Rozdział czwarty

 Złap mnie, jeśli potrafisz

[UWAGA! WULGARYZMY]

— Proszę? Czy mogłabyś powtórzyć? Chyba nie wszystko do mnie dotarło — powiedział po raz trzeci w ciągu ostatniej godziny.

Corny posłała mu rozżalone spojrzenie. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami na swoim łóżku, wśród rozgarniętej pościeli, w cienkiej piżamce składającej się z białej koszulki na wąskie ramiączka i krótkich szortów w czarno-białą kratkę. Jej włosy wyglądały dokładnie tak, jak powinny wyglądać o tej porze – potargane i niesforne. Wyglądały też tak prawie codziennie w szkole.

Draco miał wrażenie, że z szoku wypadnie zaraz przez okno, na którego parapecie właśnie przysiadł. Zamknął oczy i ścisnął nasadę nosa. Merlinie, czy ta dziewczyna choć przez pięć minut mogłaby usiedzieć spokojnie w miejscu i nie pakować się w żadne kłopoty? Od pakowanie się w kłopoty był on. Westchnął.

— Corny, co ty, do jasnej cholery, robiłaś w środku nocy na Nokturnie?! — zapytał ostro, otwierając oczy. — O ile pamiętam, miałaś tylko iść na kawę z Pansy i Daph, a nie szwędać się po podejrzanych okolicach.

Dziewczyna żachnęła się nieco i otworzyła usta, żeby odpowiedzieć coś z oburzeniem, ale natychmiast je zamknęła pod jego spojrzeniem. Zakłopotała się lekko. Draco poczuł w środku jakiś przypływ tryumfu, że w końcu coś do tej jej pustej główki dotarło. Miał nadzieję, że odrobina z tego nie wywietrzeje tak od razu i trochę czegoś tam zostanie. Dziewczyna zaczęła skubać brzeg bluzeczki.

— Hmmm… więc ja… — wymamrotała niepewnie. — No bo ja…

— No bo CO ty? — zirytował się. — Jeśli możesz, wytłumacz mi, o co w tym wszystkim chodzi, bo za cholerę nie mogę tego zrozumieć. Po jakie licho polazłaś na Nokturn? Przecież nikt ci nie kazał.

— No bo ja… ten no… No ja miałam przeczucie — wydukała w końcu.

Popatrzył na nią z niedowierzaniem.

— Przeczucie?

Skwapliwie pokiwała głową.

— Kurwa, jakie znowu przeczucie?! — wrzasnął, nie martwiąc się wcale tym, że w pokoju obok spał właśnie Snape, który miał przecież nie wiedzieć o jego nocnej wizycie.

— Ja… — zająknęła się. — No ja nie wiem.

— Czekaj — rzucił, patrząc na nią z niepokojem. Szczerze obawiał się o jej zdrowie psychiczne. — Chcesz mi powiedzieć, że miałaś przeczucie, żeby iść na Norkturn, zamordować trzech śmierciożerców i nie wiesz dokładnie, o co w tym wszystkim chodziło? Otaczają mnie wariaci — wymamrotał do siebie.

— To niedokładnie tak — obruszyła się lekko, ale jakoś słabo jej to wyszło. Draco uniósł brwi, przez co zmieszała się i zawahała. — Coś mi powiedziało, że powinnam tam pójść. Nie wiedziałam, że będzie tam trzech typków z ilorazem inteligencji nogi od stołu, którzy zapragną mnie zaatakować — wytłumaczyła. — Ja się tylko broniłam!

— Wielka wróżka nagle nie wiedziała. I ona tylko się broniła! — sarknął pod nosem. W tej chwili coś mu się przypomniało. — Czekaj, gdzie to było?

— Pod Różanym Krzakiem.

— Różany Krzak to ten burdel niedaleko Borgina i Burke’a, tak?

— Mhm.

