Rozdział trzeci

Koszmar z Alei Śmiertelnego Nokturnu

Draco nie cierpiał tego miejsca. Jak każdy Malfoy lubił piękno, estetykę oraz wyczucie dobrego smaku, duże i jasne pomieszczenia, ładne meble, najlepiej w starym stylu, bo przecież był konserwatystą oraz kunsztowne i kosztowne obrazy na ścianach. Mroczny Dwór był antytezą wszystkiego, co Draco lubił i szanował. Ale w końcu nie bez przyczyny nazywano go Mrocznym Dworem.

Gdy pojawił się tu po raz pierwszy, pomyślał, że to miejsce stworzono do cierpienia. Choćby psychicznego. Ciemne, duszne, przepełnione zapachem krwi, potu i stęchlizny, przerażająco ciche. Tak bardzo nienaturalnie ciche. To nie był dwór, bardziej zamek albo opuszczony klasztor, wysoki, kamienny, pełen pustych okien. Były też lochy, które Draco omijał szerokim łukiem. Malfoyowie stworzeni byli do wyższych celów niż torturowanie mugoli i przeciwników Mrocznego. Nikt nie mógł go do tego zmusić. Znęcaniem się nad więźniami z lubością zajmowała się ciotka Bellatrix, która była wręcz niezastąpiona, jeśli chodziło o wyciąganie potrzebnych informacji. Draco nie chciał jej po prostu odbierać przyjemności.

Od czasu bitwy o Hogwart wiele się zmieniło. Wprawdzie Draco nie mógł jej uznać za swój wielki sukces, ale na pewno nie była to też jego totalna porażka. Raczej małe potknięcie się na drodze po sławę, potęgę i władzę. Albo na prostej ścieżce do Azkabanu. Draco lubił nazywać rzeczy po imieniu i nie omijał niczego myślami, a już na pewno nie tego, że czarne charaktery zawsze przegrywały. Niezależnie jak byłyby potężne, zawsze przegrywały. Nie oszukujmy się, władza otumaniała do takiego stopnia, że bardzo łatwo było o śmiertelną pomyłkę. Teraz nie było może Pottera i Dumbledore’a, ale Draco doskonale wiedział, że kiedyś wrócą, zbiorą armię z niedobitków i jakimś cudem pokonają Mrocznego Lorda, a on wyląduje w Azkabanie. Z tej sytuacji nie było innego wyjścia.

Nigdy nie chciałem być śmierciożercą, myślał, przemierzając brudne i ciche korytarze Dworu. Płaszcz powiewał za nim niczym czarne skrzydła, upodabniając go trochę do Snape’a, który w szkole zawsze nosił bardzo obszerne szaty i nieco teatralnie nimi powiewał. Jednakże Draco był młody, przystojny i absolutnie nie przypominał Mistrza Eliksirów. Już sama myśl wydawała się niedorzeczna.

Nigdy nie chciałem być śmierciożercą, westchnął w duchu, wspinając się po schodach na kolejny zatęchły korytarz. Malfoyowie zostali stworzeni do wyższych celów niż bycie pomiatanymi przez jakiegoś wariata z manią wielkości. Nie, żeby służyć, tylko rządzić.

Draco nie krył się z tym, że lubił wydawać rozkazy, lubił mieć władzę, czuć się kimś i być panem własnego losu. Teraz zaś nie miał prawa nawet do wyboru skarpetek. Śmierciożerstwo absolutnie nie było szczytem jego marzeń, nie śnił o nim po nocach, a jeśli już, to budził się zalany potem. Miał nieco inne priorytety i plany na przyszłość, ale jak zwykle zadecydowano za niego, nie dając mu nawet dojść do głosu. Typowe.

Zastanawiał się, co tym razem wymyślił dla niego Voldemort. Odkąd odkrył, że Draco miał dość niecodzienne magiczne zdolności nawet jak na czarodzieja, był niesamowicie zafascynowany. I wykorzystywał to na wszystkie możliwe sposoby. Draco błogosławił w duchu, że zdążył ukryć Corny, nim Mroczny Lord wpadł na jej ślad. U Snape’a była bezpieczna, nawet jeśli bardzo odkryta. Chyba wszystkie magiczne gazety w Anglii wciąż rozpisywały się o jej cudownym odnalezieniu, acz nie bez pomocy. Draco z premedytacją podsycał wszelkie plotki na ten temat, bo wiedział, że to co na wierzchu, było najtrudniejsze do odnalezienia.

Obecnie na nic jednak nie narzekał. Stwierdził, że skoro nie miał zbytnio możliwości wyjścia z sytuacji, mógł to przynajmniej jakoś wykorzystać. Odsunąć innych i stać się pierwszym po Mrocznym Lordzie. Kiedyś może odsunie nawet swojego obecnego pana, ale na razie tyle mu wystarczało. Tylko musiał to jeszcze osiągnąć. Na razie na jego drodze stał jeszcze tylko Snape oraz…

— Draco, cukiereczku, dokąd zmierzasz, słoneczko?

Ciotka Bellatrix. Ostatnio było z nią jakby gorzej. Postępujące szaleństwo, które czyniło ją jeszcze wierniejszą zwolenniczką Mrocznego Lorda. Dziedziczne szaleństwo Blacków.

— Pan mnie wzywał — odparł sucho.

Bella zachichotała. Jak zwykle była w nieładzie, potargana, w brudnej szacie i postrzępionym płaszczu, z rozbieganymi, czarnymi oczami. Stanęła tak, że nie miał szans jej ominąć. Stłumił westchnięcie rezygnacji. Nie cierpiał rozmów ze stukniętą ciotką. Merlinie, uchroń przed tym Corny.

