Rozdział dwudziesty siódmy

Serce Smoka

Gdyby wybory miałyby coś zmienić, to dawno zostałyby zakazane.

Janusz Korwin-Mikke

[ UWAGA! WULGARYZMY]

Tamtego dnia Draco obudził się z myślą, że coś się wydarzy. Nie wiedział co, ani też czy będzie to miało jakieś szczególne znaczenie, ale to uczucie niezbyt mu się podobało. Nie lubił być przecież od czegoś zależny, a ta denerwująca myśl, że coś już było mu przeznaczone…

Nie, tak naprawdę to trzydziestego czerwca roku pańskiego tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego Draco Malfoy obudził się około piątej trzydzieści tak samo zniechęcony i tak samo poirytowany, jak poprzedniego dnia oraz każdego innego dnia od początku tego roku szkolnego. Ze znudzeniem wbił wzrok w ciemność i pomyślał, że – do jasnej cholery! – mogłoby się w końcu coś wydarzyć, bo miał już tego stanu nieważkości po dziurki w nosie. Kręcenie się w kółko jak pies za własnym ogonem nie było szczytem jego życiowych planów i zamierzeń. A poza tym, Malfoyowie nie kręcili się w kółko jak psy. Malfoyów w żadnym wypadku nie można porównywać do psów.

Wszystkie świece w dormitorium były zgaszone i panowały w nim egipskie ciemności. Jednak Draco spędził w tym pokoju trochę czasu i drogę do łazienki znał na pamięć, nawet jeśli nie widział czubka własnego nosa. Nie chciało mu się szukać różdżki i natychmiast tego pożałował. Wstając z łóżka niechcący nadepnął na Lucyfera, który uwielbiał spać na kapciach niczym wierny pies – PIES! – a ten miauknął rozdzierająco, najpierw podrapał nogę Dracona od małego palca aż do kolana, a potem wskoczył na łóżko Diabła, który z kolei zleciał na podłogę razem z całą pościelą. Oraz kotem. W ciemności zapanowała ogłuszająca cisza.

— Żyjesz, Diabeł? — zapytał w końcu z niepokojem Draco, zastanawiając się, czy lepiej od razu lecieć ratować kumpla, czy najpierw poszukać własnej różdżki i uniknąć innych nieszczęśliwych wypadków.

Gdzieś z mroku posypały się przekleństwa.

— Na Merlina — wysapał Zabini, najwyraźniej wspinając się z powrotem na materac. Łóżko zatrzeszczało cicho, a Lucyfer znów miauknął, tym razem nieco zduszonym głosem, zapewne przytłumiony poduszką albo prześcieradłem. Blaise ponownie zaklął i kot chyba wylądował na podłodze, bo na kamiennej posadzce zatrzeszczały pazury. Wydawało się, że nie był to zbyt delikatny upadek. — Jeśli chciałeś, żebym już wstał, wystarczyło mną potrząsnąć — rzucił Zabini urażonym tonem. — Ten przeklęty kot rozorał mi całe przedramię.

— Sorry, stary, ale ten TWÓJ kot jest popierdolony gorzej od ciebie. Znów leżał pod MOIM łóżkiem — wyjaśnił Draco z naciskiem, dając do zrozumienia, że to on powinien czuć się tutaj poszkodowany. Po omacku szukał swojej różdżki na nocnym stoliku, przy okazji zrzucając z niego kilka rzeczy.

— Gdyby mi się chciało wstać, to bym ci przyłożył. I nie świeć po oczach!

Malfoy skierował różdżkę w inną stronę.

— Sorry — powtórzył.

Ale Blaise już spał i chrapał głośno. Draco poświecił różdżką wokół siebie, ale szatańskiego kota na szczęście nie było pobliżu. Chłopak zlokalizował go pod szafą, skąd jarzyła się w jego stronę para zielonych, urażonych oczu. I to byłoby na tyle, jeśli chodziło o coś niesamowitego na ten dzień, pomyślał, wchodząc do łazienki i odpalając kilka świec od różdżki. Ciasne pomieszczenie wydawało się być klaustrofobiczne w ich wątłych płomieniach, rzucających drgające cienie na ściany. Właśnie wyczerpałem limit na cały najbliższy tydzień, dodał z przekąsem, odkręcając wodę nad wanną. Wracamy do szarej codzienności.

Chyba że ten kot miał zwiastować coś całkiem innego.

— Miau — doszło do niego zza drzwi.

— Spadaj na drzewo — odparł natychmiast, zanurzając się w ciepłej wodzie, która zmywała z niego resztki snu.

— Miau?

— Odwal się, kocie.

— Miau? Miau!

Draco popatrzył ze złością w stronę drzwi, już otwierając usta, żeby warknąć coś temu bardzo upartemu stworzeniu, ale nagle zrezygnował i trzasnął się dłonią w czoło. Pokręcił głową nad własną głupotą.

— Gadam z kotem — wymamrotał do siebie z niedowierzaniem.

— Miau?

Zjechał niżej po krawędzi wanny, zanurzając się w wodzie po czubek głowy.

PIĄTEK, 27 CZERWIEC

Tik, tak, tik, tak.

Coś się kończy, coś się zaczyna. Nie da się uniknąć nieuniknionego. Nie da się oszukać przeznaczenia, nie wierząc w nie. Czas nie stanie w miejscu, bo my tak chcemy. Czasem trzeba się cofnąć, żeby iść do przodu, a czasem trzeba po prostu nie oglądać się za siebie.

Niektórzy potrzebują psa przewodnika.

Tik, tak, tik, tak.

