Rozdział pierwszy

 Dni naszego życia; część 2

Tydzień po tej rozmowie, Severus jak zwykle obudził się koło siódmej i ze zdziwieniem stwierdził, że jak nigdy dotąd, dni mijały mu szybko i zaskakująco podobne do siebie. Morgenstern nie prosiła już o księgi, ale tęsknie spoglądała w stronę sejfu, w którym były zamknięte. Pewnej nocy Severus wyniósł je wszystkie z domu. Przypuszczał, że gdyby dopadł ją większy głód, dziewczyna poradziłaby sobie z nim bez większego problemu. Wolał nie kusić losu.

Przyglądając się jej, jak opowiadała mu przy stole o błahych sprawach, które go nie interesowały, jak układała pasjansa w salonie, jak z ołówkiem w zębach leżała na podłodze, rozwiązując głupią krzyżówkę z najnowszego numeru Czarownicy, którą prenumerowała, Severus myślał, że widząc ją, nikomu nie przyszłoby do głowy, że ta dziewczyna miała cokolwiek wspólnego z czarną magią. Ma, miała czy będzie mieć. Ta drobna, prawie przez cały czas uśmiechnięta jak wariatka dziewczyna z włosami zaplątanymi w gruby warkocz. Wyglądała jak uosobienie niewinności, jak miły, dobry dzieciak z dobrego domu, który karmił bezpańskie koty, oddawał krew dla potrzebujących i przeprowadzał staruszki przez ulicę.

Severus nigdy nie wyglądał choć w połowie tak niewinnie. Nigdy nie był aniołem, w młodości popełnił wiele błędów, ale zdawało mu się jednak, że przez całe swoje życie nie zrobił nawet połowy z masy głupich rzeczy, w które wplatała się ta dziewczyna. Prawie widział, jak to wszystko zżerało ją od środka, jak pragnęło krwi, magii, mocy, jak w jej żyłach śpiewało TO. Zew Krwi wołający tylko o śmierć i zniszczenie. Żądający krwi. Dawno już nie była małą dziewczynką, która bawiła się w domu z innymi małymi dziewczynkami i pozwalała ciągnąć się za warkocze małym chłopcom. Severus nigdy nie zdawał sobie sprawy, że od zawsze czuł bijącą od niej czarną magię. Odkąd tylko pierwszy raz przekroczyła próg Hogwartu. Nieustannie kręciła się w pobliżu pretendentów na śmierciożerców: młodego Malfoya, Zabniego, Nottów, Avery’ego. Zrzucał to na nich, starał się kontrolować i nie zaprzątał sobie nią głowy. Teraz poznał swój błąd – gdy poczuł Zew płynący w jej krwi, nawet teraz, gdy nie używała czarnomagicznych zaklęć i nie dotykała niczego z nią związanego. Tego nie dało się tak po prostu pozbyć, choć Severus nie mógł powiedzieć, że nie próbował. Czarna magia pozostawiała ślad, głęboką rysę na duszy, nieodwracalnie zmieniała człowieka.

Nie mówił nic. Usunął ze swojego domu wszystko, co miało w sobie choć odrobinę czarnej magii, wyniósł księgi, eliksiry, przeklęte przedmioty. On nic nie mówił, nikt go o nic nie pytał. Była pod jego opieką, nikt mu nie mówił, co miał z nią zrobić, więc działał po swojemu. Nie nadawała się już do wychowywania, to co miało się ukształtować, było już w niej ukształtowane, a on mógł jedynie zamknąć czarną magię daleko od niej i nic nie mówić.

Jednej niedzieli został wezwany do Czarnego Lorda późnym wieczorem, po długich wakacjach, jak to ironicznie nazywał te kilka dni, które Mroczny dał mu na oswojenie się z nową sytuacją. Wrócił wczesnym rankiem i od razu padł na łóżko, w płaszczu, ubraniach i butach. Gdy się obudził, miał niesmak w ustach, a zegarek na nocnym stoliku wskazywał dziesiątą piętnaście. Bolało go całe ciało od niewygodnej pozycji, ubrania śmierdziały błotem, potem, krwią i zatęchłym powietrzem – to wszystko zawsze wypełniało Mroczny Dwór. Severus od razu wyniósł się do łazienki, razem z całą pościelą, która cała przeszła tym zapachem.

Schodząc, ze zdziwieniem zauważył, że jego córka musiała być jeszcze w kuchni, mimo późnej pory. Jeszcze na górnym korytarzu słyszał brzęk talerzy i sztućców, do tego doszedł szum wody. Najwyraźniej sprzątała po śniadaniu, które jego ominęło. Choć początkowo myślał, że pragnął samotności, teraz stwierdził, że potrzebował odciągnąć umysł od wspomnień. Potrzebował jej świergotania o tym, jak to Daphne Greengrass zniszczyła jej podręczniki na drugim roku.

— Ciężka noc? — zapytała, gdy wszedł w milczeniu i opadł na krzesło. Przed nim natychmiast zmaterializowała się kawa i talerz kanapek.

Tym razem jej koszulka głosiła rażąco czerwonymi literami, które odbijały się wyraźnie od czerni: Romeo musi umrzeć. Wydawało się, że z liter spływała krew i kapała na brzeg bluzki. Severus uniósł brwi. Może nigdy nie uznawał jej za osobę przesadnie romantyczną, jak każdego Ślizgona, ale żeby aż tak?

