Rozdział dwudziesty szósty

Głębsze uczucia

Ucieczka przed walką jest czymś najgorszym, co może się nam przytrafić.

Paulo Coelho

[UWAGA! WULGARYZMY]

Trzeba przyznać, że wzbudzili niemałe ożywienie wśród obecnych w pokoju wspólnym Ślizgonów swoim hałaśliwym wejściem godnym Theo Notta. Garstka wychowanków Domu Węża patrzyła z szeroko otwartymi oczami na niesamowite widowisko – uśmiechniętego (sic!) Malfoya niosącego protestującą Morgenstern, która żądała odstawienia na ziemię między kolejnymi atakami śmiechu. Draco miał doskonały wręcz humor, gdy w końcu odstawił dziewczynę pod same drzwi jej dormitorium, którymi trzasnęła mu przed nosem. Wcale się tym nie przejął, zwłaszcza, że słyszał, jak wybucha po drugiej stronie głośnym śmiechem. Musiał wyglądać jak szaleniec z tym szerokim uśmiechem przyklejonym do warg, jednak miał to gdzieś. Gdy przekraczał próg swojej sypialni, nucił nawet pod nosem: I'm bad, I'm bad, really, really bad [1]. Przemilczmy to, że strasznie fałszował.

— A coś ty taki wesoły? — zapytał Diabeł, marszcząc brwi. Półleżał na swoim rozgrzebanym wyrku i studiował podręcznik od zielarstwa. — Spadłeś ze schodów?

— Chyba powinienem posłać Czarnej kwiaty — rzucił Draco lekkim tonem, padając na wznak na swoje idealnie zaścielone łóżko. Położył stopy na oparciu, ręce założył za głowę i zamknął oczy. — Albo może raczej całe pudło czekolady, bo chyba to reflektuje bardziej. Dziewczyny uwielbiają czekoladę.

Blaise otworzył szeroko oczy.

— Smoku, dobrze się czujesz?

— Ja? — zdziwił się Malfoy. Nie otworzył oczu, a z twarzy wciąż nie schodził mu uśmiech — Świetnie. Doskonale. Powiem ci, stary, że dawno już nie czułem się tak dobrze jak teraz.

Brunet przyjrzał mu się z podejrzliwością nad otwartą książką. Zlustrował go od stóp do głów, potem w drugą stronę i jeszcze raz od nowa, wciąż marszcząc brwi. Wreszcie zamknął z trzaskiem podręcznik i zapytał ostro:

— Malfoy, co ty ćpałeś?

Draco posłał mu rozbawione spojrzenie.

— Ja mam dobry humor, a ty posądzasz mnie o jakieś niegodne czyny — rzucił ze śmiechem i znów zamknął oczy.

— Gadasz od rzeczy i na dodatek jak idiota — odparł Blaise grobowym głosem. — Powiesz mi wreszcie, co ci jest, Malfoy? Czego znów się naćpałeś? Anioł ci coś podrzucił, tak? No bo któżby inny — sarknął. — A może starszy Nott, co?

— Daj spokój, Diable — westchnął już nieco poirytowany Draco, przewracając oczami. — Jestem całkowicie czysty. Trzeźwy. Przytomny. Czy co tam jeszcze. Nie mogę mieć po prostu dobrego humoru? Jeśli chcesz wiedzieć, to ludzie miewają napady dobrego nastroju — powiedział moralizatorskim tonem. — Mnie też się to czasem zdarza, wbrew pozorom.

— Najarałeś się, ot co — mruknął brunet, wzdychając ciężko. Zrezygnowany otworzył podręcznik na właściwej stronie. — Nic nowego.

— Jak zwykle we mnie wątpisz.

— Nie, Smoku, ja cię po prostu znam jak złego knuta [2].

— Zdziwiłbyś się — mruknął Draco, uśmiechając się do siebie na wspomnienie niedawnego zajścia. Dokładnie odtworzył scenę w pamięci i na jego usta wpłynął naprawdę szeroki uśmiech, który zaniepokoił Diabła.