No i zdaje się, że oto właśnie mamy naszych zaginionych posłańców od Borgina, pomyślał z przekąsem. Ciekawe, jak ja to wytłumaczę Voldemortowi. Że zamordowała ich siedemnastolatka? Nie ma co, Snape się ucieszy, gdy oberwie za swoją córeczkę. A Draco oberwie dwa razy, gdy nie będzie potrafił wytłumaczyć całego zajścia. Świetnie.

— Draco? O czym myślisz? — zapytała niepewnie dziewczyna.

— Cors, czy oni mieli coś przy sobie? — rzucił, ignorując jej pytanie. Oderwał się od okna i usiadł obok niej. — Nie wypadło im nic, gdy z nimi walczyłaś? Jakaś drobna paczuszka? Fiolka z eliksirem? — drążył napastliwie.

Zamrugała gwałtownie.

— Ja… Nie wiem — odparła niepewnie. — Może. Nie zwróciłam uwagi. To coś ważnego? — zaniepokoiła się. — Może profesor będzie wiedział…

— Snape? — zdziwił się odrobinę automatycznie, bo myślami był daleko stąd. — Skąd niby Snape… Corny! — oburzył się, wracając do rzeczywistości i widząc jej zakłopotanie. — Corny, ty chyba mu nie powiedziałaś…?

— No ja… Trochę trudno było wytłumaczyć fakt, że wracam do domu cała we krwi, nie sądzisz? — odparła cicho, wpatrując się w swoje dłonie.

— Super — sarknął Draco. — No po prostu super. Co tam jeszcze masz mi do opowiedzenia? Ależ nie krępuj się. Najwyżej cię zamorduję.

Zawahała się.

— Chyba zgubiłam twój sztylet.

Powstrzymał się od uderzenia dłonią w czoło. Popatrzył na dziewczynę jak na wariatkę. Musiała nią być, skoro w czasie jednej nocy potrafiła zrobić aż tyle tak bardzo głupich rzeczy. Nawet jemu się to nie udawało, a tu volia! Wystarczyło ją na chwilę spuścić z oczu i mógł sobie kupować trumnę.

Zastanowił się głęboko, jakim cudem znał ją dziesięć lat i jeszcze żył. Przy takim nagromadzeniu pecha, dawno ci wszyscy, którzy mieli z nią choć trochę większą styczność, powinni wąchać kwiatki od dołu. Zaczynając od niego. Albo życie po prostu postanowiło sobie z niego zakpić i teraz oddawało profity od tych wszystkich wypadków, w których mieli szczęście. Pieprzona karma. Czy musiała obrać sobie Corny jako obiekt? To bardzo głupie z jej strony. W konfrontacji z Morgenstern nawet karma wysiadała i prędzej czy później musiało to się dla niej źle skończyć. Corny po prostu była odwrotnością Pottera, który podobnież zawsze miał niebywałe szczęście.

Draco stwierdził, że zabicie jej to za mało.

— Cors, czy ty chcesz mnie wykończyć? — zapytał z lodowatym spokojem, robiąc kilka uspokajających oddechów.

Posłała mu urażone spojrzenie. Patrzyła na niego tak niewinnie spod firanki długich rzęs, że zaczynał czuć wyrzuty sumienia. Jego umysł właśnie dawał mu do zrozumienia, że to absolutnie i wyłącznie jego wina, że Corny poszła sobie w środku nocy na Śmiertelny Nokturn, zamordowała tam trzech śmierciożerców i zgubiła jego sztylet, a potem poinformowała o wszystkim Snape’a. Świetnie.

— Nie rób takiej miny — zirytował się. Gwałtownie podniósł się z materaca i zaczął niespokojnie krążyć po niewielkim pomieszczeniu. Stała tu szafa, komoda, biurko z jednym krzesłem, regał na książki, łóżko i kufer w jego nogach. — Tych trzech typków miało odebrać od Borgina i dostarczyć Jego Mrocznej Mości ściśle tajną przesyłkę, która teraz gdzieś wsiąkła. Jeśli jej szybko nie odnajdę, wsiąknę tak samo jak ona. Mój sztylet na miejscu zbrodni nie jest w tej chwili pomocny.