— Pan cię wzywał, Draconku? Cóż od ciebie mógłby chcieć nasz mistrz, mały chłopczyku?

— Myślę, że wkrótce się tego dowiem. O ile mnie przepuścisz.

Zastanawiał się, czy powinien dodać na końcu: ciociu, ale nie chciało mu to przejść przez gardło. W ogóle nie była podobna do jego matki, swojej rodzonej siostry. Narcyza może nieco chłodną, ale była cichą, spokojną osobą, mającą małe trudności z okazywaniem uczuć, ale na pewno je posiadającą. W przeciwieństwie do swojego męża, jasna cholera.

— Aż tak ci się śpieszy, cukiereczku? — Bella wydawała się całkiem dobrze bawić. Uśmiechała się szyderczo. — Nie porozmawiasz ze starą cioteczką?

Westchnął w duchu.

— A możemy przełożyć to na później? W tej chwili jestem nieco spóźniony.

Zaśmiała się głośno, a jej głos odbił się echem po pustym korytarzu. Patrzyła na Dracona w sposób, którego on nienawidził – jakby był czymś do zjedzenia. Nie cierpiał grać roli ofiary.

— Pan nie lubi, gdy przychodzi się spóźnionym na spotkanie.

Miał ochotę warknąć: Co ty nie powiesz?, ale się powstrzymał i ograniczył do zabijania kobiety wzrokiem. Oczywiście nie podziałało.

— Dlatego wolałbym przejść — powiedział najzimniej jak potrafił. Zaczynała już boleć go głowa. — Czy byłaby ciotka łaskawa się nieco odsunąć? — Albo ciotkę przestawię, a to nie będzie przyjemne, dodał w myślach.

Bellatrix zachichotała ponownie, a potem minęła go i pobiegła korytarzem w podskokach. Draco powiódł za nią wzrokiem. Miał szczerą nadzieję, że jemu nie przypadł w udziale ten cholernie wadliwy gen Blacków. Jakoś nie uśmiechało mu się szaleństwo.

Mroczny Lord wyglądał dokładnie tak, jak powinien wyglądać stereotypowy czarny charakter. A przynajmniej do takiego właśnie stwierdzenia doszedł Draco, gdy zobaczył go po raz pierwszy w życiu. Voldemort nie był ani młody, ani stary, a to dlatego że nadmiar czarnej magii zmienił go do tego stopnia, że utrudniało to określenie jego wieku. Oprócz tego był bardzo wysoki i bardzo chudy, prawie jak wyobrażenie o śmierci, miał długie, blade palce, łysą czaszkę, pergaminową skórę o nienaturalnie bladym odcieniu, czerwone oczy i dwie wąskie szparki zamiast nosa. Stanowczo nie był to zbytnio przyjemny widok i już samo to powodowało, że ludzie się go bali. Czarne charaktery zawsze były paskudne, przerażające i do tego stopnia szpetne, że patrzenie na nie prawie bolało. Bo przecież ktoś do tego stopnia zły, nie mógł być piękny. Tylko Malfoyowie swymi szlachetnymi osobami śmieli zaprzeczać tej tezie, cóż za bezczelność!

Pokój, w którym zwykle rezydował Voldemort i do którego wstęp mieli tylko nieliczni poplecznicy, był duży, ciemny i duszny. Nie można było powiedzieć, że jakoś szczególnie szkaradny, acz niezbyt gustownie urządzony. Mroczny nigdy nie przywiązywał uwagi do harmonii, przez co znajdowały się tu meble z różnych epok historyczny, każde zdobione w inny sposób, wykonane w innym drewnie i w różnym stopniu zniszczone. Było tu więc mahoniowe biurko i dębowa komoda z epoki wiktoriańskiej, zdaje się że renesansowy kredens z orzechowego drewna i dwudziestowieczne łoże z nieco przeżartym przez mole zielonym baldachimem, całość zaś dopełniał perski dywan z plamą zaschniętej krwi na środku i wyblakłe niebieskie zasłony w drobne kolorowe kwiatki. W Draconie wszystko krzyczało i jęczało, za każdym razem gdy tylko przekraczał próg tego przybytku.

— Wzywałeś mnie, panie — powiedział od progu i skłonił delikatnie głowę. Wymóg kłaniania się Mrocznemu przy każdym słowie przyprawiał go o mdłości.

— Draco, taaak — wysyczał Voldemort [1] w zadumie, odwracając się od okna. Jego szata była cienka i opływała go niczym druga skóra, ostro kontrastowała z jej nienaturalną bladością. W połączeniu z nagą czaszką i brakiem nosa, Mroczny wyglądał trochę jak duch albo przybysz z innej planety. Ale o gustach się nie dyskutowało, każdy miał to, czego pragnął. — Czekałem na ciebie, Draconie.

— Wybacz, panie, ciotka Bellatrix zatrzymała mnie na korytarzu.

Cóż za bzdurny ceremoniał, pomyślał Draco, wodząc wzrokiem za postacią przechadzającą się niespiesznie wzdłuż pomieszczenia. To całe kłanianie się w pas, przepraszanie, że człowiek miał czelność oddychać tym samym powietrzem, słowa przepełnione miłością i uwielbieniem, spowiadanie się z każdej czynności, nawet z tego, co jadło się na śniadanie. Draco nie potrafił tego zrozumieć. Z całą pewnością nie nadawał się na wspaniałego, oddanego sługę. Nie bez przyczyny służba była niewykształcona, a najczęściej po prostu głupia i ciemna. Jednostki myślące zbyt często się buntowały.