Zabini patrzył na kumpla jak na przybysza z kosmosu. Coś mu się tu nie zgadzało. Nie dalej jak przed trzema godzinami widzieli się na śniadaniu i brunet dałby sobie rękę uciąć, że określenie zły odnośnie humoru Malfoya byłoby dużym niedopowiedzeniem. Draco niemal słyszał, jak przez jego głowę galopowały setki myśli niczym stada zaniepokojonych hipogryfów. Jego prosty, diabłowy rozumek nie potrafił pojąć tej nagłej zmiany nastawienia do całego świata, która w ciągu niespełna kilku godzin zaszła u białowłosego. Blaise był przyzwyczajony do nieco innego schematu: zły Malfoy – śniadanie – wściekły Malfoy – Pokój Życzeń – jeśli chciałeś przeżyć, to lepiej nie podchodzić do Malfoya. Brunet domyślił się, że pomiędzy punktem czwartym i piątym zaszło coś jeszcze, co wywróciło wszystko do góry nogami. Nie, żeby miał coś przeciwko. Humory kumpla były ostatnią rzeczą, jaką akurat miał ochotę znosić.

— Nie wysilaj się, Diable — rzucił Draco beznamiętnie. — I tak nie wpadniesz na nic sensownego.

— Anioł miał rację, legilimencja jest nieetyczna — skarcił go Blaise nieco automatycznie. Po raz kolejny zamknął podręcznik i odrzucił go za łóżko, za co pewnie dostałby po głowie od Corny. — Masz zamiar mi powiedzieć, czy będziesz czekał, aż dowiem się o tym od kogoś innego?

— Zastanowię się nad tym.

Draco uznał, że ta zabawa bardzo mu się podoba. Trzymanie Diabła w tej niepewności poprawiało mu nastrój, nieco nadszarpnięty insynuacjami kumpla. Z drugiej strony, trochę obawiał się, że brunet zareaguje tak jak poprzednio i znów się na niego rzuci. Tym razem pewnie oberwałby dużo mocniej. Blaise nigdy się nie patyczkował, a prawy sierpowy miał naprawdę potężny.

Zabini przewrócił oczami.

— No więc? — ponaglił.

— Tylko mnie nie zabij, okay? — Draco otworzył jedno oko i spojrzał na niego z niepokojem i niemym błaganiem.

— Spróbuję. Co znów zrobiłeś?

No, Malfoy, bądź mężczyzną, pomyślał. Chyba nie boisz się przerośniętego kundla, co nie? Który waży dwa razy tyle co ty i potrafi powalić trzech facetów jednym uderzeniem. Niee, absolutnie nie. Skąd w ogóle taki pomysł?

— Dostałem szlaban od Snape’a — rzucił.

Diabeł westchnął ciężko ze zrezygnowaniem, przejechał dłonią po twarzy i popatrzył na niego jak na ostatniego idiotę.

— Znowu? — jęknął, kręcąc głową. — Za co tym razem?

— Noo… Za całowanie się z Corny na środku korytarza. — Z wymuszonym lekceważeniem wzruszył ramionami. Uważnie śledził każdy ruch bruneta, gotów w każdej chwili rzucić się do natychmiastowej ucieczki. Nie był samobójcą, żeby próbować się bronić.

Blaise otworzył usta i zamarł. Zabiłem go, pomyślał Draco, zrywając się na równe nogi, gdy Zabini nawet nie mrugnął przez kilka chwili. Normalnie zszedł mi tu na zawał, stwierdził białowłosy z rozpaczą. Podbiegł do kumpla i pomachał mu dłonią przed twarzą.

— Diabeł? Hej, Diabeł! Żyjesz?

— Weź mi tu nie machaj przed nosem — zdenerwował się brunet i trzepnął go w rękę. Draco odetchnął w duchu z ulgą. Przynajmniej żył, a że miał go zamiar zamordować, to już inna sprawa. — Czy ty normalny jesteś, Malfoy? Znów się do Corny dobierasz?

— Tak jakoś wyszło — wymamrotał, siadając na swoim łóżku.

— Tak jakoś wyszło — przedrzeźniał go Blaise ze złością. — Jaaasssne. Tobie wszystko zawsze tak jakoś samo wychodzi. Jesteś kompletnym idiotą, wiesz?

Draco westchnął.

— Diabeł, już to przerabialiśmy. Corny nie jest znowu taka święta, a ja nie mam zamiaru… — urwał.

— Zamiaru… czego? — Zabini uniósł brwi. — Ty naprawdę jesteś idiotą.

— Weź mnie nie wyzywaj, okay? — wkurzył się Draco. Wstał i zaczął chodzić po dormitorium z rękoma w kieszeniach. — Ja nic na to nie poradzę, że tak samo to wszystko jakoś wychodzi. Nie planuję tego, jeśli chcesz wiedzieć.

— Może powinieneś zacząć?