Kawa smakowała jak napój bogów. Severus szybko zapchał się kanapkami, postanawiając nie odpowiadać. Przecież nie musiał, mógł zignorować. Zresztą, był pewien, że dziewczyna nawet tego nie oczekiwała. Czasami zastanawiał się, czemu ludzie pytali o rzeczy banalne, tak beznadziejnie głupie jak to, czy miał ciężką noc, gdy wyglądał jak żywy trup. Czemu zadawali pytania, na które nie chcieli znać odpowiedzi? Zaraz pierwszego dnia Severus zauważył, że Morgenstern była mistrzynią pytań retorycznych i bzdurnych rozmów o pogodzie. Zawsze idealna, zawsze wiedziała, co należało powiedzieć, o co zapytać, jak powinny wyglądać pozory normalności. Szkoda, że on tego nie wiedział.

Siedząc naprzeciwko, wbijała w niego intensywne spojrzenie.

— Profesorze, czy… Mogę o coś zapytać?

— Właściwie, to już jest pytanie, Morgenstern — odparł od razu, nawet na nią nie spoglądając. — Ale chyba możesz. O ile nie będzie miało to związku z zeszłą nocą, Czarnym Panem, Dumbledore’em, Potterem i tym, dlaczego zgodziłem się na tę popieprzoną farsę z ojcostwem — zastrzegł, krzywiąc się nieznacznie. — Od razu mówię, że co do ostatniego, to nadal nie mam pojęcia.

Zamilkła na dłuższą chwilę, nie spuszczając z niego wzroku. Najwyraźniej jej pytanie mieściło się w obrębie któregoś z wyżej wymienionych tematów, na które nie wolno było rozmawiać w tym domu.

— Dlaczego został pan śmierciożercą? — rzuciła w końcu, ostrożnie.

Nie zmieniło to faktu, że Severus o mało nie zakrztusił się kawą.

— Słucham? — warknął nieuprzejmie, patrząc na nią takim wzrokiem, jakby co najmniej złożyła mu propozycję matrymonialną.

— Pytam, dlaczego został pan śmierciożercą, skoro pan tego tak nie cierpi — powtórzyła beznamiętnie, jakby wcale nie zadała bardzo osobistego pytania. Na dodatek Severus odniósł wrażenie, że miała ochotę przewrócić oczami. — Bo pan tego nie cierpi, trudno nie zauważyć. Dlatego nie rozumiem, dlaczego przyłączył się pan do Czarnego Lorda.

— Morgenstern — wycedził najspokojniej jak potrafił — obawiam się, że jest to pytanie z zakresu pytań o Czarnego Pana, czyli z pytań zakazanych.

Wzruszyła ramionami.

— Po prostu jestem ciekawa — odparła lekko, wstając i zabierając talerze do zlewu. Puściła wodę. — No bo przecież to, że był pan Ślizgonem nie oznacza, że musiał zostać tym, kim został, no nie? Na przykład Pettigrew był w Gryffindorze i został śmierciożercą, a…

— Twoja ciekawość kiedyś cię zgubi, Morgenstern.

— Już zgubiła — wymamrotała, a szum wody zagłuszył jej słowa. — Czyli pan nie odpowie? — dodała głośniej.

— A może to ty mi powiedz, dlaczego nie chciałaś zostać śmierciożerczynią, co Morgenstern? — odpowiedział złośliwie pytaniem na pytanie. — To jest równie interesująca kwestia.

Przez chwilę milczała i Severus uznał, że stchórzyła. Nie widział jej twarzy, ale był pewien, że się skrzywiła, a to poprawiło mu humor. Nawet uśmiechnął się paskudnie pod nosem, czego nie mogła widzieć, odwrócona do niego plecami i zajęta myciem brudnych naczyń.

— To nie tak, że nie chciałam — odparła w końcu grobowym głosem. — Nie, to znaczy, nie chciałam — poprawiła się szybko — ale moje chęci, czy może ich brak, to nie jedyny powód. Po prostu nie mam dobrej krwi. Tak mi powiedział jeden śmierciożerca na spotkaniu dla adeptów: że nie mam wystarczająco czystej krwi, nawet jeśli jestem córką profesora. To niedorzeczne — mruknęła do siebie.

— Nie widzę w tym nic niedorzecznego.

— Ale pana profesora przyjęli, a przecież niby krew mamy tę samą. A mnie nie chcieli. Skoro teraz jestem pana córką, to powinni…

— Moją i jakiejś przypadkowej mugolaczki, którą znaleźliśmy z Malfoyem w spisie osób z mojego rocznika — przerwał jej warknięciem. Jak ona chciała zerwać z czarną magią, do cholery, skoro wciąż marzyło jej się śmierciożerstwo? — Moja krew jest już i tak wystarczająco rozcieńczona przez małżeństwo mojej matki z mugolem, Morgenstern. — Niech się w grobie przewraca, kanalia jedna. — Dodając do tego mugolskie korzenie od twojej matki, sama widzisz, co wychodzi.

Odwróciła się do niego i oparła o blat szafki. Stwierdził, że wyglądała na zbyt zawiedzioną jak na osobę, która nie chciała. Przygryzła dolną wargę i nerwowo wyłamywała sobie palce.

— Czyli nic z tego? — rzuciła w końcu.

Popatrzył na nią jak na wariatkę.

— Morgenstern, z tego, co przedtem powiedziałaś, wyszło, że NIE CHCESZ być śmierciożerczynią. Teraz sobie zaprzeczasz.

— No bo ja… — zająknęła się. — Ja… Chodzi o to, że… Pan nie zrozumie — westchnęła w końcu z rezygnacją.

— To mi wytłumacz.