— Przepraszam — wymamrotała ze skruchą, wbijając wzrok w dłonie złożone na skrzyżowanych kostkach. — Wiesz, że nie zawszę panuję nad przeczuciami.

Westchnął. Przestał krążyć po pokoju i znów stanął przy oknie. Miał wielką ochotę zapalić, ale wiedział, że Corny się to nie spodoba, nawet przy tak dużym stężeniu poczucia winy. Tolerowała jego nałóg tylko do pewnego stopnia i była przeciwniczką palenia wewnątrz domu.

— Czyli nie masz przeczucia, co się stało z tym eliksirem?

Pokręciła głową.

— No to mamy problem.

Oparł się dłońmi o parapet i popatrzył w ciemność. Przez otwarte okno do pomieszczenia wdzierały się chłodne podmuchy wiatru. Było krótko po północy, a niebo nad Cokeworth [1] prawie całkowicie zakryły gęste chmury i krajobraz za domem zlewał się w jedną wielką czarną plamę. Corny dostała pokój (a raczej składzik na kociołki) z widokiem na pola, brudną rzekę i las w oddali, co chyba było o wiele lepszą opcją od zaśmieconej ulicy i obdrapanego budynku, na który wychodziły okna po drugiej stronie domu. Ale znając ją, byłaby szczęśliwa, nawet gdyby z okna widziała cmentarz. W końcu to właśnie była Corny.

— Gniewasz się na mnie? — zapytała cicho, podchodząc do niego. Objęła go od tyłu i przytuliła policzek do jego pleców. — Przepraszam. Nie miałam pojęcia, że to się tak skończy.

— Ty i te twoje przeczucia — wymamrotał z westchnieniem, odwracając się w jej objęciach. — Więcej z nimi problemów niż pożytku. Skoro ich nie kontrolujesz, to mogłabyś chociaż zastanowić się, zanim polecisz za nimi na złamanie karku i znów się w coś wpakujesz.

Wymamrotała coś w jego koszulę, ale chyba nie zależało jej zbyt mocno, żeby ją zrozumiał. Popatrzył na nią z góry, a ona nagle zadrżała z zimna. Zanim zdążył cokolwiek zrobić, puściła go na chwilę, a potem schowała ręce pod jego czarnym płaszczem i znów go objęła w taki sposób, jakby bała się, że zaraz gdzieś ucieknie. Zamknęła oczy i wtuliła się w niego, a on okrył ich oboje szeroką szatą. Choć jakiś z niej pożytek, pomyślał z przekąsem.

— Przepraszam — powtórzyła po raz setny tej nocy.

— Jakoś to przeżyję — odparł już bez złości, a potem dodał z sarkazmem:

— Przynajmniej mam taką nadzieję.

W myślach już prawie widział siebie rozszarpywanego na strzępy przez bardzo wymyślne klątwy Mrocznego Lorda, który rzucał kolejne kawałki Nagini, ta zaś zwinnie łapała je w locie niczym tresowany tygrys na pokazie w cyrku. A raczej tresowany wąż. No to się wężyca za dużo na nażre, stwierdził w duchu w przypływie czarnego humoru. Jestem bardzo żylasty.

— Stęskniłam się za tobą — powiedziała nagle cicho Corny w jego koszulę.

Draco szybko odsunął od siebie obraz Nagini, której stawała kantem w gardle jego własna kość i wrócił do rzeczywistości.

— Widzieliśmy się trzy dni temu — zauważył spokojnie, prawie automatycznie broniąc się przed przyznaniem, że i dla niego były to bardzo długie trzy doby. — A poza tym, miałaś Snape’a na otarcie łez — dodał z sarkazmem.

Prychnęła, nagle zirytowana.

— Jasne. Mówiłam ci, że od kilku dni ze sobą nie rozmawialiśmy. Bardzo długo zajęło mu przetrawienie kilku drobnych faktów z mojego życia. — Draco od razu domyślił się, o jakich faktach była mowa i, w sumie, niewiele się Snape’owi dziwił. — A wczoraj rano postanowił mnie zamordować.