Sam nie wiedział, jak przetrwał ostatnie zajęcia. Mimo że było już dawno po egzaminach, nauczyciele nadal ich naciskali, przerabiali nowe tematy, z których zaliczenia miały być dopiero w przyszłym roku i zadawali prace domowe za punkty – walka o Puchar Domów jeszcze się nie skończyła. Draco nie pamiętał jednak ani jednej lekcji z tego dnia – zielarstwo najzwyczajniej przespał (wśród kąśliwych uwag Diabła, który twierdził, że mógł wstać jeszcze wcześniej), na opcm udawał, że słuchał i wykonywał polecenia, a na zaklęciach tylko machał różdżką, przy czym raz mało nie podpalił niechcący szaty Flitwicka. Chwilę przed kolacją postanowił jednak wykorzystać na coś pożytecznego i zamknął się w Pokoju Życzeń. Z chwili zrobiła się godzina, z godziny dwie, potem trzy, tak że zapomniał o kolacji, nie zdając sobie sprawy z upływu czasu. Słyszał wciąż w swoich myślach irytujące cykanie zegara. Przyprawiało go to o mdłości.

— No — mruknął, patrząc na trzymane w dłoni kolorowe gargulki. Było ich osiem, dwa razy więcej niż poprzednio. — Miejmy nadzieję, że nie wyczerpałem chociaż mojego limitu szczęścia na najbliższy tydzień — stwierdził z przekąsem. — Dzisiejszy wypadek z Lucyferem powinien mi go wyzerować.

Z miną pełną zwątpienia włożył błyszczące kulki do Znikającej Szafy i zamknął ją. Oparł czoło o chłodne drewno, biorąc głęboki wdech. Ze skupieniem, i może trochę z nadzieją, wyszeptał w myślach zaklęcie. Movererei [1]. Trzasnęło cicho. W środku szafki było pusto. Teraz to wóz albo przewóz, Malfoy, pomyślał, przymykając drzwiczki. Retrorei [2], rzucił w myślach. Znów trzasnęło, a gdy otworzył szafkę, na podłogę posypały się kolorowe, szklane kulki. Jedna, druga, piąta, ósma… Poturlały się po kamiennej posadzce i zniknęły między stertami rzeczy niechcianych i zapomnianych. Draco powiódł za nimi wzrokiem pełnym zdumienia, a potem z niedowierzaniem spojrzał na Znikającą Szafę. Otrząsnął się szybko z szoku. Jeszcze jedna próba, pomyślał. Tak, jedno zwycięstwo wygranej wojny nie czyni, jak mawia ojciec. Potrzebował czegoś… żywego. Co z tego, że bez szwanku przemieściły się martwe przedmioty? Z żywymi istotami mogło się coś spieprzyć, a wtedy skończyłoby się dla niego to nie za ciekawie…

Teoretycznie mógłby spróbować przeprowadzić na sobie. I w najlepszym – z tych najgorszych – przypadku skończyć jak Montague. A on stanowczo nie chciał być jak Montague. Potrzebował zatem jakiegoś królika doświadczalnego. Albo kota doświadczalnego, stwierdził nagle, gdy wyszedłszy z Pokoju Życzeń, natrafił wzrokiem na szaroburego kocura, akurat w tym momencie bezpańskiego. Kot jak kot – cztery łapy, głowa, ogon, uszy, wąsy, para żarzących się na zielono ślepi i tylko tak jakby trochę za dużo ostrych pazurów. W sumie, idealny obiekt badań, pomyślał Draco, wyjmując różdżkę.

— Wingardium Leviosa.

Sierciuch z cichym miauknięciem zdziwienia uniósł się do góry. Popatrzył na Dracona mrożącym krew w żyłach kocim spojrzeniem. Białowłosy prychnął i przelewitował go do Pokoju Życzeń, starając się trzymać jak najdalej od siebie dwadzieścia sztuk naturalnej kociej broni. Jakoś nie przejął się faktem, że choć bura kupa sierści w tej chwili była nieokreślonego pochodzenia, prawdopodobnie posiadała jednak właściciela. Jeśli eksperyment by się udał, kocisko – może lekko w stanie nieważkości z powodu napromieniowania magią – wróciłoby sobie zygzakiem na własną ścieżkę. Jeśli nie… No cóż, ktoś będzie sobie musiał poszukać nowego pupila. Draco wielce nad tym nie ubolewał.

Niezbyt delikatnie upchnął drące się w niebogłosy stworzenie – doprawy, jakby je ktoś ze skóry obdzierał albo coś – wewnątrz szafki i szybko zatrzasnął drzwiczki. Kocur zaczął miauczeć jeszcze głośniej. Gryfon, stwierdził Malfoy i prawie wrzasnął w myślach Movererei. Natychmiast ucichło. Odetchnął głęboko z ulgą, a potem zachichotał. Zapewnie u Borgina i Burke’a odbywał się właśnie koci koncert. Oczywiście, jeśli kocisko przeżyło transport na Aleję Śmiertelnego Nokturnu. Białowłosy wypowiedział zaklęcie odwrotne. Trzask i cisza. Skrzywił się kwaśno, zawiedziony wynikiem. W sumie, to trzeba było się tego spodziewać. Otworzył drzwiczki i… Ledwo uchylił się przed wyskakującą na niego wściekłą kupą futra i pazurów, która z kocim okrzykiem bojowym przeleciała nad jego głową, spadła na podłogę i pognała labiryntem staroci. Draco popatrzył za nim nieco oszołomionym wzrokiem. W otępieniu spojrzał na Znikającą Szafę, potem na miejsce, w którym zniknął kot i znów na Szafę. Uuuu…udało się? Jeszcze przez moment analizował wszystko w myślach, ale po chwili odchylił głowę do tyłu i wybuchnął głośnym śmiechem.

UDAŁO SIĘ!

UDAŁO!

Udało, udało, udało!

TAK!

UDAŁO CI SIĘ, MALFOY!

Zaśmiał się jeszcze głośniej. Tak, tak, TAK! Miał wręcz ochotę wykonać dziki taniec radości wokół tej stokroć przeklętej szafki. Udało mu się naprawić to cholerstwo! W końcu to zrobił! Tak, to jemu się to udało, nikomu innemu! Jemu i tylko jemu, Draconowi Azraelowi Malfoyowi. Wydawało mu się, że nie mógł się przestać śmiać.