Draco zatrzymał się gwałtownie i spojrzał na Zabiniego, kompletnie nic nie rozumiejąc. Blaise coś mu tam sugerował, coś insynuował, poszturchiwał go, ale Draco za cholerę nie mógł go zrozumieć. Zmarszczył brwi.

— Diabeł, mów jaśniej — zażądał.

— Czy przekaz: Jesteś kompletnym idiotą, nie jest dla ciebie wystarczająco jasny? — zakpił brunet. — Może rozłożę ci to na sylaby?

— Sam jesteś idiotą — warknął Malfoy, ostro już wkurzony. — O co ci chodzi, do kurwy nędzy? Myślisz, że ja jestem jasnowidzem, czy jak, do cholery? Z tym to do Czarnej, a nie do mnie — prychnął.

Blaise uśmiechnął się.

— Ciepło, ciepło — mruknął z kpiną w głosie i położył się na swoim łóżku w takiej samej pozycji, w jakiej leżał przed chwilą Draco. — Dumaj dalej.

— Przyłożę ci zaraz.

— Chciałbym to widzieć.

— Nie wkurwiaj mnie, Zabini.

— Coś ty taki nerwowy, Malfoy? — Diabeł zamknął oczy, wciąż niewzruszony niczym lodowa góra. Za to Draco kipiał jak wulkan. — W ciąży jesteś, czy jak?

Draco westchnął i zrezygnowany usiadł na najbliższym krześle. Zamknął oczy i pomasował grzbiet nosa. Gdy je otworzył, biło z nich już jedynie chłodne opanowanie.

— Kłócimy się jak stare dobre małżeństwo — stwierdził z niesmakiem. — W następnym roku nie mieszkam z tobą, bo normalnie dostanę kurwicy — oznajmił beznamiętnie.

— Dziecko, jak ty się wyrażasz? — mruknął Blaise z przesadnym oburzeniem, nie ruszając się z miejsca. — Kto cię nauczył tak rzucać kurwami?

— Jesteś pojebany — rzucił Draco, przyglądając mu się z niechęcią. — Wzdłuż, wszerz i jeszcze na ukos.

Brunet uśmiechnął się pod nosem.

— Dziękuję. A tej Czarnej to radzę ci wysłać przynajmniej wagon czekolady. Jaka jest, każdy widzi, ale nawet jej zdarza się czasem coś mądrego powiedzieć, choć bardziej przypadkiem, niż przekonaniem.

— Ja się nie zakochałem! — zaprzeczył gwałtownie Draco.

— Oczywiście, że nie — zakpił Blaise. — Sam w to nie wierzysz — powiedział, spoglądając na niego z powątpiewaniem spod na wpół przymkniętych powiek.

Malfoy wypuścił powietrze z płuc i skapitulował. Tylko ta jego malfoyowska duma poczuła się nieco dotknięta tym faktem i zaskamlała jeszcze cicho, acz bez przekonania. Najwyraźniej miał być pierwszym Malfoyem na świecie, który się zakochał i jakoś nie skakał przez to z radości. Uderzyła w niego jego własna hipokryzja, odbiła się rykoszetem i upadła za nim, a potem skoczyła na równe nogi i wyśmiała go za bzdurne poglądy, które wygłaszał wszem i wobec z takim przekonaniem. Masz za swoje, Malfoy.

— Już po tobie — mruknął Diabeł z jawną kpiną.

— Zamknij się, kretynie.

Punktualnie o dwudziestej stawili się oboje z Corny pod gabinetem Snape’a, choć każde przyszło oddzielnie i z innej strony. Draco nie widział się z nią od chwili, gdy postawił ją na progu jej sypialni i był ciekaw, jak oboje zareagują na swój widok. Jemu nie drgnęło serce ani też nie poczuł tych słynnych motylków w brzuchu, a ona nie podskoczyła z radości i nie rzuciła mu się na szyję. Sam nie wiedział, czego właściwie oczekiwał, ale zdawało się, że nie tego i chyba trochę się rozczarował. Odpowiedział uśmiechem na jej uśmiech i tyle. Może to wszystko było jedynie jedną wielką pomyłką?

Zapukali do drzwi i natychmiast usłyszeli nieuprzejme warknięcie, które z założenia miało być chyba zaproszeniem. Lub ostrzeżeniem. Kto tam rozumiał Snape’a. Draco nacisnął klamkę i puścił Corny pierwszą. Choć z drugiej strony, może było to jednak trochę głupie, bo po opiekunie Slytherinu można było się wszystkiego spodziewać – nawet tego, że postanowił zamordować dwoje swoich wychowanków, przy czym jednego to już od bardzo dawna. No ale ostatecznie żadne nie zginęło rażone od progu morderczym zaklęciem, co można było uznać już za jakiś sukces.