— CO?!

Poczuł, jak wszystkie jego mięśnie napinają się odruchowo. Mimo głośnych protestów dziewczyny, wyplątał się z jej objęć i odsunął ją na wyciągnięcie ramion, żeby się jej uważnie przyjrzeć. Wyglądała całkiem normalnie, jak tylko normalnie może wyglądać Corny Morgernstern, i bez widocznego uszczerbku na ciele. Była jedynie oburzona, że tak bezpardonowo jej się wyrwał.

— Jak to: postanowił cię zamordować? — zapytał zimno. Obraz zaczynała przysłaniać mu już czerwona mgiełka.

Corny zamrugała gwałtownie, wyrwana z własnych rozmyślań. Gdy dotarł do niej sens jej własnych słów, zatknęła się powietrzem, a potem szybko zasłoniła usta i posłała chłopakowi przerażone spojrzenie. Zanim zdążył powiedzieć coś jeszcze lub uczynić jakikolwiek ruch, jednym ruchem wyszarpnęła swoje ramiona z żelaznego uścisku jego dłoni i znów złapała go mocno w pasie. Chyba się bała, że zaraz pobiegnie zamordować Snape’a. Nie, żeby nie miał na to teraz ochoty.

— O Morgano — jęknęła, prawie chowając głowę pod jego ramię. — Nie, nie, nie, Draco, to całkiem nie tak — zaczęła szybko się bronić, co oznaczało potok nie do końca składnych zdań. — Znaczy, to tak, tylko nie do końca tak. Ale na pewno to zupełnie nie tak, jak myślisz. Tylko tak po prostu on nie chciał, znaczy tak nie do końca chciał, bo tylko trochę chciał, a trochę nie chciał i ja…

— Corny.

Zamilkła natychmiast. Spojrzała na niego zalękłym wzrokiem spomiędzy fałd jego płaszcza i koszuli, co w innej sytuacji może wyglądałoby komicznie, ale w tym momencie Draco nie widział w tym nic śmiesznego. Czuł, że głowa bolała go nawet bardziej niż po spotkaniu z Voldemortem i ciotką Bellą. Tam przynajmniej coś rozumiał, a tutaj za cholerę. Zamknął oczy i ścisnął nasadę nosa.

— Corny, powoli i bardziej precyzyjnie.

Wzięła bardzo głęboki oddech.

— No bo ja powiedziałam profesorowi o Sarah Smith i on chyba nie bardzo to przyjął do wiadomości, więc nie chciałam mu się zbytnio narzucać, więc go przez pewien czas unikałam, a on zrozumiał to całkiem opacznie i po prostu stwierdził, że jak mnie zamorduje, to będzie miał kłopot z głowy — wyrzuciła jednym tchem, stosując się jedynie do drugiej części polecenia. — Ale to nie tak, że on naprawdę miał mnie zamiar zabić. Znaczy, chciał, ale tak nie do końca.

— Merlinie — westchnął Draco po raz kolejny tej nocy. Czekał, aż dziewczyna roześmieje się w głos i krzyknie: Prima Aprilis! Cóż z tego, że pod koniec lipca? Ale nic takiego się nie wydarzyło. — To w końcu chciał czy nie chciał, bo już nic z tego nie rozumiem.

— No ja nie wiem — odparła Corny z nagłym zakłopotaniem. — Bo ja miałam tylko przeczucie, że chciał, więc uznałam, że trzeba się bronić. Ale potem zszedł na śniadanie i mnie nie zabił, więc chyba nie do końca chciał, no nie? — Spojrzała na niego błagalnie.

— Nie mam pojęcia.

— I nie masz zamiaru go zabijać? — upewniła się.

Zachichotał.

— Nie, nie mam. Możesz mnie już puścić.