— Draco, Draco, Draco. Mój drogi Draco —rzucił Voldemort lekkim, prawie miłym tonem. Malfoy błogosławił właśnie w duchu, że w jego imieniu nie było żadnego pieprzonego s, które można by było wyciągnąć do syku. Dźwięk ten w ustach Lorda przypominał odgłos łamanych kości. — Powiedz mi, mój przyjacielu, dlaczego nasi bracia i siostry czarodzieje buntują się przeciwko temu, co pragnę im dać?

Może dlatego że nie wszyscy mają zapędy na seryjnych morderców?, zakpił Draco w duchu. Niektórzy zauważali, że mugole to też gatunek ludzi. Można by było się sprzeczać z tym bardziej prymitywnym. To w końcu mugole wymyślili elektryczność, która napędzała ich świat bez magii, te blaszane puszki na kołach, które były szybsze od miotły, tele-coś-tam z ruchomymi obrazami, żelazne ptaki, małe pudełka z muzyką, które grały to, co akurat chcieli słyszeć. Czasem Draco myślał, że to oni, czarodzieje, byli prymitywniejszą rasą. Przecież to wszystko, co mieli teraz, mugole dawno już odrzucili – lampy naftowe, długie szaty, listy, szary pergamin, pióra i atrament, czarno-białe zdjęcia.

— Nie wiem, panie. Sądzę, że jeszcze nie są gotowi, żeby docenić to, co dla nich robisz. Jestem pewien, że kiedyś zauważą, że robisz to wszystko dla nich.

— Draco, Draco, Draco. Zawsze wiesz, co powiedzieć, żeby mnie zadowolić.

Skłonił lekko głowę, przyjmując te słowa uznania. Voldemort nie potrafił mówić komplementów, na pewno nie swoim sługom. Dlatego trzeba było brać to, co dawał, bo nic innego się nie dostanie.

Choć wydawałoby się, że Mroczny przechadzał się od okna do przeciwległej ściany z całkowitym spokojem, Draco zauważył u niego oznaki nerwowości. Nie po to spędził tutaj ostatni miesiąc, żeby teraz nie widzieć takich rzeczy. Wiedział, że Voldemort lubił myśleć, że był nieprzewidywalny, że trudno było go odczytać, opanować jego nawyki. Nie, on lubił myśleć, że nie miał żadnych nawyków, że byył ponad to – ponad to, co ludzkie, co ziemskie, co zwyczajne i łatwe do nauczenia. On był inny, wielki, potężny i wspaniały, dawno już pozbył się typowo ludzkich odruchów. Nie brał przy tym jakby pod uwagę pragnienia władzy, żądzy zemsty, pożądania (oczywiście w aspekcie typowo materialistyczno-politycznym), złości, rozczarowania, żalu, frustracji, szaleństwa. Te uczucia wcale nie oznaczały, że był jak tysiące przez nim i miliony po nim!

Natomiast Draco lubił swoje człowieczeństwo. Nie wstydził się próżności, pewności siebie, skłonności do używek, do popadania ze skrajności w skrajność, przywiązania do rzeczy i osób, tolerancji i jej braku, żądzy władzy, mocy, krwi i czego tam jeszcze, przy czym te ostatnie raczej nie były jego chlubą. Lubił czuć alkohol we krwi, nawet jeśli następnego dnia musiał to odchorować, odprężające działanie nikotyny, kiedy zaciągał się papierosem, pęd wiatru, gdy leciał na miotle, piękne dziewczyny, dobre jedzenie, ubrania z najwyższej półki oraz te mugolskie zabawki, które syciły jego ciekawość. Dlaczego niby miałby się tego wyrzekać? Po jaką cholerę niszczyć świat, który dostarczał tyle przyjemności?

Przyjemność to jednak pojęcie bardzo względne, westchnął w duchu. Kto wiedział, czym dla Mrocznego była ta przyjemność? Może odczuwał ją w swojej brzydocie, mordowaniu każdego, kto mu się tylko nawinął i sławie największego bydlaka wszechczasów? Nie było sensu dyskutować z szaleńcami.

— Bellatrix wspomniała, że dwa dni temu w okolicach Nokturnu zaginęło trzech śmierciożerców. — Voldemort przerwał jego bzdurne rozmyślania.

— Tak? — zdziwił się uprzejmie Draco i natychmiast skarcił się w duchu za swoją głupotę. Czasem po prostu się zapominał, a to mogło się źle skończyć. Na przykład niewinnym zaginięciem w okolicach Nokturnu. — Niestety o niczym nie słyszałem, mój panie — poprawił się szybko.

Szczęśliwie Mroczny był zbyt zainteresowany własnymi problemami, żeby zauważyć jego faux pas. Patrzył przez okno, z którego widok rozpościerał się na ciemny, gęsty las otaczający Mroczny Dwór ze wszystkich stron. Z założonymi do tyłu rękoma, mówiąc przed siebie, a nie konkretnie do kogoś i będąc bardziej pochłoniętym własnymi myślami, niż zajętym rozmową, Voldemort przypominał Draconowi Lucjusza Malfoya. Chłopak czuł się przy nim tak samo ignorowany i niedostatecznie doskonały, żeby zasłużyć na jego zainteresowanie.