— No bo wszyscy Ślizgoni z mojego roku są czystej krwi — powiedziała z nutą zazdrości w głosie. — Wszyscy zostali śmierciożercami, nawet Tracey Davis, która boi się własnego cienia. Tylko ja zawsze inna niż wszyscy.

— I to jest twój największy problem, Morgenstern? Że nie jesteś jak wszyscy?

— Nie. To, że nie mogę się z nimi oficjalnie spotkać, żeby oni nie musieli się tłumaczyć przed wyższą instancją — odparła ze złością. — Pan nie wie jak to jest, gdy wszyscy deklarują, że cię lubią, a jak się pojawiasz, to starają cię omijać. Nie chcę być wyrzutkiem społeczeństwa.

— Świat nie kończy się na Ślizgonach, Morgenstern — powiedział spokojnie. — Są jeszcze inne domy.

— Może Gryffindor? — zakpiła. — Żaden Gryfon w życiu do mnie nie zagadał i pewnie nie zagada. Wbrew temu, co głosi legenda, to straszne cykory. No może prócz bliźniaków Weasley — stwierdziła, zmieniając na chwilę ton na lżejszy. — No ale bliźniacy to są wyjątki od każdej reguły. No i Granger, ale to były kontakty czysto służbowe, bo wymieniałyśmy się wiedzą. Krukoni większość czasu siedzą w książkach i nawet nie ma z nimi o czym pogadać, a jedyna czarna magia jaką znają, to rozmowy na luźne tematy — prychnęła złośliwie. — Na randkach zawsze pieprzą o pogodzie. O Puchonach to nawet nie wspomnę, bo ostatni Puchon, z którym rozmawiałam, uciekł w podskokach nim skończyłam pierwsze zdanie — wymamrotała ze złością, przewracając oczami. — Tak, panie profesorze, są jeszcze inne domy. Problem polega na tym, że nie można być Ślizgonem i przyjaźnić się z kimś z innego domu. To nie tak, że my nie lubimy nikogo innego — dodała, gdy Severus otwierał usta, żeby zaprzeczyć. — To oni widzą w nas jedynie przyszłych śmierciożerców. I to jest właśnie powód, dla którego nimi zostajemy.

Westchnął.

— Jak widać, są rzeczy, które nigdy się nie zmieniają.

— Tak. A najgorsza z tego wszystkiego jest McGonagall… I proszę mnie nie poprawiać, profesorze, bo sam pan wie, jak jest! — rzuciła szybko, nim zdążył coś wtrącić. Kłapnął ustami, czując się idiotycznie. Strofowała go siedemnastolatka! Łypnął na nią urażonym wzrokiem. — Wszyscy wiedzą, że pan jej nie lubi, ona pana zresztą też nie bardzo, trudno tego nie zauważyć. Nie uważa pan, że trochę trudne i nieco dziwne byłoby, żebyśmy my ją lubili? Zresztą, dla nikogo nie jest tajemnicą, że Żelazna Dziewica traktuje nas jak przyszłych seryjnych morderców, gwałcicieli i degeneratów. I nikt z tym nic nie robi.

Severus bardziej zastanawiał się, jak to w ogóle możliwe, że bardzo tajny przydomek, którym kobieta została ochrzczona jeszcze za czasu jego młodości, nadal funkcjonował w hogwarckim społeczeństwie i on, Severus Snape, nawet o tym nie wiedział. Tytuł Żelaznej Dziewicy został nadany profesorce na krótko przed jego odejściem ze szkoły jako uczeń. Morgenstern miała rację, wciąż nie pałali do siebie zbytnią sympatią, mimo licznych, acz nieskutecznych prób pogodzenia ze strony Dumbledore’a. Cóż, bywały rzeczy, których nie dało się wybaczyć.

— Morgenstern, w tym roku wstawiałem się za tobą u profesor McGonagall ze sto razy — odparł, celowo akcentując tytuł. — U dyrektora byłem drugie tyle razy i nie mów mi tu, że nikt nic nie robi.

— Ale ja nie powiedziałam, że PAN nic z tym nie robi — oburzyła się na to dziewczyna. — Założę się, że dyrektor powiedział panu, że absolutnie nie widzi w tym nic złego i że to pan mógłby przestać faworyzować Ślizgonów.

— O dyrektorze też nie masz za dobrego zdania — zauważył.

Wzruszyła ramionami.

— Trudno mieć dobre zdanie o kimś, kto przy każdej uczcie pożegnalnej daje sto punktów dla Gryffindoru za samo to, że szanowny pan Harry Potter przeżył kolejny rok.

— Potter dostaje je za zasługi, Morgenstern.

— Od kiedy pan profesor tak go broni?

Zamilkł, przyglądając jej się spode łba. Nigdy nie lubił z nią rozmawiać ani tym bardziej dyskutować, chociażby na temat eliksiru na zajęciach. Coś w tonie jej głosu zawsze sprawiało, że stawał się wobec niej agresywny. Albo przybierał rolę adwokata diabła, broniąc nawet osób, których nie trawił i nie miał zamiaru choćby tolerować.