— Kto tu jest? — rozległo się nagle, chyba gdzieś spod drzwi, i Draconowi śmiech zamarł na ustach. — Kto tu jest? — powtórzył zachrypnięty, kobiecy głos.

Malfoy zamarł na chwilę, sparaliżowany strachem, że ktoś go przyłapał, ale nie trwało to długo. Szybko dotarło do niego, że nikt go nie przyłapał – ktoś po prostu chciał ukryć coś w Pokoju Życzeń i nie spodziewał się zastać tam nikogo innego. I na pewno nie wiedział, że tym kimś był on, Draco Malfoy. Wyciągnął różdżkę i zakradł się do miejsca, z którego dochodził głos. Parę kroków od drzwi stała nauczycielka wróżbiarstwa, Sybill Trelawney, jak zwykle owinięta w tysiąc kolorowych, włochatych szali oraz milion błyszczących sznurów paciorków. Do piersi obronnym gestem przyciskała kilka butelek sherry, której picie – jak głosiła legenda – było jedynym źródłem pojawiania się wizji.

— Kto tu jest? — powtórzyła profesor po raz trzeci, rozglądając się wokoło.

Draco stwierdził, że czas go gonił i należało podjąć drastyczne środki. Szepnął w przestrzeń niesłyszalne dla nikogo przepraszam i machnął różdżką. Raz – za kobietą otworzyły się wrota Pokoju Życzeń, a ona sama obejrzała się z lękiem za siebie. Dwa – stara wariatka poleciała głową w przód na korytarz.

— Jak… ŚMIESZ!… — wrzasnęła jeszcze w locie, a potem krzyknęła z bólu, gdy uderzyła o kamienną posadzkę.

Trzy – drzwi zamknęły się przed jej oszołomionym nosem, ale zanim to się stało, zdążył przez nie wyskoczyć jeszcze szarobury kocur, którego Draco nazwał na potrzeby eksperymentu Sierściuchem Jebniętym [3].

— Może trochę zbyt drastyczne — stwierdził po chwili białowłosy, wkładając różdżkę do wewnętrznej kieszeni szaty. — Trzeba było podejść, ładnie przeprosić i poprosić o opuszczenie terenu na czas przybycia śmierciożerców.

Przewrócił oczami. Taaak, stara oszustka na pewno by go posłuchała. Choć w sumie, mogłaby uznać, że stroił sobie z niej żarty. Kto przy zdrowych zmysłach przyznałby się, że miał zamiar wprowadzić śmierciożerców do Hogwartu? Ale kto powiedział, że Draco był normalny? Wrócił pod Znikającą Szafę i zastanowił się, co dalej. Nie bardzo wiedział, co miał teraz począć. Westchnął.

Z jednej strony, przecież cały czas o to właśnie chodziło – cały rok walczył z tym cholerstwem, żeby wykonać MISJĘ. Tę wielką, wspaniałą misję powierzoną mu przez Pana i Władcę z kredytem zaufania. Z długiem zaciągniętym przez ojca, który on musiał spłacić. Z drugiej, wcale tego nie chciał. Wykona misję, wpuści śmierciożerców do Hogwartu, pójdzie do dyrektorskiej wieży, a potem osobiście zabije Dumbledore’a… I tyle? To miało się tak właśnie skończyć? Czy to naprawdę musiało skończyć się właśnie w ten sposób? Czy to musiało skończyć się tak dla niego?

Nie podobało mu się to, co było dla niego przeznaczone. Wiecznie ten zły, wiecznie ten niedoskonały, wciąż miotający się między jedną a drugą stroną – taki miał zawsze być. No dobrze, wszystko wprawdzie miało swoje plusy. Nie to że jakoś szczególnie nienawidził mugoli, mugolaków czy zdrajców krwi, ale zawsze uważał, że byli nieco gorsi od niego. No i lubił władzę, dreszczyk emocji, myśl, że to on był na samej górze… Hm, właśnie. Ktoś taki jak on raczej nie nadawał się na wiernego sługę Jego Lordowskiej Mości Źródła Wszelkiego Zła. Chociaż tak w sumie, to nie miał zbytniego wyboru…

Z ciężkim westchnieniem usiadł na podłodze i oparł się plecami o Znikającą Szafę. Wyciągnął z kieszeni papierosy. Potrzebował mocnej dawki nikotyny, żeby rozjaśnić umysł i wszystko dokładnie przemyśleć. Jeśli w ogóle było jeszcze coś do przemyślenia.

— Tu jesteś. — Nad nim stanęła Corny. To dziwne, że nie słyszał jej kroków, choć w pomieszczeniu panowała dusząca wręcz cisza. — Szukałam cię. Wciąż nie mogę zrozumieć, jak ty się tutaj odnajdujesz.

— Kwestia czasu — odparł ze wzruszeniem ramion. Usiadła obok niego. Jej długa suknia rozpostarła się na brudnej podłodze niczym żałobny całun. I znów nie miała gorsetu. — Po co mnie szukałaś? — zapytał.

— Tak w ogóle to nie ja, tylko Daph Greengrass. Swoją drogą, myślałam, że nie rozmawiacie ze sobą.

Uniosła brwi w śmieszny sposób.

— Też tak myślałem — odpowiedział natychmiast.

— No to mamy zagadkę życia. Dobra, ale do puenty — ponagliła sama siebie. — Nie wiem, czy ci to w ogóle do czegoś potrzebne, ale Daph dowiedziała się od swojej siostry, a ta z kolei dowiedziała się od jakiejś Krukonki ze swojego roku, coś na m się nazywała. Matters? Miller? Zresztą, mniejsza. — Machnęła ręką. Brwi Dracona podjeżdżały coraz wyżej w górę, gdy słuchał tego całego łańcuszka. — Ta cała Matters czy Miller, wszystko jedno, słyszała, jak Ginny Weasley tłumaczyła Lunie Lovegood, że ona, znaczy Ginny, oraz Ron Weasley i Neville Longbottom będą trzymali straż pod Pokojem Życzeń, a Luna wraz z Hermione Granger będą pilnowały gabinetu Snape’a.