— Malfoy, Morgenstern. — Snape siedział za biurkiem z piórem w dłoni, a po jego obu stronach piętrzyły się sterty zwojów pergaminów. Zapewne sprawdzał egzaminy teoretyczne z opcm. Spojrzał na zegar stojący na regale po jego prawej stronie, między słojami z nieznanymi substancjami. — Co do sekundy. Malfoy, zaczynam się o ciebie martwić.

— Nie wiedziałem, że punktualność jest grzechem, profesorze — odparł Draco, niezrażony napastliwym tonem.

— U ciebie jest chyba oznaką nieznanej nikomu choroby. — Snape miał chyba dobry humor, skoro kpił sobie z niego, zamiast warczeć i zabijać go wzrokiem. — Odkąd tylko pamiętam, ty zawsze się spóźniasz. Na pewno dobrze się czujesz, czy mam cię wysłać do skrzydła szpitalnego?

— Bywało lepiej, dziękuję za troskę, profesorze — odszczeknął natychmiast chłopak, patrząc na nauczyciela z lodowatym spokojem w oczach.

Zgodnie z oczekiwaniem oczy opiekuna Domu Węża pociemniały i zwęziły się ze złości. Draco doskonale wiedział, że wychowawca nie cierpiał, gdy przyglądało się mu z takim chłodem i opanowaniem. Mistrz Eliksirów wolał, gdy jego uczniowie się go bali lub przynajmniej spoglądali na niego z respektem. Ale Draco nie byłby sobą, gdyby nie ukąsił i choć trochę nie podrażnił jadowitego węża. Do tej pory niezauważona Corny kopnęła go w kostkę.

— Draco — syknęła kącikiem ust.

— Siadać tam — warknął Snape, machnąwszy niedbale ręką w stronę jednego z mrocznych kątów gabinetu. Stał tam niewielki stolik z górą pergaminu i dwa krzesła, straszliwie niewygodne, jak pamiętał Draco z poprzednich szlabanów w tym pomieszczeniu.

Znów papierkowa robota, westchnął Draco w myślach. Był pewien, że nie mógłby pracować w Ministerstwie Magii jako jakiś przeciętny urzędnik z biura, który całe życie spędzał za biurkiem. Dostałby tam świra. On potrzebował ruchu, zamieszania, ludzi, którym mógłby rozkazywać i czegoś, co zajęłoby jego umysł, a nie znudziłoby przy tym śmiertelnie. Przepisywanie kartoteki Filcha było dla niego idealną karą. Już chyba wolałby segregować słoje z jakimś paskudztwem albo sprzątać śmierdzącą łazienkę. Zerknął na najbliższy pergamin i zobaczył, że nie była to żadna kartoteka, a egzamin końcowy z obrony jakiegoś Bena Robertsa. Spojrzał na Snape’a ze zdumieniem.

— Nie patrz tak na mnie, Malfoy — warknął nauczyciel, nie podnosząc głowy znad sprawdzanego testu. Miał znudzoną minę. — Pióra i atrament są gdzieś tam pod spodem. Im szybciej zaczniecie, tym szybciej skończycie.

— Pan profesor chce, żebyśmy to sprawdzili? — zapytała Corny niepewnie i ze zdziwieniem, siedząc sztywno na krześle, jakby połknęła kij od miotły.

— A jak myślisz, Morgenstern? — Snape spojrzał na nią jak na kretynkę, unosząc brwi. — Wy wszyscy myślicie, że ja mam ochotę robić wam egzaminy i potem czytać te wszystkie brednie, które mi wypisujecie? Skoro migdalenie się w miejscach publicznych nie było dla was problemem, to sprawdzenie kilku testów pierwszoklasistów też nie powinno. Zwłaszcza, że oboje dostaliście W z waszych egzaminów, jeśli się nie mylę.

— Ale… Profesorze! — zawołała Corny z przerażeniem. — Czy to legalne?

— A jak myślisz, Morgenstern? — zirytował się nauczyciel i spojrzał na nią wymownie. — Nie zadawaj głupich pytań. Oczywiście, że to nie jest legalne. Jeśli chcesz wiedzieć, to całowanie się z chłopakiem na szkolnym korytarzu też nie jest legalne. Nie wspominając już o całowaniu się z dziewczyną.

Czarnowłosa spłonęła rumieńcem.