— Mieli odebrać zamówienie od Borgina i Burke’a, ale Bellatrix twierdzi, że do tej pory się nie pojawili — kontynuował Voldemort takim tonem, jakby Malfoy w ogóle się nie odzywał.

Może dali nogę?, zastanowił się chłopak w myślach.

— Chcę, żebyś to sprawdził.

— Myślisz, mój panie — zaczął z wahaniem, uważnie dobierając słowa — że próbują uciec?

Czarnoksiężnik milczał przez chwilę.

— Nie, nie zdradzili mnie — powiedział w końcu, bardzo cicho, ale pewnie. — Wiem, że byli mi wierni, ale nie mogę zrozumieć, co tam zaszło. Bo przecież nie może to być zasługa Zakonu Feniksa — wyrzucił te słowa jak przekleństwo. — Tego śmiesznego stowarzyszenia na czele z Dumbledore’em, który myślał, że w ten sposób może mnie pokonać. Nawet jeśli uchowały się jego resztki, wątpię, żeby bez Dumbledore’a byli zdolni zrobić cokolwiek. — Mówił to w taki sposób, jakby całkowicie wykluczał, że dyrektor Hogwartu przeżył bitwę.

— Panie — rzucił Malfoy ostrożnie, znów ważąc słowa — czy ci śmierciożercy byli aż tak ważni? Wciąż któryś z nas znika w niewyjaśnionych okolicznościach, nie oni pierwsi i nie ostatni.

— Nie dbam o nich, Draconie, najważniejsza jest przesyłka. Dowiedz się, czy zdążyli ją odebrać, a jeśli tak, to co się z nią stało.

— Czego dokładnie mam szukać?

Znów zapadło krótkie milczenie. Draco wyczuł, że Voldemort się zawahał. Nie był do końca pewien, czy mógł mu zaufać, powierzyć swój sekret.

— Borgin miał sprowadzić dla mnie pewien eliksir, małą niepozorną fiolkę z eliksirem — powiedział w końcu Mroczny, nie podając żadnych szczegółów. Nie odwrócił się, tylko wciąż wpatrywał w gęstwinę drzew rozpływającą się we mgle i zapadającym zmroku. — Nie można pozwolić, żeby wpadł w niepowołane ręce.

— Rozumiem.

Czysta sprawa, wszystko albo nic. Draco widział, że Voldemortowi bardziej zależało, żeby nikt nie dowiedział się, jaki to dokładnie eliksir sprowadzał dla niego Borgin, może z samych czeluści piekielnych, niż żeby się odnalazł. Choć równocześnie jedno wynikało z drugiego, nikt się nie dowie tylko wtedy, gdy ta mała fiolka się odnajdzie. Co w niej było? Draconowi nie przychodziło do głowy nic sensownego, czego nie potrafiłby uwarzyć Snape. Eliksir na nieśmiertelność? Trucizna niewykrywalna w żaden znany czarodziejom sposób? Diabeł w stanie ciekłym?, zakpił w końcu z bezsilnością. A może dżin spełniający życzenia? Cóż takiego Voldemort tak usilnie starał się ukryć?

Draco powstrzymał paskudny uśmiech, który wpełzał mu na usta. Cruciatus nie był przyjemnym zaklęciem. Jednak nie mógł nie czuć pewnej niewielkiej dozy satysfakcji, że to właśnie jemu powierzono to delikatne zadanie. Równie dobrze mogła być to ciotka Bella albo Snape, jednak Mroczny uważnie dobierał sobie najwierniejszych i żadnemu z nich nie mówił wszystkiego. Każdy wiedział tylko jedną część, której nie zdradzał pozostałym, dzięki czemu Voldemort nie bał się, że któreś z nich wiedziało za dużo. Dokładnie opracowywał tę strategię.

Cały misterny plan Czarnego Pana powierzony w kawałkach zaledwie trzem osobom: Bellatrix, Snape’owi i Luciusowi. A Draco powoli zdobywał dostęp do własnej porcji informacji.

— Czas odgrywa tu istotną rolę, Draconie.

— Rozumiem — powtórzył chłopak.

Mroczny uznał rozmowę za zakończoną i machnął na niego ręką w sposób, w jaki odganiało się natrętną muchę. Malfoyowska duma mimo wszystko poczuła się odrobinę urażona takim zachowaniem. Nawet jeśli bała się ujawnić, żeby nie zostać połaskotaną Cruciatusem. Mroczny rozdawał je jak Dumbledore cytrynowe dropsy – z uśmiechem na ustach, od którego zamarzała krew w żyłach.

— Możesz iść.

Draco skłonił się lekko, ceremonialnie, choć odwrócony do niego plecami czarnoksiężnik nie mógł tego widzieć. Ale cholera go wiedziała. Nie bez powodu wzbudzał strach, no nie?

Za drzwiami chłopak wpadł wprost na ciotkę Bellę, można by nawet rzec, że prawie w jej rozpostarte ramiona. Miała taką minę, jakby od dłuższego czasu na niego czekała, ale jednocześnie była zdziwiona jego zbyt szybkim pojawieniem się. Albo zaglądała przez dziurkę od klucza i podsłuchiwała, co nie byłoby dla niej zbyt korzystne, gdyby jej pan przypadkiem się dowiedział. Jednak Voldemort pilnie strzegł swoich sekretów i dlatego pomieszczenie było wytłumione tyloma zaklęciami, że usłyszenie czegokolwiek graniczyło wręcz z cudem. Ewentualnie kończyło śmiercią – szybką, powolną, bolesną lub nie, zależnie od aktualnego humoru Jego Morderczej Mości, ale na pewno nieodwołalną.