Draco przez dłuższą chwilę analizował łańcuszek jak z głuchego telefonu, że dopiero po jakimś czasie dotarł do niego główny sens tej całej pokrętnej wypowiedzi. Otworzył szeroko oczy ze zdumienia.

— Dokładnie — potwierdziła Corny, widząc jego minę pełną niedowierzania. — Najwyraźniej skądś o wszystkim wiedzą i nie mają zamiaru do tego dopuścić. Nie będzie łatwo. Ale to nie koniec rewelacji — dodała szybko. — Pansy szepnęła mi na ucho w pokoju wspólnym, także poszukując zresztą ciebie, że dosłownie przed chwilą dyrektor opuścił Hogwart. Chyba z Potterem, ale nie mam stuprocentowej pewności — dodała, wzruszając ramionami.

Skrzywił się.

— Cors, błagam cię, czasem dozuj takie sensacje — wymamrotał z przekąsem, gasząc niedopałek o kamienną podłogę. Bezceremonialnie rzucił go na jedną ze ścian, między stare rzeczy. — Małymi porcjami, żeby nie doprowadzić do zawału. Albo dziel na dobre i złe, wszystko jedno.

— Przykro mi, słońce, ale jakoś trudno byłoby te podzielić. Mam dla ciebie dwie wiadomości: złą i bardziej złą. Którą chcesz najpierw?

Przewrócił oczami, ale zaraz spoważniał. Nagle drzwi Znikającej Szafy stały się bardzo niewygodne i zaczęły uwierać go w plecy. Od początku wiedział, że czego by nie wybrał i tak będzie to zły wybór. Ale gdyby wybory miały cokolwiek zmieniać, dawno byłyby już zakazane, czyż nie?

— Dobra, wcielamy w życie plan B.

— A to mamy plan B? — zapytał Blaise ze zdziwieniem, pojawiając się nagle nad nimi. Z nonszalancją oparł się ramieniem o bardzo brzydki posąg jeszcze brzydszego czarodzieja, który zachybotał się niebezpiecznie.

— Nie, Diabeł, nie mamy planu B — odparł Draco ze zrezygnowaniem. — Ale zawsze możemy go ułożyć i udawać, że mieliśmy go od początku.

— Aa.

Brunet usiadł pod posągiem i wziął sobie papierosa z poniewierającej się pod nogami paczki. Odpalił go od różdżki i głęboko zaciągnął się dymem. Draco, niewiele myśląc, też zapalił. Kolejnego. Corny zmarszczyła nos i ostentacyjnie zaczęła odganiać od siebie dłonią kłęby szarego dymu.

— To jaki jest ten plan B? — rzucił Zabini, gdy cisza przedłużała się.

— Jak go wymyślę, to ci powiem.

— A jaki był plan A?

— Plan A brzmiał: Nie ma żadnego planu.

— Aha.

Draco spalił papierosa i natychmiast sięgnął po następnego. Jego płuca i tak były już wystarczająco zniszczone. Zresztą, na coś kiedyś trzeba było umrzeć, no nie? Jeśli nie zabije go rak płuc, na pewno zrobi to Voldemort.

— No to jesteśmy w impasie — stwierdziła Corny z westchnieniem rezygnacji, wciąż wachlując się dłonią. — Trzeba szybko coś wymyślić. Zdaje się, Draco, że masz kilka osób, które zbierając dla ciebie informacje. Może dałoby je radę…

— Wykorzystać do nieco innych celów? — podpowiedział jej z dość złośliwym uśmiechem. — W takich chwilach zadziwia mnie, że kiedykolwiek wątpiłem w twoją ślizgonowatość, Cors.

— Mam wiele ukrytych talentów.

— Ekhem, macie zamiar stworzyć tu prywatną armię? — wtrącił Blaise, trafnie rozpracowując ich myśli. — Przepraszam, ale niby po której stronie? Halo, ziemia do Dracona! Wojna ma raczej dwa fronty, nie uważasz?

— Impas numer dwa — wymamrotała Corny.

Draco stwierdził, że to mogło stanowić pewien problem, chyba nawet warty zapalenia kolejnego papierosa. Z przykrością stwierdził, że te mu się kończyły i możliwe, że nie dotrwają do końca obrad.

Obecny plan B był, delikatnie mówiąc, do dupy. A zegar tykał – cyk, cyk, cyk, cyk, cyk, cyk… Jakoś nie bardzo śpieszyło mu się na drugą stronę, nawet jeśli – podobno! – miało być tam lepiej niż tutaj. Wbrew pozorom, dosyć lubił to swoje paskudne, draconowskie życie, w którym nie pozwalano mu nawet myśleć za siebie, a mowa o dokonywaniu wyborów.

— No cóż, zawsze można jeszcze pozostać po środku — stwierdził w końcu, wolno dobierając słowa.

Zarówno Blaise, jak i Corny, spojrzeli na niego z niezrozumieniem, unosząc wysoko brwi. Ślizgoni w ogóle mieli coś z unoszeniem brwi, stwierdził Draco. Prawie każdy był w tym mistrzem, nie mówiąc nawet o tych ich morderczych spojrzeniach. Chyba stąd wziął się stereotyp, że każdy Ślizgon to potencjalny morderca – patrzyli na wszystkich z mordem w oczach, więc trudno się dziwić.

— Nie patrzcie tak na mnie — fuknął Draco, marszcząc brwi dla odmiany.

— Nie da się patrzeć na ciebie inaczej. Ty jesteś kompletnie niezrozumiały i gadasz jak… jak… jak jakaś pieprzona Enigma!

Chłopcy popatrzyli się po sobie.

— Co to jest Enigma? — zapytał Blaise z rezerwą.

Corny spojrzała w sufit z rezygnacją.

— To taka mugolska maszyna szyfrująca. Wykorzystywali ją Niemcy w czasie drugiej wojny światowej. Doprawdy — westchnęła, kręcąc głową — ale czarodzieje powinni znać choć odrobinę mugolskiej historii. Na pewno jest dużo ciekawsza niż jakieś wojny trolli i powstania gobilnów.