Zamiast tego znów schowała się pod jego płaszczem. Tegoroczne lato znów było zimne i deszczowe, w przeciwieństwie do dwóch ostatnich, a noce chłodne i wietrzne. Draco miał na sobie całe podstawowe umundurowanie śmierciożerców, więc niekoniecznie to odczuwał, ale Corny była w samej piżamie, bardzo cienkiej i przewiewnej. Do tego najwyraźniej uznała, że za karę nie powinna protestować przeciwko szeroko otwartemu oknu i wdzierającemu się do pokoju zimnemu nocnemu powietrzu. Draco skarcił się za swoją własną głupotę. Zaklął pod nosem i zamknął okno jednym machnięciem różdżki, a potem złapał dziewczynę w pasie i przeniósł na łóżko. Była boso, no jasne.

— Jak dostaniesz zapalenia płuc, to oczywiście będzie na mnie — wymamrotał z irytacją, okrywając ją kołdrą.

— Od kilku lat nie miałam nawet kataru — zaprotestowała, a potem kichnęła dla potwierdzenia tych słów.

Draco uśmiechnął się z kpiną.

— Jasne. Właśnie widzę.

Kichnęła jeszcze kilka razy, a on pokręcił głową. Jeśli to miała być pokuta, to głupszej chyba sam nie mógłby wymyślić, a przecież był mistrzem idiotycznych pomysłów. Jeszcze tego brakowało, żeby musiał martwić się przeziębioną Corny i tym, czy Snape przypadkiem nie odstawi jej do Malfoy Manor, gdy będzie już miał dość jej kichania i pokasływania. A znając Snape’a, zrobiłby to z uśmiechem na ustach. I cały misterny plan wziąłby w łeb.

Corny ułożyła się wygodniej i przymknęła oczy. Draco widział, że niewiele jej brakowało do zaśnięcia, a i on sam był dość mocno zmęczony. Wstał i spojrzał na zegarek. Dochodziła pierwsza.

— Idziesz już?

— Chyba powinienem.

— Nie możesz zostać? — poprosiła, odgarniając przykrycie i przysuwając się bliżej brzegu materaca. Klęknęła na nim. — Musisz iść?

— Mam zostać? Zdaje mi się, że Snape nie będzie zadowolony, gdy mnie tu rano zastanie. — Uśmiechnął się paskudnie.

Przewróciła oczami.

— Nigdy tu nie zagląda, gdy śpię. Przeraźliwie boi się, że zostanie oskarżony o molestowanie albo że zobaczy jakiś stanik na środku podłogi.

— Odnoszę wrażenie, że Snape w ogóle boi się kobiet.

— Możliwe. — Wzruszyła ramionami. — Zostaniesz? — poprosiła przymilnym głosem, spoglądając na niego z błaganiem w ogromnych, czarnych oczach.

Skapitulował.

— No dobrze — westchnął. To był stanowczo ciężki dzień, idealny wręcz do wzdychania na wszystko i wszystkich. — Łaskawie wskaż mi drogę do łazienki, bo jestem prosto z wycieczki do Mrocznego Dworu.

— A jak cię profesor przyłapie? — wystraszyła się.

— A co, lunatykuje? Jak mnie zobaczy, to powiem mu, że to wszystko tylko mu się śni. Corny — przewrócił oczami na jej przerażone spojrzenie — nie przyłapie mnie. Potrafię być niezauważalny, jeśli chcę.

Nieco niepewnie pokiwała głową i powiedziała, jak tam trafić.

Mieszkanie Snape’a było dokładnie takie, jak Draco sobie wyobrażał. Małe, ciasne i ciemne. Brakowało tylko grubej warstwy kurzu, ale Draco stwierdził, że to pewnie wyłącznie zasługa Corny. Bezszelestnie przemknął przez korytarz i bez trudu trafił do niewielkiej łazienki na jego końcu. Cicho zamknął drzwi. Ściągnął z siebie czarny płaszcz i rzucił go na brzeg wanny. Miał nadzieję, że nie zapomni o nim przy wyjściu, bo Corny będzie musiała się grubo z tego tłumaczyć. Spojrzał w lustro. W sumie, to nawet nie wyglądał gorzej niż zwykle, jedynie cienie pod oczami były bardziej sine. Blady był od urodzenia. Żałował, że nie zabrał ze sobą szczoteczki do zębów, ale kto by przewidział, gdzie będzie się akurat kręcił? W takim rozrachunku musiałby nosić ze sobą cały kufer.