— Jak tam rozmowa z Panem? — zaświergotała słodko Bellatrix i natychmiast  przypadła do Dracona z taką natarczywością, jakby nie widziała go z rok i bardzo się za nim stęskniła. A w to akurat bardzo wątpił. — Pan dał Draconkowi cukierka i pogłaskał po główce?

— Mogłaby ciotka mnie przepuścić? — westchnął Malfoy ze zrezygnowaniem, próbując wyswobodzić ramię. Kobieta miała jednak żelazny uścisk. — Może to się wydawać ciotce dziwne, ale miałem ciężki dzień i chciałbym już wrócić do domu.

Bellatrix wykrzywiła usta w parodii niewinnego rozczarowania.

— Nie porozmawiasz chwilę ze starą, samotną cioteczką? A fe, wstydź się, chłopczyku, wstydź się.

Draco powstrzymał ostre warknięcie, które cisnęło mu się na usta. Niektóre nawyki trudno było stłumić. Niektórych ludzi trudno było znieść, bo sam ich widok powodował u człowieka mdłości. Albo chęć mordu. Ostatnio Draco jakoś częściej skłaniał się ku drugiej opcji.

— O czym ciotka chciałaby rozmawiać? — zapytał chłodno i mimo wszystko ostrzej niż zamierzał. Błąd. Ale konsekwentnie brnął dalej. — Może o pogodzie? Dobrze. Zimno, deszczowo i mgliście. Tak samo jak wczoraj. I przedwczoraj. Jak tydzień temu. Jak prawie codziennie w Anglii.

Lestrange nagle go puściła i odsunęła się od niego, mrużąc złowieszczo oczy i odsłaniając nadpsute zęby w grymasie wściekłości. Draco musiał przyznać, że wyglądała niebezpiecznie – jakby miała zaraz rzucić mu się do gardła i rozerwać nimi tętnicę. W sumie to nawet by się mocno nie zdziwił. W końcu była szalona. Zła. Nieobliczalna. Jak Corny. Tylko w ten gorszy sposób, bo Corny nie miała w zwyczaju odsłaniać zębów ani rzucać się ludziom do gardła. A przynajmniej on o niczym takim nie wiedział.

— Uważaj, chłoptasiu — warknęła Bella przez zaciśnięte zęby. Jej potargane włosy i podarta szata dodawały mroku i dramatu sytuacji, jakby do tej pory było go mało. — Uważaj, co mówisz, bo skończysz jak mamusia, moja świętej pamięci, tfu — splunęła obficie pod jego nogi — siostra. Kolejna wyrodna do kolekcji.

Draco poczuł się dziwnie. Jakby ktoś uderzył go w tył głowy czymś ciężkim i twardym. Na chwilę go nawet zamroczyło. Otrząsnął się z szoku i spojrzał na kobietę jak na ostatnią idiotkę.

— O czym ciotka mówi?

Tym razem pokazała wszystkie zęby w przerażającym uśmiechu. Przez chwilę napawała się widokiem jego zdumionej miny, której nie zdążył ukryć pod maską obojętności. Zachichotała szaleńczo.

— Ojczulek nic ci nie powiedział? Och, biedactwo ty moje.

— O czym mi nie powiedział? — wydusił jakoś z siebie, powstrzymując chęć chwycenia kobiety za gardło i uduszenia gołymi rękoma. — O czym ciotka w ogóle mówi? Ciotka oszalała. Matka żyje. Odeszła dwa lata temu.

— Zapytaj tatusia — odparła z tajemniczą miną, którą psuło jednak rozbiegane spojrzenie. Z marnym skutkiem próbowała skupić je na twarzy Dracona. — Jestem absolutnie pewna, że chętnie podzieli się z tobą tą informacją, licząc na uznanie i podziękowania na kolanach. — Zaśmiała się, a ten dźwięk jeżył włosy na całym ciele. — W końcu jaki ojciec taki syn. Zdaje się, że Lucius cię nie doceniał — mruknęła całkiem innym głosem, jakby nie jej.

Zrobiła kilka kroków w jego stronę, a on instynktownie się cofnął. Uderzył plecami w ścianę. Bellatrix zachichotała znowu i przybliżyła się jeszcze, pewniej niż poprzednio, doskonale wiedząc, że odgrodziła mu drogę ucieczki. Draconowi nie podobał się jej wyraz twarzy – jej pożądliwe spojrzenie, drapieżny uśmiech i ten błysk w oczach. Już to znał. Pamiętał, choć starał się o tym zapomnieć, nie wracać do tego, wyrzucić z umysłu, nie wiedzieć. Tymczasem po raz kolejny czuł się jak na polowaniu – on był zwierzyną łowną, a ona drapieżnikiem. Zabij albo giń. Przerażające było, że znów był ktoś lepszy od niego i znowu była to kobieta. Dlaczego kobiety po tej stronie frontu są takie mordercze?!, wrzasnął jego umysł, próbując jednocześnie znaleźć jakąś drogę ucieczki.

Śmierciożerczyni wyraźnie dobrze się bawiła, napawając się jego paniczną reakcją na każdy jej ruch. Stanęła kilka cali od niego, tak że poczuł bijące od niej ciepło, a na twarzy jej nieprzyjemny oddech. Skrzywił się, co ją jeszcze bardziej rozbawiło. Przejechała mu palcem po policzku z dziwną miną.