— Na dziurawe majtki Merlina, Corny, my tu prawie mamy wojnę, a ty się zajmujesz czarodziejskim systemem edukacji? — jęknął Draco, patrząc na nią jak na wariatkę. — Jeśli jakoś dożyję do następnego lata, to obiecuję, że nauczę się całej mugolskiej historii i wyrecytuję ją całą z pamięci. A teraz bądź łaskawa zająć się wreszcie naszym obecnym problemem, jakim jest Czarny Pan dyszący nam w kark! — zawołał.

— Ty to powinieneś pracować w teatrze, stary — mruknął Diabeł z ogromnym rozbawieniem, za co natychmiast został zgromiony wzrokiem.

— Dobrze, w takim razie plan jest taki — oznajmił Draco, prawie odpalając papierosa od papierosa. Zignorował mamrotanie Corny, która informowała go, że jego płuca wyglądały już pewnie jak okopcony ser szwajcarski. — Skoro Gryfiaki będą pilnować mnie i Snape’a, ktoś musi pilnować ich, żeby się, nie daj Boże, nie ukrzywdzili przypadkiem po drodze. Anioł i Czarna powinni na to pójść, z Daph może być gorzej, bo ona nie lubi się w nic mieszać. Co do starszego Notta, to nie wiem, ale można by jeszcze zwerbować Casa Avery’ego. Z tego co wiem, ojciec już go przeznaczył Czarnemu Panu, a on pewnie chętnie się z tego wywinie.

— Ja stawiam jeszcze na Kathie Selwyn i Anie Gibbon — powiedziała Corny. — Kathie może jest trochę przygłupia, ale wydaje mi się, że stoi po odpowiedniej stronie. Jeśli w ogóle którakolwiek jest odpowiednia — dodała grobowym głosem. — A Anie to naprawdę inteligentna dziewczyna.

— Wygląda na to, że twoja Armia Pana będzie się składała prawie z samych bab, Smoku — zachichotał Zabini, a Draco natychmiast trzepnął go w głowę. — Ej!

— Nie śmiej się z mojej armii — zagroził mu.

— Jeśli potrzebni ci jeszcze jacyś faceci, to ja proponuję Leo Harpera — rzuciła Corny beznamiętnym głosem. — Chodziłam z nim trochę w zeszłym roku i wydał się być bardzo konkretny i nie bardzo przekonany do śmierciożerstwa.

Blaise wytrzeszczył na nią oczy i otworzył usta z wrażenia, a Draco zatknął się dymem. Zakaszlał i otarł łzy, które nabiegły mu do oczu. Popatrzył na nią tak, jakby zrobiła to specjalnie i tylko dybała na jego życie.

— W zeszłym roku chodziłaś z Harperem? — wydyszał w końcu. — Dlaczego ja nic o tym nie wiem?

Przewróciła oczami.

— Morgano, a czy ty musisz o wszystkim wiedzieć? Chyba nie muszę ci się spowiadać z takich rzeczy. Żadnemu z was nie muszę się spowiadać — poprawiła się, gdy Blaise już otwierał usta, żeby coś wtrącić. — To moja prywatna sprawa, z kim się spotykam.

— Ale dlaczego nie wiedziałem, że Z KIMKOLWIEK się spotykasz?!

Popatrzyła na niego spojrzeniem typu: gdyby wzrok mógł zabijać… Zabini zaczął delikatnie trącać białowłosego w ramię w obawie, że to nie wzrok będzie mógł zabijać. Morgenstern wyraźnie pałała rządzą mordu. I chyba nie tylko ona.

— NIE JESTEŚ moim ojcem, Draconie Malfoyu! — krzyknęła, zrywając się na równe nogi. — Ani tym bardziej moim CHŁOPAKIEM! Mam prawo spotykać się z kim tylko mi się podoba i ty NIE MUSISZ o tym wiedzieć!

— O co ty się wściekasz, dziewczyno?! — zdenerwował się Draco. Też wstał i też wyglądał, jakby miał ochotę kogoś zamordować. Albo chociaż ukrzywdzić, w ten czy w inny sposób. — Oczywiście, że POWINIENEM wiedzieć! Dobrze wiesz, że chłopakom chodzi tylko o jedno!

— Jasne, że wiem — prychnęła wściekle. — W końcu przyjaźnię się z tobą od ładnych paru lat — rzuciła z jadem. Diabeł skulił się za swoim bardzo brzydkim, ale chyba solidnym posągiem bardzo brzydkiego czarodzieja. — Tobie, Malfoy, to akurat chodzi TYLKO o jedno!

Malfoy zazgrzytał zębami, fuknął, prychnął i zaklął paskudnie pod nosem w dość wyszukany sposób, na dodatek w kilku językach. Blaise skurczył się jeszcze bardziej za Brzydkim-Ale-Chyba-Solidnym-Posągiem, prawdopodobnie udając, że jego wcale nie tam było. Jednak gdyby białowłosy przez przypadek na niego spojrzał, zapewne skończyłoby się to na rękoczynach – na twarzy bruneta gościł uśmieszek rozbawienia. I najwyraźniej nikt poza nim nie widział nic śmiesznego w obecnej sytuacji.

— Czyli jak zwykle to wszystko moja wina, tak?! — warknął Draco lodowato, że sam jego ton wystarczyłby na utrzymanie stałej temperatury, gdyby Antarktydę przenieść do Afryki. — To ja jestem ten zły i całe zło świata jest przeze mnie!

— Och tak, jasne! Oczywiście! Znów się nad sobą użalaj, Malfoy! Cały świat spiskuje przeciwko tobie!

— To nie ja wszczynam kłótnie o byle co!

— Ha, o byle co! — Corny wybuchła strasznym śmiechem. — Ty nazywasz to BYLE CZYM? Puknij się w czoło! Nie pozwolę ci, słyszysz? NIE POZWOLĘ, żebyś wyznaczał mi jakiekolwiek zasady! Nie masz do tego prawa!