— Będzie nam to profesor wypominał do końca życia? — westchnął Draco.

— Nawet i dłużej, jeśli zaraz nie zabierzecie się do roboty, panie Malfoy. To wszystko samo się nie sprawdzi.

Draco popatrzył zrezygnowany na tonę pergaminu i westchnął. Spojrzał w sufit, ale niebo nie miało zamiaru się otworzyć, żeby mu pomóc. A nawet jeśli, to przecież byli w lochach. Komu chciałoby się go tu szukać? Usiadł przy stoliku i przysunął sobie pierwszy zwój z brzegu.

— Corny, następnym razem znajdziemy sobie bardziej prywatne miejsce na schadzki — wymamrotał z niechęcią.

Dziewczyna posłała mu tylko niewyraźny uśmiech, ale on mógłby przysiąc, że za jego plecami Snape uśmiechnął się paskudnie do siebie pod nosem.

— Ile wam jeszcze zostało? — zapytał Mistrz Eliksirów po dwóch godzinach, które dla Dracona były wiecznością.

Malfoy szybko ogarnął wszystko wzrokiem.

— Ze cztery — mruknął znudzony, powstrzymując ziewnięcie. — Chociaż nie, może jednak pięć.

Bezceremonialnie rzucił sprawdzony pergamin obok krzesła do setki innych i odłożył pióro. Nadgarstek bolał niemiłosiernie. Pomachał dłonią, żeby rozluźnić mięśnie, a potem przeciągnął się.

— Malfoy, to nie pokój wspólny.

Przewrócił oczami i sięgnął po następny zwój. Rozwijając go, trącił pod stolikiem stopą Corny. Dziewczyna wolno podniosła głowę, do tej pory opartą na ręce i spojrzała na niego bez zainteresowania. Uśmiechnął się do niej, ale ona tylko westchnęła i wróciła do pracy ze zrezygnowaną miną. Trudno się dziwić, bo to, co czytali, to w większości były totalne brednie, jak to określił ich wychowawca. Draco zastanawiał się, czy jego własne prace też tak wyglądały z perspektywy każdego nauczyciela.

Gdy wreszcie skończyli, Draco spojrzał na zegarek i zobaczył, że dochodziła jedenasta, a nie trzecia nad ranem. Musiał przyznać, że opiekun Domu Węża był świetny w wymyślaniu paskudnych kar i nie musiało to być wcale czyszczenie słoików po żabim skrzeku. Wystarczyło dać pergamin, pióro i atrament.

— Dobrze, wystarczy — rzucił równie znudzony Snape, odkładając pióro i zamykając oczy. Pomasował sobie skronie. — Możecie iść. Choć nie — zreflektował się. — Malfoy, zostań jeszcze chwilę.

Corny zebrała się leniwie i wyszła z gabinetu, mówiąc niewyraźne dobranoc i rzucając chłopakowi pokrzepiające spojrzenie. Draco też podniósł się z krzesła i stanął przed biurkiem wychowawcy, masując obolały nadgarstek. Snape przez chwilę patrzył na niego bez słowa.

— Zastanawiam się, Malfoy, czy ty pamiętasz, że jesteś prefektem Slytherinu — powiedział, odchylając się nieco na krześle. — Bo czasem odnoszę wrażenie, że nie bardzo. Robisz, co chcesz i kiedy chcesz, nie chodzisz na lekcje, pyskujesz nauczycielom, znęcasz się nad innymi uczniami, a potem ja muszę za ciebie oczami świecić przed dyrektorem. Masz mi coś do powiedzenia na ten temat?

— Chyba nie, profesorze — odparł Draco beznamiętnie, marząc tylko o kąpieli i własnym łóżku. — A powinienem?

— Tak mi się wydaje. Wiesz, kto typuje prefektów, Malfoy?

Pokręcił głową, bo nawet nie chciało mu się nad tym zastanawiać.

— Wychowawca. Wybiera dwie osoby z roku i przedstawia je dyrektorowi, a ten albo zatwierdza, albo odrzuca i wtedy trzeba znaleźć inne — wyjaśnił Snape znużonym tonem. — Wychowawca, czyli ja, Malfoy. Wybrałem ciebie i Parkinson, a dyrektor to zaakceptował. Przez swoje zachowanie pragniesz mi powiedzieć, że się pomyliłem? — Uniósł brwi.