Dziewczyna najwyraźniej uznała, że nic już z siebie nie wydusi, bo zaczęła w milczeniu zbierać ze stołu. Severusa zadziwiało, jak łatwo weszła w rolę pani domu, choć przecież wychowała się w mugolskim sierocińcu, gdzie trudno było o takie wzorce. Przyglądał się jej z delikatnym zainteresowaniem, jak wkładała chleb do szuflady, przykrywała folią niezjedzone kanapki i wstawiała talerz do lodówki, jak wylewała do zlewu jego zimną już kawę. Stwierdził, że mógłby ją nawet polubić, gdyby tylko nie wydawała się być na każdym kroku tak przerażająco idealna. Nie spotkał jeszcze drugiej osoby, która zawsze wiedziała, co powiedzieć, miała tak szeroką wiedzę na wszelkie możliwe tematy (Granger się nie liczyła), potrafiła dostosować się do każdej sytuacji oraz zależnie od aktualnych potrzeb była albo miła, sympatyczna i uśmiechnięta, albo wredna, pewna siebie i pyskata. A prócz tego bardzo, bardzo zaradna.

— Gdzie ty się tego nauczyłaś, co Morgenstern? — zapytał z ciekawością, gdy znów przybrała maskę grzecznej dziewczynki. — Pewnie potrafisz rozpłakać się na zawołanie, co?

— Chyba tak.

— Ile razy nabrałaś na to Malfoya?

— Ciągle pan pyta i pyta — stwierdziła beznamiętnie, odkładając umyte kubki na suszarkę. — A ja wciąż nie uzyskuję odpowiedzi. Wciąż nie powiedział mi pan, czemu został śmierciożercą.

— Ach to — mruknął, z teatralną przesadą udając, że całkowicie wyleciało mu z głowy. — Dlaczego… Co wiesz o profesorze Lupinie, Morgenstern?

Posłała mu zdumione spojrzenie przez ramię. Mówiło ono: co ma pudding do hipogryfa? Pewnie gdyby się uprzeć, znalazłoby się jakieś powiązanie. Severus założył ramiona na piersi i czekał.

— Noooo… — zaczęła dziewczyna elokwentnie. — No jest wilkołakiem… Był z panem profesorem na jednym roku w Hogwarcie, ale w Gryffindorze… — mówiła wolno, usilnie przypominając sobie wszystko, co majaczyło jej gdzieś w pamięci. — Przyjaźnił się z ojcem Pottera, z Syriuszem Blackiem i Glizdogonem. Znaczy z Pettigrewem — poprawiła się szybko, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie.

— Cóż, tym sposobem wyjaśnimy dwie kwestie. Albo może nawet i trzy — rzucił kwaśno. — Lupin był w Gryffindorze. Przyjaźnił się z Potterem i Blackiem. Wielki i zły nietoperz z lochów nie cierpi Gryfonów, a w szczególności Pottera…

— Znęcali się nad panem? — przerwała mu gwałtownie, siadając naprzeciw niego, na miejscu, które można było już nazwać jej.

— Wnioskujesz, czy wiesz? — Uniósł brwi.

— Wnioskuję.

— Jak rozróżnić, kiedy wnioskujesz, a kiedy wiesz?

Wzruszyła ramionami z pozorną nonszalancją.

— Nie panuję nad tym — odparła, uważnie dobierając słowa. Kreśliła palcem wzory na blacie stołu. — Czasem… — Przerwała, zastanowiła się. — Czasem zdarza mi się, że coś wiem, ale nie mogę tego wywołać. To przychodzi samo.

— Jak wizja? — dopytywał z jawnym zaciekawieniem.

— Nieee, chyba nie. Raczej jak… wspomnienie. Jakbym od zawsze wiedziała, ale po prostu o tym zapomniała. I, uprzedzając pana następne pytanie, nie, nie przemawiam nagle obcym głosem, potem tego nie pamiętając.

— Próbowałaś czytać z fusów? Fusów, kart, szklanej kuli, czegokolwiek?

Spojrzała na niego z urazą.

— Kpi sobie pan ze mnie? — fuknęła obrażona. — Czy ja wyglądam na jakąś stukniętą wieszczkę? Nawet nie chodziłam na wróżbiarstwo.

Zastanowił się. Na wieszczkę wprawdzie faktycznie nie wyglądała, ale z tą stukniętą to mógłby jednak dyskutować.

Przypomniało mu się, jak wiele lat temu czytał, że Zew miał czasem inne skutki uboczne niż ciągłe pragnienie krwi, śmierci i czarnej magii. Dziwne moce, które pojawiały się nagle i nie dawały się kontrolować. Albo dawały, ale jedynie za pomocą krwi. Nie wiedział jednak, czy jasnowidzenie w to wchodziło. Chyba że to był tylko zwykły dar jasnowidzenia, jak u Trelawney, tylko mocniejszy i bardziej świadomy, choć wciąż niedający się opanować. Może.

Do diabła, Snape, nie nadajesz się do wygłaszania moralizatorskich mów i nawracania zagubionych duszyczek na właściwą drogę. Masz do tego najmniejsze prawo ze wszystkich ludzi na tej ziemi.

— Powracając do twojego pytania, Morgenstern — zaczął z chłodną rezerwą, czując, że to bardzo, bardzo głupi pomysł. Spowiadanie się uczennicy, dodatkowo Ślizgonce, potrafiącej wszystko wykorzystać dla własnej korzyści, było nawet nie tyle głupie, co idiotyczne. Westchnął. — Nie będę się tłumaczyć, kajać, prosić o przebaczenie ani wyrażać skruchy, ale skoro już chcesz wiedzieć, to nie wstąpiłem w szeregi Czarnego Lorda tylko dlatego, że inni Ślizgoni to robili. Nie mam pojęcia, ile o mnie wiesz, w Slytherinie pewnie nie jest żadną tajemnicą, że moje dzieciństwo nie było cudowne i beztroskie, dodatkowo dochodziły do tego szykany ze strony Pottera i jego bandy. — Skrzywił się, słysząc gorzką nutę w swoim głosie. To nie powinno brzmieć, jakby się nad sobą użalał. On nigdy się nad sobą nie użalał.