— Malfoyowie — wymruczała mu cicho wprost do ucha. Trzymała go mocno za ramiona, najwyraźniej po to, żeby jej nie uciekł. — Wszyscy jesteście tacy sami. Bogaci, piękni, wymuskani i wypachnieni, jak jasna cholera, w tych waszych drogich szatach szytych na miarę, obwieszeni złotem i skrzywieni na wszystko jak jacyś pieprzeni królowie. Rozkochani w przepychu, ponad wszystko wielbiący piękno i sztukę, gardzący brudem, brzydotą i nędzą. Szlachetnie urodzeni, dobrze wychowani. Jakby jedynie te białe włosy i szare oczy wyznaczały waszą wyższość. Lucius, Draco, co za różnica? — mruknęła odrobinę nieprzytomnie, przesuwając palcem po jego szyi. Mimowolnie wstrząsnęło nim obrzydzenie, co spowodowało kolejny wybuch szaleńczego śmiechu. Złapała go za przód szaty i przyciągnęła do siebie. Merlinie, o co tu chodzi?!, wrzasnął jego umysł. — Wszyscy jesteście tacy sami. Mordercy w białych rękawiczkach — wypluła mu to zdanie prosto w twarz, jak najgorszą obelgę. — Choćbyście nie wiem jak się starali, uciekali, przeczyli, wciąż będziecie tacy sami jak my, brudna, szara masa, jak ten motłoch, którym tak gardzicie. Jesteście niczym innym jak zarazą, która gnębi ten świat. Zarazą w jedwabiach i aksamitach, pachnącą pieprzoną wodą kolońską, jedzącą na złotych półmiskach dania z królewskiego stołu. Jesteście niczym — warknęła mu do ucha.

Pchnęła go na ścianę. Uderzenie pozbawiło go tchu. Nie spodziewał się kolejnego zwrotu akcji, dlatego ledwo utrzymał równowagę i nie upadł na brudną podłogę. Kobieta patrzyła na niego z drapieżnym półuśmiechem. Jego umysł nie trawił tych informacji, po prostu nie. Do reszty oszalała, pomyślał, patrząc na nią nieufnie, gotowy natychmiast zablokować każdy jej ruch. W końcu jego otępiały mózg zaskoczył i zaczął pracować, najpierw słabo, potem szybciej, aż osiągnął najwyższe obroty.

O nie, nie, nie, stwierdził Draco w myślach. Drugi raz na to nie pozwolę. Co jest nie tak z tym światem, do jasnej cholery?! Czy wszyscy powariowali?!

— Bellatrix, do mnie! — rozległo się nagle w przestrzeni.

Śmierciożerczyni zamarła wpół kroku i trochę nieprzytomnie spojrzała w głąb mrocznego korytarza, jakby oczekiwała właśnie tam zobaczyć swojego pana i mistrza. Stała tak kilka sekund, wpatrując się bezmyślnie w ciemność, a potem nagle potrząsnęła gwałtownie głową i ruszyła w stronę drzwi prywatnego pokoju Mrocznego, od których odsunęli się zaledwie kilka kroków. Draco wiedział, że to doskonały moment na ucieczkę, jednak nie mógł się ruszyć z miejsca. Nogi miał jak z waty, a żołądek podchodził mu do gardła i jedynie ściana powstrzymywała go przed upadkiem. Miał wrażenie, że zaraz zwróci swój obiad prosto na wytarty chodnik, który kiedyś chyba był czerwony. Mocno otępiały, uważnie przyglądał się ciotce, która wyglądała, jakby budziła się ze snu. Dla Dracona był to prędzej koszmar. Cholernie pokręcony koszmar z Alei Śmiertelnego Nokturnu.

— Dokończymy innym razem, cukiereczku — rzuciła jeszcze do niego przez ramię, nim zniknęła za drzwiami.

— Niedoczekanie — syknął Draco przez zaciśnięte zęby.

Odczekał jeszcze chwilę, aż jego organizm przestał wariować i oderwał się od zimnej ściany. Bezmyślnie poprawił szatę i jak najszybciej ruszył do wyjścia. Byle dalej od tych drzwi, byle dalej od tej wariatki. Choć raz głos Voldemorta był dla niego wybawieniem. Korytarz, zakręt, korytarz, schody, potem znów korytarz i kolejne schody, aż wreszcie hall. Draco prawie biegł, jakby coś go goniło. Nie można był mieć pewności, w końcu mowa była o Mrocznym Dworze. Wypadł na zewnątrz, o mało nie potykając się o wysoki próg. Z hukiem zatrzasnął za sobą wrota i dopiero wtedy odetchnął głębiej. Przejechał dłonią po twarzy. Merlinie, o co w tym wszystkim chodziło?, pomyślał z niedowierzaniem.

Było już całkiem ciemno, a chmury zasłaniały gwiazdy i księżyc, którego z dnia na dzień ubywało. Było zimno i Draco zadrżał, gdy przeniknął go lodowaty wiatr. Czuł, jakby zanurzył się w na wpół zamarzniętym jeziorze. Wrażenie to potęgowały jeszcze wspomnienia ostatniego zdarzenia. To jakiś cholernie głupi sen, przemknęło mu przez myśl. Wiedział, że jego ciotka była nienormalna i że jej stan pogarszał się, ale żeby aż tak? To było wręcz absurdalne. Wiedział, że po niej można spodziewać się wszystkiego, ale, do jasnej cholery, przecież był jej siostrzeńcem! Więzy krwi i takie dyrdymały…