— Najwyraźniej ktoś musi. Przecież ty jesteś jeszcze jak dziecko!

— TAK?! — wrzasnęła, a w jej oczach błysnęła ślepa furia. — Ty popierdolony hipokryto! Sam się ze mną całowałeś! I co, wtedy nie byłam dzieckiem?!

Dracona na dłuższą chwilę zatknęło. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Szare oczy miał szeroko otwarte – najwyraźniej ów drobny szczegół całkiem wyleciał mu z pamięci. Morgenstern wykorzystała sytuację i, odwróciwszy się na pięcie, z wysoko podniesioną głową wymaszerowała z Pokoju Życzeń. Drzwi huknęły donośnie. Zabini dopiero wtedy wychylił się nieco ze swojego bezpiecznego schronienia za Brzydkim-Ale-Chyba-Solidnym-Posągiem, ocenił sytuację i dopiero wtedy wstał.

— To sobie nagrabiłeś, stary — wymamrotał cicho i skulił się pod mrożącym krew w żyłach spojrzeniem Malfoya.

— Mam zabić siebie czy ją? — zapytał białowłosy, ale było to chyba pytanie retoryczne. Zresztą, sam tego nie wiedział.

Zabini taktycznie jedynie wzruszył ramionami.

Draco na krótką chwilę wrócił do kwater Slytherinu i bez ociągania wcielił w życie opracowany naprędce plan B. wyjątkowo żaden z wtajemniczonych w akcję Ślizgonów nie protestował, jedynie biedny Leo Harper patrzył na Malfoya z niepokojem, w żaden sposób nie mogąc pojąć, czemu ten wyglądał, jakby miał ochotę posłać go do piachu. Na zdumione spojrzenie siódmioroczniaka Zabini wzruszył ramionami z miną mówiącą: kto tam zrozumie Malfoya.

Corny była nieodwołalnie obrażona. Naciskana przez białowłosego Czarna powiedziała tylko, że Morgenstern wpadła do sypialni jak burza z piorunami i od razu zamknęła się w łazience. Nie wystawiła z niej nosa, więc albo ryczała, albo układała plan zniszczenia. Draco nie wiedział, co gorsze. Gdyby miał więcej czasu, odczekałby trochę, a potem poszedł z nią pogadać. Ale czasu miał akurat deficyt i nie bardzo wiedział, co robić. Trochę tak głupio umrzeć niepogodzonym ze swoją najlepszą przyjaciółką, stwierdził z niesmakiem. Zresztą, już sama myśl, że ona siedziała w swoim dormitorium i płakała, była wystarczająco dekoncentrująca. Gdy Diabeł mimo próśb, gróźb i prób przekupstwa stanowczo odmówił podjęcia się roli mediatora, Draco spojrzał na zegarek – cyk, cyk, cyk, cyk – zebrał się w sobie i zapukał do jaskini lwa. Czuł się bardziej jak pieprzona dziewica niż rycerz w lśniącej zbroi. Zresztą, rolę rycerza zawsze przejmowały Gryfiaki. Ślizgon już prędzej dostałby angaż na smoka.

— Zjeżdżaj, Malfoy — rzuciła Corny zza drzwi.

— Możemy pogadać? — zapytał najbardziej spokojnym i uprzejmym tonem, na jaki było go stać. Wcale nie był bardzo złym smokiem.

— Nie.

— Corny, bardzo cię proszę, nie rób scen.

— Spadaj, Malfoy — odwarknęła. — Czas ci leci. Zaraz wpadnie cioteczka Bella z kumplami i ominie cię impreza — zakpiła.

Westchnął. Poskrobał w drzwi jak jakaś pieprzona mysz. Albo, co gorsza, jak jakiś niewyżyty kochanek, którego cholerna pannica złośliwie przetrzymywała pod drzwiami, żeby sprawdzić jego wytrzymałość. No, w każdym bądź razie czuł się dosyć głupio.

— Corny, naprawdę nie mam czasu na głupie kłótnie — rzucił tracąc powoli resztki cierpliwości. — Otwórz te cholerne drzwi albo je wyważę.

— To jest kiepski sposób negocjacji — odparła natychmiast, ale czuł, że chyba zaczynła się poddawać. Chociaż Corny Morgenstern z natury była dosyć uparta, więc mogło to jeszcze trochę zająć. — Wymyśl coś lepszego.

— Nie żartuję — ostrzegł.

— Ja też.

— Jak sobie chcesz — warknął, wyciągając różdżkę.

W tej samej chwili szczęknął zamek i po chwili w wąskiej szparze pojawiła się twarz Corny – bardziej wściekła niż zapłakana. Właściwie to można by było uznać, że rozmazała sobie makijaż, gdy ze złości pocierała twarz. Gdzie zniknęła ta krucha istotka, która nie dalej jak w lutym płakała w łazience Jęczącej Marty, bo pokłóciła się z najlepszą przyjaciółką?

Ta Corny była ostra, gniewna i niezaprzeczalnie wściekła.

— Mów — rzuciła krótko.

Westchnął.

— Mam rozumieć, że nie zaprosisz mnie do środka?

— Cyk, cyk, cyk, cyk, cyk — zabrzmiało to bardziej jak syk jadowitej kobry niż tykanie zegara. Spotęgowane uniesioną brwią.

— Dobra — mruknął zrezygnowany. W sumie to niczym w niego nie rzuciła, więc powinien się raczej cieszyć. — Słuchaj, nie mam zamiaru przepraszać cię za moje słowa, bo wcale nie uważam, że nie mam racji. — Czarna brew podjechała jeszcze wyżej. — Przepraszam, że się wściekłem i na ciebie nakrzyczałem. Mimo wszystko nie powinienem się tak denerwować. Tak, to twoje życie i masz prawo robić, co ci się podoba. Ale ja się po prostu o ciebie martwię, jasne?