— I wtedy przyszedł ktoś i powiedział, że może panu pomóc? — zaryzykowała stwierdzenie.

— Nie, nikt mi nie proponował pomocy, przynajmniej nie początkowo. Sam zainteresowałem się czarną magią, trzymałem się blisko innych Ślizgonów, na przykład koło Victora Avery’ego, ojca Caspiana Avery’ego, znasz go, w tym roku skończył Hogwart. — Kiwnęła głową jedynie dla formalności. — Dopiero później pojawili się śmierciożercy. Lucius Malfoy powiedział, że wie, czego pragnę i jak mogę to dostać. Jestem pewien, że wiesz, jak to działa, młody Malfoy musiał ci o tym mówić. Śmierciożercy interesują się takimi sprawami, jak dzieciaki z rodzin półczarodziejskich, nienawidzące swojej mugolskiej strony rodziny. Właśnie w ten sposób werbuje się nowych. Specjalnie wyznaczeni ludzie wypatrują osób, które kręcą się po podejrzanych lokalach, młodych, zdesperowanych, próbujących znaleźć rozwiązanie problemów w czarnej magii lub zwyczajnie ciekawych, co może im ona dać. Obiecuje się takim złote góry, moc, władzę, potęgę i inne takie dyrdymały, wciągając głębiej, żeby w końcu zrobić z nich młodych adeptów, a w konsekwencji nowych, obiecujących śmierciożerców. Zanim się obejrzysz, już jest za późno. Jednym się to podoba, innym szybko przestaje, ale wtedy zauważają, że nie ma już odwrotu. Czarna magia jest jak narkotyk – nie możesz przestać i wciąż chcesz więcej i więcej, dopóki cię nie opanuje i nie zniszczy. Wiesz, jak to jest, nie zaprzeczaj, że nie.

— Nie miałam zamiaru.

— Doskonale to znasz, prawda, Morgenstern? Oczywiście, że tak — odparł za nią prawie natychmiast, nawet nie udając, że czeka na odpowiedź.

— Skoro pan to wie, to po co pan pyta? — Przymknęła powieki i wbiła wzrok w punkt gdzieś nad jego głową. Severus dopiero teraz dostrzegł ciemne sińce pod jej oczami, większą niż zwykle bladość skóry. Była doskonałą aktorką, wiedziała jak przyćmić to, co widoczne było nawet na pierwszy rzut oka. — Co pan jeszcze chce wiedzieć? — zapytała napastliwie, patrząc mu w oczy. — Czy w dzieciństwie wyrywałam skrzydełka muchom i rzucałam kamieniami w bezpańskie koty? Czy szczypałam inne dzieci podczas wspólnej zabawy i bluźniłam w kaplicy w czasie niedzielnej mszy? Czy kogoś zabiłam? Chce pan to wiedzieć?

— A zabiłaś?

Wzruszyła ramionami.

— Może tak, może nie. Czasem zdaje ci się, że coś jest twoją winą, a to tylko ciąg zdarzeń, na które nie masz wpływu. To jak domino, które rusza dokładnie w momencie, w którym ty chcesz, żeby ruszyło, ale nie możesz go przyśpieszyć ani zatrzymać. Nie masz na to wpływu.

Wstała od stołu. Severus zauważył sztywność w jej ruchach. Nalała wody do czajnika, a potem wstawiła go na gaz. Wyjęła z szafki dwa kubki i nasypała do obu kawy po trzy łyżeczki, nie pytając o nic Severusa, jakby doskonale wiedziała, że pomyślał właśnie o kawie w chwili, gdy skończył swoją patetyczną przemowę zgorzkniałego śmierciożercy. Severus dawno już zauważył, że Ślizgoni pili kawę w nadmiarze, dużo więcej niż mieszkańcy innych domów razem wzięci.

— Chyba nie bardzo zrozumiałem, Morgenstern — powiedział w końcu, gdy postawiła przed nim kubek wypełniony po brzegi napojem bogów, czarnym jak noc, mocnym jak sama śmierć. Zastanawiał się, gdzie nauczyła się pić taką kawę. — Nie da się zabić kogoś przez przypadek, Morgenstern. — Starał się, żeby jego głos był rzeczowy, a nie moralizatorski. Ślizgoni nie cierpieli, jak prawiło się im morały. — Czarna magia to nie przypadek. Trzeba chcieć spróbować, żeby cię opanowała, a nie tylko otworzyć pierwszą lepszą księgę z nudów.

Westchnęła. Powinna teraz powiedzieć, że było jej bardzo przykro, że ona nie chciała, że to nie jej wina, że nie miała z tym nic wspólnego, że to po prostu się stało, a ona była tam tylko przypadkiem. Powinna teraz zacząć się gorączkowo tłumaczyć, nawet jeśli Severus nie miał pojęcia, o co jej chodzi. Powinna czuć skruchę i obiecywać poprawę. Powinna. Jednak żadne z tych słów nie padło z jej ust i nie miało paść. Severus dobrze wiedział, co zaraz powie i wiedział też, że to mu się nie spodoba, że nie to powinna powiedzieć i że nie tego on powinien od niej oczekiwać. Ale to była Morgenstern.