— Płaszcz! — syknęła Corny, zanim zdążył zamknąć drzwi jej pokoju.

Spojrzał na siebie i powstrzymał chęć uderzenia się dłonią w czoło. Miałeś nie zapomnieć, idioto jeden, wrzasnął na siebie w myślach.

— Szlag — warknął, wracając na korytarz.

Gdy po raz drugi wrócił do sypialni Corny, tym razem ze śmierciożerskim płaszczem w rękach, na przeciwległym końcu korytarza skrzypnęła podłoga. Był to bardziej szelest niż skrzypnięcie, ale słuch Dracona bez problemu wychwycił ten dźwięk. Malfoy przytknął palec do ust, dając dziewczynie do zrozumienia, że miała być cicho, a sam przywarł do ściany między szafą a drzwiami. Corny od razu zdmuchnęła świeczkę stojącą na biurku i zamarła na łóżku, prawie zapominając o oddychaniu. Draconowi wydawało się, że minęła wieczność, nim kroki oddaliły się, ale pozwolił sobie na głębszy oddech, dopiero gdy usłyszał bardzo, bardzo cichy odgłos zamykających się drzwi po drugiej stronie korytarza. Nie ma to jak dobry słuch u mordercy, pomyślał chłopak z przekąsem.

— Mówiłam! — zawołała szeptem Corny gdzieś w ciemności.

Przewrócił oczami, mimo że nie mogła tego widzieć. Czekał, aż jego wzrok przyzwyczai się choć trochę do mroku, ale przez okno nie wpadało światło nawet najmniejszej gwiazdki. Odpuścił sobie i na wyczucie podszedł do łóżka.

— Tak, ale mówiłaś też, że Snape do ciebie nie zagląda — zauważył, siadając na brzegu materaca i rozsznurowując buty.

— Bo nie zagląda. Teraz też nie zajrzał.

— Tak, oczywiście, tylko stał pod drzwiami i nasłuchiwał. A jak stwierdzi, że coś jest nie tak, to zajrzy przez dziurkę od klucza.

— Och, daj spokój, od kiedy ty tak przejmujesz się Snape’em — wymamrotała, gdy wsunął się do niej pod kołdrę. Przytuliła się do jego torsu, a jego prawą nogę oplotła swoją nogą. — Przecież jesteś wielki i zły Draco Malfoy i masz wszystkich tam gdzie słońce nie dochodzi.

Zaśmiał się cicho.

— To się nazywa podsumowanie całego mojego życia w jednym zdaniu.

— Do usług — mruknęła sennie.

Zasnęła szybko, a on jeszcze przez chwilę leżał wbijając wzrok w ciemność, która zlewała wszystko w jedno ciemną masę. Nie widać było niczego poza nią, gdzie się kończył, a gdzie zaczynał pokój Corny, skąpych mebli, okna ani nic za nim. Draco wytężał wzrok i próbował skupić go w miejscu, gdzie, jak pamiętał, coś stało, ale była jedynie wszechobecna czerń. A potem pogrążył się w pierwszy od dawna spokojny sen.

Ostre poranne słońce wdarło się przez okno do pomieszczenia i liznęło go po twarzy. Jęknął i przysłonił twarz dłonią.

— Dzień dobry.

