierdzając, że złego diabli nie brali.

— Co ty gadasz? — wysapał z trudem, patrząc na Malfoya jak na kompletnego idiotę. — Snape i Czarna? Upadłeś na głowę?

— Ja już dobrze wiem, co mówię — odparł Draco bez wahania. — A ty się lepiej ubierz, a nie paradujesz prawie nago przy damie — dodał z teatralną przesadą w głosie. — Jeszcze mi tu Corny zgorszysz, bezwstydniku jeden.

Dziewczyna do tej pory nie zawracała sobie głowy Zabinim, ale teraz jak na komendę spojrzała w jego kierunku, po czym natychmiast oblała się rumieńcem i odwróciła wzrok. Draco zachichotał, a Diabłowi wyraźnie zrobiło się głupio, bo szybko ewakuował się do łazienki. Wkrótce wyszedł z niej w pasiastej piżamie, której używał od wielkiego dzwonu, czyli prawie nigdy.

— Dobra, no to teraz mów, o co ci chodzi — rozkazał, pakując się do swojego łóżka i przykrywając kołdrą po samą szyję, co wyglądało naprawdę zabawnie.

Malfoy zdusił w sobie napad śmiechu. Oderwał się od drzwi i bardzo wolno podszedł do własnego łóżka, po czym wyciągnął różdżkę z wewnętrznej kieszeni szaty i położył ją obok książki Corny. Z premedytacją trzymał ich w niepewności, słysząc, jak za jego plecami brunet zgrzytał zębami i po raz kolejny tego dnia planował mord na jego białowłosej osobie. Wreszcie niechcący zerknął na Corny i to był błąd – został zmuszony do mówienia samym spojrzeniem. Opowiedział im, co widział i słyszał – z naciskiem na to drugie – w gabinecie opiekuna Ślizgonów i jak wiał przed Parkinson, żeby nie dowiedziała się, że odkrył jej sekret. A potem zaśmiewał się ze zdumionych min przyjaciół.

— Ja myślałem, że ona sypia z Aniołem — wymamrotał Diabeł.

— Z Aniołem, z Averym, z Riversem, z kilkoma Krukonami i to czasami jednocześnie. Jak to mówiła Corny, Czarna sypia z połową Hogwartu i jeszcze jeden do kolekcji chyba nie zrobi jej różnicy. A że to nauczyciel. — Draco wzruszył ramionami. — Zdarza się.

Morgenstern głośno wciągnęła powietrze.

— Wyrzucą ich — wyszeptała ze strachem. — Jeśli ktoś się dowie, wyrzucą ich oboje. Dumbledore nic na to nie poradzi.

— No cóż, trzeba uznać, że są tego świadomi.

— Ale nie masz pewności, że ze sobą sypiają, no nie? — zauważył Zabini, ale bez przekonania. — Nie wiesz dokładnie, co ona tam robiła, więc może to nic, hm, nic zabronionego, no nie? — dodał.

— Diabeł, czy gdyby nie było to coś zabronionego, siedzieliby w prywatnych pokojach Snape’a? Myśl czasem — sarknął białowłosy.

Zabini podrapał się po głowie i mruknął coś, co zabrzmiało jak: no fakt. Ale widać było, że nadal miał nadzieję. Bo gdyby się okazało, że Snape jednak sypiał ze swoją uczennicą, przestałby on być takim idealnym profesorem i wzorem do naśladowania. A z drugiej strony, stałby się jeszcze bardziej niesamowity.

— Miejmy nadzieję, że Czarna nie sprzedaje Snape’owi wszystkiego, o czym mówimy — rzucił. — Nie chciałbym, żeby ktokolwiek znał każdy mój krok, a już na pewno nie Snape. Nie ufam mu.

— On jest po naszej stronie, Draco — odparła Corny łagodnie.

— Pytanie tylko, która to jest ta nasza strona.

_______________

[1] vae victis – (łac.) biada zwyciężonym

Znów nie było mnie miesiąc. A obiecywałam... Eh, przepraszam. Ostatnio nie mam poczucia czasu. To przez te wakacje. Jakoś dziwne to dla mnie, że ktokoliek chodzi jeszcze do szkoły. Ja przecież nie *głupi uśmiech*

Rozdział moim zdaniem nawet ciekawy. Choć znów za mało akcji. Ale to już bliżej niż dalej. Myślę, że następne rozdziały będą już poświęcone przygotowaniom oraz już konkretnie Pierwszej Bitwie o Hogwart. Tak myślę, ale czy mi się uda?...

Nie wiem, jak Wam upłynęło Euro, ale dla mnie się już skończyło. Szkoda, bo miałam nadzieję, że w końcu wyjdziemy z grupy. No i w tym ćwierćfinale Polacy w końcu zagraliby z Niemcami, a wszyscy wiemy, że to ich największe marzenie. No ale nie udało się. Są jeszcze MŚ, już za dwa lata, w 2014. Hm, w Brazylii? Będę kibicować naszym w eliminacjach i trzymam kciuki, żeby im się udało. Kto by pomyślał, że Beatrice stanie się taką zapaloną fanką piłki nożnej. Przecież ja na samo słowo dostawałam mdłości ;p

Nie ględzę już. Dziś u mnie ciepło. A jak u Was? Można się opalać? Bo przez ostatni tydzień to nie bardzo.

I wiem, mam straszne zaległości. Nie pomaga to, że od dawna mam już wolne. Jestem ostatnio bardzo, bardzo leniwa. Wybaczcie mi, proszę.

Całuję.

Wasza,