— To nie był przypadek, to było tylko niekontrolowane zrządzenie losu, które doprowadziło do tragedii — powiedziała wyzutym z emocji tonem. Jej twarz była skryta za maską idealnego spokoju. — Kto jak kto, ale akurat pan powinien mnie zrozumieć.

A jednak. Prośba o przebaczenie, prośba o zrozumienie. Może jednak źle ją ocenił, może widział w niej jedynie to, co chciał widzieć. Albo to, co chciała mu pokazać. Noszenie maski było jedyną skuteczną formą obrony. Ale w jej oczach nie było nawet odrobiny skruchy. On sam też pewnie wiele razy tak patrzył na innych. Czasem trzeba stanąć ponad tym i iść dalej. A potem jest tylko gorzej.

Bezmyślnie skubała warkocz, wyciągając z niego cienkie czarne pasma, a on szybko przestał być idealnie ułożony. Severus nie mógł określić, czy był to wyraz zdenerwowania czy znudzenia. Jeśli zdenerwowania, zatem czym? Zdradzeniem jemu swojego największego sekretu czy może braku zrozumienia z jego strony? A może po prostu zatopiła się w swoich wspomnieniach.

— Powiedz mi jedną jedyną rzecz, Morgenstern — rzucił ostrzej niż zamierzał na początku. — Tylko jedną. Dlaczego przez ostatni rok siedzieliście cicho, nie bawiliście się w czarną magię, dlaczego Malfoy tak uparcie uciekał przed byciem śmierciożercą, dlaczego wszyscy Ślizgoni od tego uciekali, a teraz nagle wam się odmieniło? Mój nieszczęsny rozum nie potrafi tego ogarnąć.

Podniosła na niego wzrok znad swojego kubka z kawą i spojrzała mu prosto w oczy. Mógłby użyć legilimencji, mógłby zajrzeć do jej umysłu, bez problemu przedrzeć się przez tę barierę, którą skutecznie wznosiła w swojej głowie. Tak, mógłby to zrobić. Ale czy chciał ujrzeć to wszystko, co czaiło się we wszystkich mrocznych zakamarkach jej umysłu? Czy nie miał dość własnych koszmarów?

— Nie mogę tego panu powiedzieć — powiedziała w końcu, a głos zadrżał jej niezauważalnie przy prawie samym końcu zdania. — Przyrzekłam, że nikomu tego nie powiem.

— Co? — zachłysnął się powietrzem. — Komu to przyrzekłaś? Co przyrzekłaś? — Co takiego zrobiłaś, co zrobiliście, że nie możesz tego powiedzieć? — To co do niego napłynęło, to nie była złość. To nawet nie była irytacja. To był niepokój, który nadawał jego głosowi ostre nuty. — Zabiłaś kogoś? Swoich rodziców?

Spojrzała na niego, krzywiąc się z niesmakiem.

— Moi rodzice mają się dobrze — odparła z niechęcią, jednym ruchem dłoni odrzucając warkocz do tyłu. — Ojciec jest lekarzem, a matka prawnikiem.

Severusowy mózg stwierdził, że to za dużo informacji na raz. Musiał szybko przerzucić się ze skrajnego niepokoju na skrajne zdziwienie. Corny Morgenstern siedząca w jego kuchni i opowiadająca o swoich mugolskich rodzicach, to było za dużo jak na jednego Severusa Snape’a.

— Znasz swoich rodziców?

Wzruszyła ramionami.

— Widziałam ich kilka razy, ale tylko z daleka. Mieszkają w Londynie, kilka przecznic od mojego sierocińca, mają trójkę dzieci w wieku piętnastu, trzynastu i sześciu lat, przy czym żadne z nich nie jest magiczne. Dwójka starszych na pewno, najmłodsze nie wykazuje objawów. Są jak najbardziej zwyczajną rodziną bez żadnych dziwactw, bez podejrzanych spraw, bez tajemnic. Jedynie bardzo dawno temu, urodziło im się nieco porąbane dziecko, taka mała wiedźma, którą od razu podrzucili pod drzwi najbliższego sierocińca.

— Mówisz to tak, jakby cię to w ogóle nie obchodziło — stwierdził.

— Przyzwyczaiłam się — odparła beznamiętnie. — Zresztą, też by pan tak mówił, gdyby był na własnym grobie. Niech pan tak na mnie nie patrzy, to nie moja wina. Sfingowali moją śmierć, wystawili mi ładny, mały pomniczek i już, po kłopocie — dodała, uśmiechając się gorzko. — Clarissa Rebecca Madison oficjalnie nie żyje od siedemnastu lat.

Severus musiał przyznać, że choć jego ojciec był kanalią, nigdy nie wpadłby na taki pomysł. Może był na to za głupi?… Ale sfingowanie śmierci własnego dziecka… To przechodziło ludzkie pojęcie, nawet pojęcie Severusa, który myślał, że w życiu widział już wszystko. Dopóki nie spotkał Morgenstern.

— I to dlatego?

—Dlaczego co?

— Dlatego zainteresowałaś się czarną magią, Morgenstern?

— Bo rodzice mnie nie kochali? — prychnęła, przewróciła oczami. — No proszę pana, profesorze. To śmieszne. Nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. Jak Godric Salazarowi, tak Salazar Godricowi [1], nie będę się im pakować w życie.

— Więc?

Zawahała się.

— Ja… Naprawdę chce pan to wiedzieć? — zapytała, a w jej głosie brzmiała nadzieja. Nie wiedział tylko, czego to była nadzieja. Że będzie mogła w końcu to wszystko z siebie wyrzucić, czy może tego, że jednak nie będzie musiała?