Gwałtownie otworzył oczy i syknął, bo oślepiło go jasne światło. Gdy jego oczy w końcu przyzwyczaiły się do jasności, rozejrzał się po pomieszczeniu. Było ono prawie ascetycznie urządzone, bez zbędnych ozdób. Draco w pierwszej chwili nie pamiętał, gdzie się znajdował, ale potem poznał proste, hebanowe meble i białe ściany. Corny siedziała na jedynym krześle w pomieszczeniu stojącym tuż obok biurka i czesała swoje długie włosy. Czesała je. Draco widział to po raz pierwszy w życiu. Miała na sobie ciemne jeansy i szeroką koszulkę z napisem: Godzina zero, które to ubrania też widział po raz pierwszy w życiu. Podniósł się na łokciu i przyglądał jej z ciekawością. To się fachowo nazywa: nowe doświadczenie.

— Która godzina? — zapytał odruchowo. Jego zegarek, o ile dobrze pamiętał, znajdował się w kieszeni spodni, które wisiały na oparciu krzesła.

— Pięć po siódmej. Profesor w tej chwili jest chyba w łazience, ale zaraz będzie schodził na śniadanie — poinformowała go, zaplatając włosy w warkocz, na którego końcu zawiązała czarną kokardę z aksamitnej tasiemki. — Czy mam cię oficjalnie przedstawić? — dodała z psotnym uśmiechem.

Spojrzał na nią z urazą, ale zaraz uśmiechnął się w taki sam sposób.

— Czy przypadkiem chłopaka nie przedstawia się rodzicom, zanim pójdzie się z nim do łóżka? — Uniósł kpiąco brwi. — Mogłabyś mi podać moje ubrania?

Ze śmiechem rzuciła mu je w twarz.

— Jesteś straszny — parsknęła, kręcąc głową. — A poza tym, profesor nie jest moim ojcem.

— Oficjalnie jest — zauważył Draco, zakładając spodnie. Srebrny zegarek wypadł z kieszeni spodni i złapał go w ostatniej chwili, tuż przy ziemi. — Choć sądziłem, że po prawie miesiącu mieszkania z nim pod jednym dachem, będziesz mówić do niego przynajmniej po nazwisku.

— Dziwnie by to brzmiało.

— Czemu? — zdziwił się, zapinając pasek. — Gotujesz, sprzątasz, pierzesz i nie wiem, co tam jeszcze, to mógłby chociaż być dla ciebie miły.

— Jest miły.

Uniósł brwi.

— I okazuje to, próbując cię zabić?

Przewróciła oczami, cmoknąwszy z poirytowaniem. Odłożyła szczotkę do włosów na biurko i wstała z krzesła. Bez makijażu, z grzecznym warkoczem i w nie do końca czarnych ubraniach, wyglądała całkiem inaczej. Tak zwyczajnie i przeciętnie, że aż niezwykle. Draco musiał przyznać, że była jakby ładniejsza.

— To był jednorazowy wypadek — rzuciła.

— Jednorazowy wypadek — prychnął pod nosem. Zapiął guziki od mankietów i krytycznie przyjrzał się swojej wygniecionej koszuli, próbując ją choć odrobinę rozprostować. Cudnie. — Wiesz, Cors, gdyby każde morderstwo w afekcie można byłoby nazwać jednorazowym wypadkiem, Azkaban stałby teraz pusty. Widziałaś może gdzieś moje buty?

— Są pod łóżkiem. Rozumiem, co masz na myśli, ale w przeciwieństwie do tych siedzących w Azkabanie, profesor mnie jednak NIE zabił. A to chyba coś znaczy, no nie? — zauważyła spokojnie.

Draco zaklął cicho, podnosząc się z podłogi. Dlaczego pod każdym łóżkiem było tyle kurzu?, zirytował się. To była jakaś światowa norma, czy jak, do diaska, żeby ludzie nie umierali z powodu braku bakterii? O ile w tym kurzu cholernym były jakiekolwiek przydatne człowiekowi bakterie. Przysiadł na brzegu materaca i wciągnął buty. Corny stanęła obok niego z rękoma założonymi na piersi.

— Tak. Że jesteś sprytniejsza. Gdyby chodziło o jakąś inną dziewczynę, dam sobie rękę uciąć, że dawno byłaby martwa.