— To najdłuższy monolog, jaki od ciebie usłyszałam, Malfoy. I na dodatek wygląda na to, że potrafisz mówić o swoich uczuciach.

— Nie bądź wredna — żachnął się.

— Więc nadal uważasz, że jestem jeszcze dzieckiem? — zmieniła temat.

— Dobra, sorry, przesadziłem — wymamrotał niewyraźnie, jakby samo słowo przepraszam nie przechodziło mu przez gardło. — Wcale nie jesteś dzieckiem. Ale nie podoba mi się to, że spotykasz się ze starszymi chłopakami.

Prychnęła.

— Na cycki Morgany, Draco, on jest tylko rok starszy! Rok, nie dziesięć! Ty spotykałeś się z Poppy Tripe i nikt nie robił z tego problemu.

— Ale z nią nie sypiałem — odparł natychmiast.

— Ja też nie sypiałam z Leo.

To zmienia postać rzeczy, pomyślał Malfoy, próbując zachować niezmienny wyraz twarzy. Trochę głupio by to wyglądało, gdyby jakoś zareagował. W ogóle to cała ta sytuacja była głupia.

— Dobra, sorry, nie będę się już tak wściekał — stwierdził, unosząc dłonie w obronnym geście. — Koniec tematu.

Wzruszyła ramionami.

— Okay, jak chcesz — odparła. — Tylko, do jasnej cholery, nie zachowuj się jak mój ojciec albo jakiś pieprzony starszy brat!

— Ee, spróbuję? — Zrobił minę pełną dobrych chęci. Ale wiadomo że dobrymi chęciami piekło wybrukowane.

Przewróciła oczami. A potem nagle spoważniała.

— A może ty jesteś zazdrosny, co? — zapytała, unosząc brwi.

— Wcale nie jestem zazdrosny — zaprzeczył trochę za szybko i zbyt gorliwie, że jej brwi prawie zniknęły pod włosami. — Merlinie — westchnął z rezygnacją. — Tylko się o ciebie martwię, jasne? Czy ty musisz wszędzie widzieć problemy?

— Naprawdę? — drążyła.

— I znowu zaczynasz — wytknął jej z oburzeniem. — Przyszedłem się z tobą pogodzić, a ty zaczynasz kolejną kłótnię.

— Po prostu pytam.

— Insynuujesz.

— Dobra — przewróciła oczami z lekceważeniem. — Koniec tematu. — Cyk, cyk, cyk — przypomniała mu. — Zdaje się, że czas cię chyba goni, Malfoy.

— Chyba tak. — Z nieznanych przyczyn jej twarz znajdowała się jakby trochę za blisko. Stanowczo za blisko. — Straże rozstawione, śmierciożercy wezwani, Snape powiadomiony pocztą pantoflową, a Dumbledore’a nadal nie ma… — Miała zaróżowione policzki, chyba jeszcze ze złości, i lekko rozchylone usta… — Zdaje się, że powinienem iść — wymamrotał z wargami prawie na jej wargach.

— Mhm — odparła niewyraźnie.

Poczuł dobrze znany smak, doskonale znany dotyk. Od ostatniego razu pamiętał dużo więcej. Owionął go zapach konwalii. Poznałby ją w tłumie ludzi po samym zapachu. Poddała się od razu i poczuł, że nagle mu się osuwa. W ostatniej chwili złapał ją w pasie, zanim upadła na ziemię. Zaśmiał się, z ustami na jej ustach. Oboje oddychali ciężko.

Trochę tak głupio, że przyszedłeś tylko przeprosić i powiedzieć, że mogła spotykać się z kim chciała, a ty zaczynasz ją całować, nie uważasz, Malfoy?

— Ostatnim razem byłaś bardziej wojownicza.

— Spadaj, Malfoy — odparła słabo.

— W tej chwili jest to aż nazbyt wykonalne, a nawet pożądane — mruknął, ale nie odsunął się nawet na pół cala.

— No to idź.

— Idę.

Stwierdził, że musiała mieć jakąś czekoladową szminkę, bo to niemożliwe, żeby wciąż tak smakowała. Słodka, mleczna czekolada. Jej ulubiona. Pieprzyć to wszystko, pomyślał, gdy zarzuciła mu ręce na szyję. Pieprzyć wojnę, Voldemorta i Dumbledore’a. A niech sobie sami walczą.

— Ekhem. Nie chcę przeszkadzać, ale…

— Ale jak zwykle i tak przeszkadzasz, Diabeł — warknął Draco, odsuwając się nieco od lekko oszołomionej dziewczyny, która popatrzyła na bruneta z wyrzutem nad jego ramieniem. — Musisz zawsze włazić w nieodpowiednim momencie?

— Sorry. — Zabini podrapał się w głowę. — Nie przychodziłbym, ale…

— Och, wiem — westchnął Draco. — Zaraz idę. A teraz spadaj z łaski swojej, a prośby mojej.

Brunet wymamrotał coś niewyraźnie z przesadzonym oburzeniem i poszedł sobie, ale Malfoy był pewien, że kumpel uśmiechał się do siebie z tryumfem, gdy schodził po schodach. Czuł w powietrzu jego uśmiech i obiecał sobie, że bardzo poważnie porozmawia na ten temat z przyjacielem. Najlepiej z użyciem słynnej malfoyowskiej siły perswazji.

— Muszę iść — powiedział, całując Corny po raz ostatni.

— Idź — odparła, puszczając go niechętnie.

— Niedługo wrócę — mruknął, czując się jak w kiepskiej telenoweli. A raczej czułby się tak, gdyby wiedział, co to telenowela. — Nie ruszaj się nigdzie, okay? — poprosił, stając stopień niżej. Zabrzmiało to bardziej jak rozkaz. Morgenstern znów miała zaróżowione policzki, ale teraz z powodu nieco innych emocji. — Nie wychylaj się za bardzo.

— Spadaj, Malfoy, zanim znajdę różdżkę — prychnęła, a jej w oczach na nowo błysnęła złość. — Będę łaziła, gdzie mi się podoba, nawet bez twojego pozwolenia. Zwłaszcza bez twojego pozwolenia — dodała, unosząc głowę.