Ta myśl pociągnęła za sobą inną. Natychmiast przypomniały mu się słowa ciotki. Uważaj, co mówisz, chłoptasiu, bo skończysz jak mamusia, moja świętej pamięci siostra. Nie mógł zrozumieć, o co jej chodziło. Matka odeszła. Ojciec wciąż się o to wściekał, wciąż wypominał Draconowi, że chłopak był taki sam jak ona i że kiedyś też coś mu odbije. Że miał krew Blacków z tym wadliwym genem szaleństwa, który dziedziczyli wszyscy bez wyjątku. Skończysz jak moja świętej pamięci siostra. Te słowa nie dawały mu spokoju. Zapytaj tatusia. O co miałby zapytać? Co się stało z matką? Co stało się z Narcyzą Malfoy? Wszyscy wiedzieli, co się stało. Odeszła. Na salonach do tej pory nie było innego tematu plotek, jak odejście pani na Malfoy Manor. Chętnie podzieli się z tobą tą informacją, licząc na uznanie i podziękowania na kolanach. Draco tego nie rozumiał. Wprawdzie nie miał najmniejszych wątpliwości, że ciotka była zdrowo walnięta i że ten stan wciąż się pogarszał, jednak… Wydawało mu się, że tym razem mówiła całkiem trzeźwo. Jak na śmierciożercę z ponad dwudziestoletnim stażem. Jakby wiedziała coś, czego on nie wiedział i bardzo ją to bawiło…

Nie, nie, nie, skarcił się w duchu, potrząsając głową. To złe myślenie. Co masz niby z tym zrobić? Ciotka Bella doskonale zdaje sobie sprawę, że będziesz się teraz tym zadręczać i zastanawiać, czy to prawda. Po prostu zakpiła sobie z ciebie, żadna nowość. Jednak jeśli…

Merlinie, to szaleństwo.

Deportował się tuż pod bramę Malfoy Manor, którą zdobiła wielka, ciężka litera M na złączeniu. Zamiast przejść przez nią, spojrzał przez pręty na dwór spowity w mroku. W żadnym z okien nie paliło się światło, ale chmury były tutaj jakby mniej zwarte i przebijało się kilka gwiazd oraz słabe światło księżyca tuż przed nowiem. Całą okolicę okrywała gęsta, biała mgła wisząca tuż nad ziemią, a przez to rzadkie księżycowe światło powodowało, że wszystko błyszczało się jak srebro. Nie dodawało to jednak dworowi uroku. Przeciwnie, Draco miał wrażenie, że stawał się przez to bardziej ciemny i niedostępny.

Komu miał wierzyć? Ojcu, który tyle razy już go zawiódł, który nie potrafił mówić do niego w inny sposób niż z pogardą i wyrzutem o to, że jeszcze żył i wciąż go rozczarowywał? A może ciotce, którą bawiło jego niezdecydowanie? Nie wiedział, jaka była stawka, ale wątpił, żeby to on miał w tej rozgrywce cokolwiek wygrać. Niektórzy z góry skazani byli na porażkę.

Westchnął. Przeszedł przez bramę [2] i ruszył alejką w kierunku budynku. Miał nadzieję, że ojciec już spał albo przynajmniej zdrowo upijał się w swoim gabinecie i chociaż tej nocy nie będzie musiał go oglądać. Była to ostatnia rzecz, na jaka miał w tej chwili ochotę. To mogłoby źle się skończyć dla ich obu. Ale pewnie i tak Draco wyszedłby na tym gorzej, jak zwykle zresztą, bo on miał przynajmniej tyle wyczucia, że nie ciskał Cruciatusów na własnego ojca. Niestety, w drugą stronę jakoś to nie działało.

W progu przywitał go Paskuda. A raczej, pewnie miał zamiar go przywitać, ale skrzacisko było już stare i przysnęło, przytulone do stojaka na parasole. Draco nie wiedział, czy powinien go budzić i spowodować tym samym poczucie winy, które pojawi się tak czy owak rano, czy raczej go nie budzić i wzbudzić jeszcze większe poczucie winy. Znów westchnął. Teraz przynajmniej uchroni skrzacie palce przed przysmażeniem żelazkiem, przyciśnięciem drzwiami, wsadzeniem do piecyka na ciasto, czy co tam jeszcze potrafiły wymyślić sobie te stworzenia jako karę za wyimaginowane przewinienia.

— Paskudo — powiedział cicho. Licho wiedziało, kto jeszcze był w pobliżu. — Paskudo, obudź się. — Delikatnie dotknął chudego ramienia skrzata.

Stworzenie drgnęło i otworzyło oczy. Spojrzało na chłopaka najpierw nieco nieprzytomnie, a potem z rosnącym przerażeniem, tak że wkrótce jego oczy były prawie wielkości sporych spodeczków pod filiżanki. Skrzat natychmiast zerwał się na równe nogi, ale równie szybko potknął o nogę stojaka, zatoczył i mało nie upadł pod nogi Dracona. Chłopak złapał go w ostatniej chwili.

— Panicz Draco! — zawołał Paskuda szeptem. Złożył chudziutkie dłonie jak do modlitwy i wbijał w Dracona spojrzenie pełne poczucia winy. Tylko nie to, westchnął białowłosy w duchu. Był kiepskim pocieszycielem. — Paskuda panicza przeprasza! Paskuda nie chciał zasnąć! Paskuda tylko…

— Spokojnie — odparł Draco, przerywając skrzaci monolog, który mógł trwać całą wieczność. Przysiadł na podłodze (co ojciec uznałby za hańbę, dyshonor i nie wiadomo co jeszcze) i zaczął zdejmować buty. — Nic się nie stało. Nie rozumiem, co tu robisz o tej porze. Ojciec ci kazał na mnie czekać? — zapytał podejrzliwie.