Draco patrzył na niego bez większego zainteresowania. Nigdy nie lubił tego moralizatorskiego tonu, który pasował do McGonagall, opiekunki Gryfiaków, ale nie do starego, dobrego Snape’a, który nie wtrącał się w ich wewnętrzne sprawy i na wszystko przymykał oko. Snape wrzasnął sobie na nich, gdy chciał, ale rzadko prawił morały. Czyżby coś się zmieniło?

— Jestem tylko nastolatkiem, profesorze. Hormony i te sprawy, rozumie pan.

— Po tym dzisiejszym spektaklu, jaki zafundowaliście mi z Morgenstern, to aż za bardzo, Malfoy — prychnął cicho wychowawca, krzywiąc się z niesmakiem. — Nigdy nie spodziewałbym się tego po Morgenstern, ale widocznie przebywanie z tobą na wszystkich wpływa destrukcyjnie.

— Też mi się czasem tak wydaje, profesorze. A mógłbym w przyszłym roku nie mieszkać z Blaise’em? — zapytał, ożywiając się nieco.

Brwi Snape’a podjechały wysoko w górę.

— Dlaczego? Czyżbyście się rozwodzili?

— On powoduje u mnie rozstrój nerwowy, profesorze — wyjaśnił, lekceważąc kpiącą uwagę. — Mam go dość.

— A do kogo niby mam cię przydzielić, Malfoy? Może do Morgenstern? — W oczach nauczyciela pojawiła się iskierka rozbawienia, co mogłoby wydawać się niemożliwe. Snape i poczucie humoru? Coś niesamowitego.

— Nie miałbym nic przeciwko.

— Sądzę, że dyrektor jednak by miał.

Dyrektora może nie być w przyszłym roku, pomyślał Draco, ale ugryzł się w język. Gdyby wypowiedział to na głos, byłaby to największa i zapewne ostatnia głupota, jaką zrobiłby w życiu. Zresztą, to nie było jeszcze pewne.

— Malfoy, jesteś całkowicie niepoprawny — stwierdził Snape z niechęcią, ale w kącik jego ust drgał lekko. — Gdybyś był w Gryffinforze, profesor McGonagall po kilku miesiącach umarłaby na atak serca. Albo na rozstrój nerwowy. Czy ty nie możesz być choć przed dwie minuty poważny?

— Ale ja cały czas jestem śmiertelnie poważny — zaprzeczył Draco z urazą.

Nauczyciel prychnął.

— Właśnie widzę.

Draco patrzył na niego z uwagą i zwykłą chłodną obojętnością, gdy nagle wpadł mu do głowy pewien pomysł. Bardzo głupi i bardzo niebezpieczny, ale do tego jakże kuszący pomysł. To może się udać, pomyślał.

— Panie profesorze, czy…

— Nie mogę ci pomóc, Draconie — powiedział Mistrz Eliksirów, nim Draco zdążył cokolwiek powiedzieć.

Chłopak zamknął się i spojrzał na niego z urazą.

— Skąd pan wie, co miałem zamiar powiedzieć?

— Przyjmijmy, że domyśliłem się tego wszystkiego po twojej minie — odparł nauczyciel bez choćby cienia skruchy, patrząc na niego świdrującym spojrzeniem godnym samego Albusa Dumbledore’a. Tylko brakowało mu okularów połówek. — Chciałbym, ale nie potrafię ci pomóc.

— Dlaczego? — zapytał Draco tonem obrażonego pięciolatka, nim zdążył się opanować. Na szczęście zrobił to, zanim założył ręce na piersi.

— Bo nie jestem wystarczająco wysoko postawiony. Przykro mi, Draconie.

— Mnie też — odrzekł, odwracając się na pięcie.

Wyszedł, trzaskając drzwiami, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że takie zachowanie było naganne wobec nauczyciela i groziło kolejnym szlabanem. To już go nie obchodziło. Zrobił to, czego Snape zawsze od niego oczekiwał, czego domagał się od wszystkich swoich ślizgońskich wychowanków – zaufał mu. Czy miało to sens? Nie, bo Snape nie mógł dać nic w zamian. Doskonale wiedział, że nie ma żadnych możliwości, a mimo wszystko wciąż chciał być ojcem dla bandy niesympatycznych i wrednych młodych arystokratów. Czy opiekun Domu Węża naprawdę oczekiwał, że Draco nagle zaufa mu bezgranicznie i bezinteresownie, nie żądając nic w zamian? Że przestanie być Malfoyem, Ślizgonem, arystokratą z zawyżonym ego i rzuci się w jego nietoperze ramiona? To chyba była największa hipokryzja na świecie.