— Nie, nie chcę — odparł zgodnie z prawdą. — Ale mimo to powiedz.

— Miałam osiem lat.

— Proszę?

— Miałam osiem lat, gdy to się stało — wyjaśniła ze zmęczeniem. Zamilkła na chwilę, zatraciwszy się we wspomnieniach. — Mieliśmy kiedyś u nas w sierocińcu jedną opiekunkę. Nazywała się Sarah Smith. Rozumie pan? — zapytała, ale nie czekała na odpowiedź. — Tak zwyczajnie i przeciętnie – po prostu Sarah Smith, zwykła Sarah Smith bez żadnych udziwnień, bez niecodzienności. Ona była więc tą przeciętną Sarah Smith, a ja nie byłam ani przeciętna, ani zwyczajna i nawet nie miałam normalnego imienia. Kto w ogóle nazywa dziecko Ceridwen? — prychnęła ze złością. — Jakby mało było normalnych imion. Nawet na “c”. Clary, Cassandra, Cornelia, Constancia, nawet pieprzona Cleopatra. Ale Ceridwen? No proszę was, kto w ogóle wymyślił takie powalone imię?

Severus odchrząknął znacząco, gdy zdał sobie sprawę, że za bardzo zbaczali z tematu. Najwyraźniej Morgenstern bardziej nienawidziła swojego dziwnego imienia niż tę całą do bólu przeciętną Sarah Smith. Jak Tonks, która kazała mówić do siebie po nazwisku, bo matka nazwała ją Nymphadora.

Dziewczyna otrząsnęła się, przerywając swój monolog. Przez krótką chwilę milczała, jakby zbierając zgubiony wątek. Podciągnęła nogi pod brodę i zaczęła kiwać się na krześle w tył i w przód. Miała nieobecny wzrok.

 — Sarah Smith. Przyszła do nas, gdy miałam sześć lat. Prócz przeciętnego imienia i nazwiska nie była przeciętnie neutralna. Jednego dnia tak mnie pobiła, że gdy wieczorem przebierałam się w piżamy, musiałam zerwać bluzkę z pleców razem z zaschniętą krwią i skórą. To był przerażający ból. Zaciskałam zęby na poduszce, żeby nie krzyczeć. Ja… — zacięła się nagle. Nie patrzyła mu w oczy, a jej wzrok skakał po ścianie nad jego głową. — Pan musi zrozumieć — powiedziała prawie błagalnie. — Ja nie mogłam pozwolić, żeby się do mnie jeszcze kiedyś zbliżyła. Żeby zbliżyła się do kogokolwiek. Wiedziałam, że zawsze przed snem bierze tabletki nasenne i jeszcze jedne, które leżały na jej nocnym stoliku. Jak sobie teraz pomyślę, to chyba były psychotropy. Rozumie pan? Była stuknięta i wysłali ją do nas, bo nigdzie indziej jej nie chcieli. — Zaśmiała się bez wesołości. — Tamtego dnia ukradłam naszej dyrektorce butelkę whisky, której piła tyle, że nawet by nie zauważyła zniknięcia jednej. Gdy wszyscy byli już w łóżkach, poszłam do pokoju Sarah i kazałam jej połknąć wszystkie swoje tabletki, dwa opakowania, a potem popić je całą butelką whisky. Patrzyłam jak umiera i nic. Po prostu czułam, że w końcu stała się sprawiedliwość, że tak powinno być.

Ciszę, którą nastała, można było kroić nożem. Mózg Severusa miał pewien problem z przetworzeniem informacji. Mistrz Eliksirów patrzył na dziewczynę z otępieniem, próbując objąć rozumem to, co od niej usłyszał. Co najgorsze, nie miał z tym najmniejszego problemu. Sam miał osiem lat, wiele razy musiał gryźć pięść, żeby jego płaczu nie słychać było przez ścianę. Sam wiele razy miał ochotę zamordować.

Czy gdyby wtedy potrafił to, co ona, zrobiłby to samo?

— Co to znaczy zmusiłaś ją? — zapytał w końcu i przeraził się swojego głosu. Był lodowaty i pozbawiony jakichkolwiek uczuć. — Jak?

— Draco mnie tego nauczył — odparła cicho, nie zaprzestając kiwania. Jak pajacyk z pudełka, w przód i w tył, w przód i w tył. — To nie jest łatwe, ale trzeba po prostu mocno skupić myśli. Ja… Ja widziałam kiedyś, jak zmusił swoją ciotkę, żeby skoczyła z czwartego piętra. Kazałam mu mnie tego nauczyć, ale i tak do tej pory jest w tym lepszy. Mnie potrafi wytrącić jakiś hałas, krzyk, uderzenie, a jego nic. Staje się niczym głuchy, ślepy i nieczuły na otoczenie.

To… To chyba przerażające, pomyślał Severus. Był pewien, że miał szeroko otwarte oczy ze zdumienia i prawie cieszyło go, że dziewczyna na niego nie patrzyła. Do tej pory widział, jak młody Malfoy robił dziwne, prawie niemożliwe rzeczy, jak zdenerwowany rzucał śmierciożercą o ścianę jednym ruchem dłoni, jak przesuwał meble spojrzeniem, wciąż miał przed oczami Mroczny Dwór drgający, trzęsący się w posadach… Ale nie słyszał nigdy, żeby Malfoy potrafił zabić kogoś myślą. Żeby potrafił rzucać Imperiusa bez różdżki, niewerbalnie.

Najstraszniejsze było jednak to, że nie tylko on.