— Jeśli nie obiecasz mi, że spędzisz tę cholerną bitwę tutaj, przyrzekam, że przywiążę cię do łóżka — zagroził lodowatym tonem.

Posłała mu filuterne spojrzenie.

— Kusząca propozycja, ale chyba nie masz na to czasu, panie Malfoy.

Westchnął zrezygnowany i spojrzał w sufit, a potem posłał jej spojrzenie, w którym rozdrażnienie z mieszało się rozbawieniem. Nie mógł zdecydować, czy ją zabić, czy może jeszcze nie. Dawno temu doszedł do wniosku, że pozbycie się jej raz na zawsze zakończyłoby znaczną część jego problemów.

— Jesteś niemożliwa.

— Też cię kocham — odparła niezrażona, szczerząc zęby.

— Jeśli zobaczę cię tam na górze, to źle się dla ciebie skończy — ostrzegł ją. — Mówię całkiem poważnie.

— Och, idź już — westchnęła z rozdrażnieniem. — Cyk, cyk, cyk, pamiętasz?

Jakby w odpowiedzi, gdzieś z dołu wrzasnął Diabeł, żeby ruszył wreszcie ten swój cholerny malfoyowski tyłek, nim ich wszystkich pozabijają. Dodając jeszcze, że całowanie się może poczekać. Draco przewrócił oczami.

— No idę! — odkrzyknął. — Co się tak denerwujesz jak kobieta w ciąży? — dodał nieco ciszej, tak że kumpel nie mógł go usłyszeć.

— Mężczyzna idzie na wojnę, a kobieta żegna go w progu, co? — zachichotała Corny, ale jej oczy były poważne. — Brakuje tylko sporej gromadki drących się w niebogłosy dzieciaków, żeby obrazek był kompletny.

Pokręcił głową. Pokonał dzielącą ich odległość i pocałował ją namiętnie, a potem bez słowa zbiegł ze schodów i dołączył do znerwicowanego Zabiniego, który nerwowo przytupywał w miejscu. Draco przewrócił oczami, wypychając kumpla z pokoju wspólnego, zanim ten zdążył cokolwiek powiedzieć.

Cyk, cyk, cyk.

Była dwudziesta czterdzieści dwie.

_______________

[1] Movererei - (łac. movere - przenieść, rei - rzecz) zaklęcie przejścia lub, jak kto woli, przeniesienia, wymyślone przeze mnie.

[2] Retrorei - (łac. retro - z powrotem, rei - rzecz) zaklęcie przywołania, też wymyślone przeze mnie. 

[3] Nie wiem, czy znacie tę historię. Niektórzy z Was może pamiętają czasy, jak to na TVP1 leciał taki program Od przedszkola do Opola, że dzieci śpiewały różne piosenki. I kiedyś prowadzący zapytał jedną z uczestniczek, taką małą dziewczynkę, czy ma jakieś zwierzątko. Powiedziała, że ma kotka. Facet zapytał, jak kotek na imię ma, a ona nic. No to facet dopytuje: A jak tatuś woła na kotka? A na to dzieciak rezolutnie: sierściuch jebany. Zawsze mi się to przypomina, jeśli chodzi o wymyślanie imion dla kotów.

 

Po długiej nieobecności i równie długim obiecywaniu powrotu, córa marnotrawna zawitała w te progi. I nawet skleciła coś w miarę sensownego. Przynajmniej mam nadzieję, że moje wypociny mają jako taki sens, bo pisane są w jeden wieczór. Zamiast chemii. 

Jak widać, zamiast madame Rosmerty mamy Daph Greengrass, która słyszała od Astorii, która z kolei słyszała od kogoś tam. No i Pansy Parkinson, która zawsze wszystko wie. Już jakoś tak mam, że kanon u mnie leży i kwiczy, umierając w straszliwych mękach. Ale wykreśliłam wszystkie te nieudane akcje - nadal nie wiem, kogo nimi obarczyć - i musiałam więc wykreślić Rosmertę. 

W ogóle to miała być bitwa, ale jak zwykle przeciągam. Jakoś tak nie mogłam wrócić i od razu z grubej rury. Poza tym, pisałam z improwizorki i samo mi jakoś tak szło. Zwłaszcza ta kłótnia. Za cholerę nie miało jej tam być. W ogóle to zakończenie miało wyglądać inaczej. Ta scena w drzwiach miała wyglądać inaczej. Ale wyszło jak wyszło. Zbyt cukierkowo, zbyt brrrr… zmierzchowo. Idę popełnić harakiri. No ale nie wiem, czy Wam się podoba, czy nie, ale ja osobiście lubię ten rozdział, choć jest zbytnio przegadany - zresztą jak każdy. 

Nie macie nawet pojęcia, jak trudno jest przestawić się z znowu na tory serca-Smoka. To opowiadanie jest ciężkie i trudne. Dzieci Slytherinu pisze się sto razy łatwiej, może dlatego że nie ma tam trudnych wyborów i niejasnych sytuacji - bez Voldemorta świat jest dużo prostszy. 

Mój brat rodzony wyrodny ucieszyłby się z cytatu. Pan Korwin-Mikke to jego życiowe guru, mistrz, jedyny mędrzec.

PS. Zapraszam także wszystkich gorąco na Dzieci Slytherinu, gdzie wczoraj również pojawił się kolejny rozdział.

EDIT. Możliwe, że znaczna część z Was już tego nie doczyta, ale postanowiłam dopisać jeszcze pod ten rozdział. Od dziś NIE POWIADAMIAM O NOWYCH ROZDZIAŁACH, czyli jak w ramce na lewo. Naprawdę nie mam na to czasu. Jeśli Wy też nie macie, nie musicie powiadamiać także mnie. Mam Was wszystkich w obserwowanych i na bieżąco pilnuję, gdzie pojawiają się nowe notki. Amen.

Wasza,