O tej porze zamek był pusty i cichy. Nawet wkurzający Irytek nie plątał się po korytarzach, zakłócając spokój uczniów, nauczycieli oraz pozostałych duchów-rezydentów. Może to był tylko jego koszmarny nastrój, ale przemierzając lochy w kierunku kwater Slytherinu, Draco miał dziwne wrażenie, że była to martwa cisza przed burzą. Zatrzymał się przed wejściem do pokoju wspólnego i nie wiedział, co miał ze sobą zrobić. Miał powiedzieć hasło, ale zawahał się i zamknął usta, nim wydobył się z nich choć jeden dźwięk. Doszedł do wniosku, że nie chciał jeszcze wracać do własnego dormitorium. Było bardzo prawdopodobne, że czekała tam na niego Corny, ciekawa, czego chciał od niego Snape. Co miał jej powiedzieć? Że płaszczył się przed wychowawcą i to z tego samego powodu, przez który oboje zaliczyli szlaban? Że chciałby rzucić wszystko w cholerę i wyjechać daleko stąd, ale tylko i wyłącznie z nią? Że chciałby mieć swoje życie? Może by to zrozumiała, nie, na pewno by to zrozumiała, ale Draco wywnętrzał się już o jeden raz za dużo tego wieczora. Nie miał już siły na tłumaczenia i opowieści o sobie. Malfoyowie lubili być w centrum uwagi, ale rozczulanie się nad sobą i pokazywanie słabości – o ile jakieś mieli – nie leżało w ich naturze.

Draco w zamyśleniu popatrzył na nagą, kamienną ścianę, która zamykała wejście do prywatnych kwater Ślizgonów, a potem zawrócił w miejscu i odszedł w przeciwnym kierunku. Szybko wydostał się z lochów, a potem ruszył w górę, pokonując kolejne kondygnacje schodów. Droga na Wieżę Astronomiczną zajęła mu mniej czasu niż zwykle, bo przeskakiwał po dwa stopnie na raz. Wejście na wieżę jak zwykle nie było chronione żadnym zaklęciem, a z pokonaniem zamka poradziłby sobie nawet uczeń pierwszego roku. Wystarczyła jedynie zwyczajna allohomora i drzwi stanęły otworem. Chłopaka natychmiast owiał chłodny wiatr. Zadrżał, a całe jego ciało natychmiast pokryło się gęsią skórką. Zamknął oczy i kilka razy odetchnął głęboko. W końcu zamknął za sobą drzwi, a potem podszedł do krawędzi wieży otoczonej solidnymi blankami [3]. Usiadł w przerwie między nimi – które były dość szerokie, tak że zmieściłyby się w nich spokojnie dwie w miarę szczupłe osoby – z nogami spuszczonymi poza krawędź i spojrzał w dół. Natychmiast przyszło mu na myśl, że Diabeł zawsze dostawał tu zawału i nie mógł powstrzymać uśmiechu. Diabeł i ten jego paniczny lęk wysokości. Mimo wszystko Draco nie mógłby trzymać się z daleka od kumpla dłużej niż sekundę, bo chyba dostałby gorszej nerwicy niż w jego towarzystwie. Blaise był dla niego jak brat i miał nadzieję, że tak pozostanie.

Przebywanie jedynie z ludźmi, którzy bez cienia sprzeciwu spełniają każdy twój rozkaz i zachciankę może być męczące, pomyślał, wychylając się i próbując wypatrzeć coś w ciemnościach pod sobą.

Był nów i choć niebo było pełne gwiazd rozsypanych po nim niby diamenty, to jednak biła od niego jakaś pustka. Dla Dracona nów zawsze był przerażającą fazą księżyca – okrywał świat całkowitą ciemnością i nigdy nie mogłeś mieć pewności, co się w niej chowało. Chłopak spojrzał w górę. Bez problemu odnalazł na nieboskłonie obie Niedźwiedzice, Smoka, Łabędzia – zwanego także Krzyżem Północy – Kasjopeję, Strzelca oraz Gwiazdę Polarną. Ojciec nauczył go patrzeć na gwiazdy i to była chyba jedyna przydatna wiedza, którą przekazał mu w ciągu całego jego życia.

— Piękna noc — rzuciła Corny niefrasobliwym tonem, siadając obok niego. Jej długa spódnica trzepotała na wietrze. — Nigdy nie mogłam zapamiętać, gdzie leży który gwiazdozbiór — dodała lekko, zadzierając głowę do góry i mrużąc oczy.

— Skąd wiedziałaś, że tu jestem? — zapytał ze zdumieniem.