To niemożliwe, twardo stwierdził Severus w myślach. To najzwyczajniej niemożliwe. Przecież nawet Dumbledore czegoś takiego nie potrafił, sam często powtarzał swojemu Mistrzowi Elikirów, że przydałaby mu się zdolność wnikania w ludzkie umysły i odwodzenia ludzi od straszliwy rzeczy. Skoro najpotężniejszy czarodziej świata czegoś takiego nie potrafił, niemożliwe, żeby byle dzieciaki to umiały. To było po prostu niemożliwe.

— To możliwe — powiedziała chłodno Morgenstern, doskonale odgadując jego myśli. — Ale nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiałam. Ja… Ja staram się tego nie używać. Po tym, Sarah Smith, nie zrobiłam już nigdy nic takiego. Choć jak tak sobie dobrze pomyślę, to kilka razy wyszło mi coś, co chyba kwalifikuje się jako przez przypadek.

— Co to znaczy przez przypadek, Morgenstern? — zapytał grobowym głosem. Czuł nadchodzący z wolna ból głowy. — Chyba ustaliliśmy, że nie da się nikogo zabić przez przypadek.

Spojrzała na niego nieco wystraszona.

— Ja… Chodzi o to… Tego nie da się czasami kontrolować. Na przykład, gdy jestem wystraszona albo spanikowana. To… to dzieje się samo, ja tego nie chcę.

Severus zamknął oczy i potarł nasadę nosa. To było nieco za dużo, jak na jeden raz. Za dużo informacji. Stwierdził, że tym razem naprawdę miał już dość i bez słowa wstał od stołu. Nieco chwiejnym krokiem wyszedł z kuchni. Zamknął się w swojej sypialni i dopiero tam odetchnął głęboko.

Nigdy nie był przesadnie emocjonalny, od zawsze miał małe problemy z okazywaniem uczuć, nawiązywaniem nowych znajomości i dlatego wpasował się w społeczność Domu Węża prawie idealnie, choć i tam uważany był za mruka i nieuprzejmego outsidera. Słuchając Morgenstern doszedł do wniosku, że on przynajmniej miał jakieś konkretne pobudki, zostając śmierciożercą i przez jakiś czas nawet czerpał z tego przyjemność. Prawda, pożałował tego szybko, jak i żałował wielu innych rzeczy, ale coś z tego miał. Morgenstern była tak wyprana z wszelkich emocji, że trudno było stwierdzić, czy była jeszcze człowiekiem, czy już tylko maszyną do zabijania. Jeśli ona taka była, ona, która twierdziła, że miała dość czarnej magii, to co z Malfoyem? Co z Zabinim, który stał za przyjacielem jak cień, lojalny i gotowy iść za nim w ogień? W takim razieco z młodszym Nottem wpatrzonym w białowłosego jak w obrazek? A z Parkinson, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi adeptów? Caspianem Averym, który zapamiętale wykonywał każdy rozkaz młodego Malfoya? Czy oni wszyscy tak na to patrzyli? Zabijali, ale sami nie wiedzieli czemu? Nie czuli nic – ani radości, ani żalu?

Severus doszedł do wniosku, że chyba nie chciał tego wiedzieć.

_______________

Opis do tytułu: Dni naszego życia – (ang. Days of our Lives) amerykańska opera mydlana emitowana nieprzerwanie od 1965 roku przez stację NBC.

[1] Jak Godric Salazarowi, tak Salazar Godzicowi – mugole mówią: Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie.

Rozwiałam wątpliwości niektórych, czy Corny naprawdę jest córką Severa. Nie może być. Jej rodzice mają się dobrze i żyją spokojnie gdzieś w Londynie. Nazywają się  Pheobe i Timothy Madison, są szczęśliwym małżeństwem z trójką dzieci i sekretem. Trochę jak państwo Dursley.

Wiem, że nienawidzicie mnie za to, co tu powstało. Wiem, że się nie spodziewaliście, nie oczekiwaliście i nie podoba Wam się takie rozwiązanie. Mnie też się kiedyś nie podobało. Po tym, jak jedna taka historia o takiej Corny umarła w zarodku, źle stworzona, źle opracowana. 

Chcecie wiedzieć? 

Dawno, dawno temu była inna Corny. Miała na imię Cornelia, nie Ceridwen, nosiła krótkie, wyzwające sukienki z ogromnymi dekoltami i imprezowała do woli. Ale poza tym, że była wredna, arogancka, niemiła i należała do Gryffindoru, niewiele różniła się od obecnej Corny. No może tym, że nazywała się Riddle. 

Czemu Wam to piszę? Nie wiem.

Co mam na swoje wytłumaczenie? Nic. Chyba stęskniłam się trochę za tamtą Corny. Za Corny, która radziła sobie ze wszystkim, która nie bała się własnego cienia, która nie była zależna od Dracona i Blaise'a. A może... Może nasza droga Corny Morgenstern zawsze taka była, nigdy zła, ale też nie do końca dobra. Myślę, że postanowiła zmienić wszystko razem ze zmianą imienia, ale Ceridwen zawsze się gdzieś tam kryła, gotowa zająć swoje miejsce. Ale po co ja Wam to wszystko piszę.

Nie wiem, czy pokazują Wam się powiadomienia o nowych rozdziałach. Coś tam próbowałam z tym zrobić, ale jak sobie poczytałam na stronie Bloggera, to mi ręce opadły. Przypadłość to częsta i niestety nieuleczalna. Blogger nic z tym nie robi. Chyba przeproszę się z Onetem.

Wasza,