Skrzat gwałtownie pokręcił głową, że o mało mu się nie oderwała

— Pan cały wieczór spędził w gabinecie. Prawdę mówiąc, cały dzień spędził w gabinecie, obiad i kolację też tam zjadł. Paskuda czekał na panicza, bo nie było panicza w domu od wczorajszego wieczoru, a rano przyszedł do panicza list.

Podał Draconowi zwykłą, szarą kopertę zaadresowaną dobrze mu znanym charakterem pisma, prostym, starannym, może nieco ascetycznym.

Corny.

Na widok tych drobnych literek Draco poczuł coś jakby przyjemną ulgę. Nie wiedział jednak, czemu miałoby to służyć, skoro nie musiał się martwić chociaż o tę jedną sprawę. Corny na pewno siedziała teraz bezpiecznie w zagrzybionym jak jasna cholera domu Snape’a i robiła mu obiadki, ten natomiast warczał na nią, że nie potrzebował służby, a gdyby nawet, wtedy kupiłby sobie skrzata. Albo ożenił się, choć trudno byłoby znaleźć taką desperatkę. Mowa przecież o Snapie.

Możliwe jednak, że po prostu chodziło o to, że nie widzieli się całe trzy dni. Zaledwie i aż trzy. Draco miał wrażenie, jakby minęła wieczność. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo tęsknił za dziewczyną. Ostatnio odkrył, że sama jej obecność leczyła nawet największy ból głowy, a jej opowieści o wszystkim i niczym pozwalały choć na małą chwilę zapomnieć o problemach. Sam dźwięk jej głosu powodował, że Draco po prostu odpływał. I nagle nie miewał problemów ze snem. Nie wiedział, czy działało to na wszystkich, czy tylko na niego.

Mimo wszystko odrobinę się zaniepokoił. Corny nigdy nie wysyłała listów przez sowy, mając na uwadze, że poczta była teraz kontrolowana przez nową władzę. Zwykle wykorzystywała jako posłańca Blaise’a albo Theo, ewentualnie kogoś innego, kto niechcący jej się nawinął. O co mogło chodzić?

Wziął kopertę od skrzata i od razu rozerwał. W środku była mała karteczka, a na niej zaledwie kilka słów:

Mam kłopoty. Przyjdź.

Draco w milczeniu oddał pergaminy Paskudzie i wciągnął buty, których skrzat nie zdążył jeszcze pochwycić do czyszczenia. Miał nadzieję, że Snape nie widział nic przeciwko wizytom w środku nocy. I że nie nałożył żadnych blokad na okna, bo chłopak absolutnie nie miał zamiaru wchodzić drzwiami.

Niczym stęskniony kochanek wemknę się cicho oknem, niezauważony przez rodzica, przemknęło mu przez myśl i na jego usta wypełzł paskudny uśmiech.

_______________

Opis do tytułu: Koszmar z Alei Śmiertelnego Nokturnu – parafraza Koszmaru z ulicy Wiązów (ang. A Nightmare on Elm Street), tytułu amerykańskiego horroru z 1984 roku.

[1] W języku angielskim będzie to brzmiało: Draco, yesss, dlatego stwierdzenie wysyczał byłoby bardziej zasadne. Ale cóż.

[2] W tym przypadku słowo przeszedł należy rozumieć bardzo dosłownie. Może niektórzy z Was nie pamiętają z książki (odsyłam do tomu Harry Potter i Książę Półkrwi), ale przez bramę prowadzącą na posiadłość Malfoyów po prostu się przenikało, chyba uprzednio szepcząc jeszcze jakieś zaklęcie, acz pewności nie mam. Przypuszczam, że nieproszeni goście nie mogliby tego zrobić albo zostaliby poszatkowani jak do sałatki, ale np. Sever przenikał przez tę bramę. Jeśli chodzi o robienie z ludzi krojonych pomidorów, spotkałam się z tym w fanficku (a raczej jego tłumaczeniu) Draco Dormiens.

Uch! W końcu się pojawiłam, po prawie miesięcznej przerwie. Znów nawaliłam, wiem, ale tym razem to nie do końca moja wina. Za długo czekałam z formatem komputera i w końcu on sam dał mi do zrozumienia, że nic więcej nie da się zrobić. A ten rozdział czekał baaardzo dłuuugo, nim dałam radę go dodać. Napisałam go dawno temu. Osobiście, nawet jestem z niego zadowolona, choć jest w nim kilka rzeczy, które bym zmieniła. Jak to ja. No, ale najgorszy nie jest, mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Wyniki sondy mnie zaskoczyły. Wszyscy tak deklarowali miłość do Blaise'a, a tu proszę, wygrał Draco. Choć przez cały czas szedł łeb w łeb z Corny, w pewnej chwili dziewczyna wygrywała nawet chyba trzema punktami. Ale w końcu draconistki (tak się to pisze?) wygrały. Nie powiem, bardzo mnie to cieszy, bo chyba najbardziej zależy mi na spojrzeniu na Dracona. To przecież on jest tutaj głównym bohaterem.

Pojęcia nie macie, jak ja się cieszę, że wróciłam. Rozdział na "Dzieciach" nadejdzie wkrótce. Jak go napiszę *uśmiecha się krzywo*

Całusy i dziękuję za cierpliwość.

PS. Zapomniałabym. Niebetowany. Za wytknięcie błędów z góry dziękuję.

Wasza,