Wzruszyła ramionami.

— A gdzie mógłbyś być?

Nie patrzyła na niego, tylko uważnie przyglądała się gwiazdom, jakby to one były celem jej wędrówki tutaj. A może były? Draco odwrócił wzrok i wbił go w ciemne błonia. W jednym z okien niewielkiej chatki gajowego Hagrida paliło się słabe, migające światło, a w stronę Zakazanego Lasu przemknęły szybko dwa niewyraźne cienie. Gryfoni, pomyślał Draco, starając się śledzić je wzrokiem, ale szybko wchłonął je wszechobecny mrok. Nikt inny nie szukał chwil prywatności i intymności w Zakazanym Lesie, kiedy Hogwart pełen był zakamarków, tajnych przejść, schowków i nieużywanych klas. Ale Gryfoni najwyraźniej potrzebowali nieco więcej adrenaliny, niż dawała im możliwość przyłapania przez nauczyciela, choćby był to sam Jego Straszylencja Profesor Snape.

— Powiesz mi, o czym rozmawialiście z profesorem?

Draco z ociąganiem pokręcił głową, wciąż mając spojrzenie utkwione w skraju Lasu, choć parka dawno już w nim zniknęła.

— Dlaczego?

— Nie wiem —- odparł bez emocji, nie patrząc na nią. — Chyba nie ma o czym mówić. Albo po prostu tego nie chcę.

— Dobrze. Nie chcę cię zmuszać — powiedziała z troską, ale mógłby przysiąc, że gdzieś w jej głosie czaiło się rozczarowanie. — Ale wiesz, że jeśli będziesz chciał, potrzebował, to ja zawsze jestem gotowa cię wysłuchać, prawda, Draco? — Samym tonem głosu zmusiła go, żeby na nią w końcu spojrzał.

— Jasne. — Wzruszył ramionami z pozorną obojętnością.

— Dobrze — powtórzyła. — Wracajmy do lochów. Nie wiem, jak ty, ale ja nie mam ochoty na kolejny szlaban.

Pokiwał leniwie głową, po czym posłusznie wstał i poszedł za nią, niczym cień. Przyglądał się jej sylwetce, trochę niewyraźnej w ciemnościach, jak unosiła spódnicę na schodach, żeby na nią nie nadepnąć, jak z roztargnieniem odrzucała do tyłu włosy, wpadające jej do oczu. Teraz już był wszystkiego pewien. Tak był pewien, w końcu to wiedział, przemyślał i poukładał sobie w głowie, ale nie miał pojęcia, jak jej o tym powiedzieć.

______________

[1] Michael Jackson Bad – okay, przyznaję się, podprowadziłam ze Slytherinady, ale nie mogłam się wręcz powstrzymać.

[2] znać kogoś jak złego knuta – mugole powiedzieliby: znać kogoś jak zły szeląg, czyli znać bardzo dobrze wszystkie jego wady i zalety.

[3] blanki – element architektoniczny w postaci zwieńczenia murów obronnych i baszt tzw. zębami, pomiędzy którymi znajduje się wolna przestrzeń, co miało ułatwić obronę w czasie oblężenia – w wolnych przestrzeniach rozlokowani byli łucznicy. Blanki wykorzystywano w budownictwie obronnym, głównie w średniowieczu, bądź w stylach nawiązujących do średniowiecza, jako element dekoracyjny, wieńczący budowle nieobronne (tak sobie teraz pomyślałam, że nie wszyscy są mną i jednak nie wszyscy muszą to wiedzieć).

Nie wiem, jak Wy, ale ja uważam, że to jeden z moich lepszych rozdziałów pod względem dialogów. Przepraszam, jeśli kogoś uraziło słownictwo, ale samo się pchało na usta, gdy wyobrażałam sobię tę scenę w dormitorium i nie dodanie tych wszystkich wulgaryzmów zepsułoby efekt. Jeszcze raz przepraszam i mam nadzieję, że mi wybaczycie.

No to nie mam już notek na przód i trzeba zacząć pisać. Ostatnio w ogóle nie mam nastroju na HP i siedzę w innych opowieściach. Ale stara miłość nie rdzewieje, jak to mówią i kiedyś do tego wrócę. Nowy rozdział najpewniej gdzieś we wrześniu, ale sama nie wiem, kiedy.

A na koniec mała sonda - wolelibyście długie rozdziały, ale rzadziej, czy krótkie, za to częściej? Tak z czystej ciekawości.

Całuję.

Wasza,