— Przez to śmierciożerstwo dostajesz paranoi. Wszędzie widzisz spisek.

— Słońce moich dni, spisek to drugie imię każdego Malfoya, więc ja ich nie wypatruję, ja je knuję.

— Jaaassne — zaśmiała się. Zanim zdążył zaprotestować, odsunęła płaszcz, po który sięgał i usiadła mu okrakiem na kolanach. Otoczyła jego szyję rękoma. — Bo ty jesteś wielki i zły Malfoy, którego wszyscy powinni się bać.

— Właśnie — mruknął.

Jego ciało zareagowało automatycznie. Miał wrażenie, że od początku tylko na to czekał. Natychmiast złapał dziewczynę za biodra i przysunął bliżej siebie. Nie protestowała. Była tak blisko, że czuł bijące od niej ciepło. Musnął jej wargi swoimi, początkowo delikatnie, potem z coraz większą natarczywością. W pewnej chwili jęknęła cicho w jego usta i naparła na niego całym ciałem. Przyciskała swoje usta do jego tak, jakby od tego zależało jej życie. Draco zachwiał się na początku, a potem poddał jej ciężarowi i opadł na plecy. Łóżko skrzypnęło cicho. Zachichotała. Brakowało mu trochę welonu jej włosów, które zazwyczaj opadały po obu stronach ich twarzy, odgradzając ich od całego świata. Uwielbiał wplatać w nie palce i już teraz wiedział, że nie lubił warkoczy. Dawno wyrósł z ciągnięcia koleżanek za warkocze. Bez wahania ściągnął tasiemkę i rozplątał grzeczną fryzurę, która nie pasowała do Corny Morgenstern, którą znał. Gęste pukle opadły niczym czarna kurtyna. Przeczesał je palcami, rozkoszując się ich miękkością, ale szybo odsunął na bok, gdy zajęło go coś innego. Musnął zębami odsłoniętą skórę tuż nad linią obojczyka dziewczyny. Jęknęła i odchyliła głowę do tyłu. Brzmiało to jak zachęta i prośba o więcej, a on długo się nie zastanawiał. Jedną dłoń trzymał na karku Corny, a druga gładziła cienki pasek odkrytego brzucha, ale było to stanowczo za mało…

W chwili, gdy przesunął dłoń nieco wyżej na brzuchu dziewczyny, rozległo się trochę nieśmiałe, ale stanowcze pukanie do drzwi. Westchnienie zamarło Corny na ustach. Zastygli w bezruchu, przez chwilę patrząc się na siebie nieprzytomnie i ciężko oddychając, a potem jednocześnie spojrzeli w stronę drzwi. Draco odgarnął czarne włosy dziewczyny, żeby mieć lepszy widok. Ale drzwi były zamknięte.

— Morgenstern, czy wszystko w porządku?

Spojrzała na niego z przerażeniem w oczach. Na ten widok miał ochotę zachichotać i z trudem się powstrzymał.

— Oczywiście, panie profesorze — odkrzyknęła szybko mocno zachrypniętym głosem. Odchrząknęła cicho. — Co miałoby nie być w porządku.?

— Nie wiem, ty mi powiedz, Morgenstern. Jakieś dziwne odgłosy dochodzą z twojego pokoju. Mogę wejść?

— Morgano, Morgano, Morgano… I co teraz? — jęknęła cicho, wpatrywała się w Dracona, jakby żądała, żeby coś szybko wymyślił. — Moment! — rzuciła głośniej tonem, w którym pobrzmiewała ledwie słyszalna nuta paniki. — Wielka Morgano, i co teraz, do cholery? — szepnęła do Dracona.

— Mówiłaś, że tu nie zagląda — odszepnął, wysuwając się spod niej.

— Bo nie zaglądał!

— No to teraz zagląda.

— Morgenstern?

— Już, już! — pisnęła w panice. — Ubieram się.

Snape po drugiej stronie odrobinę się zatknął i zamilknął. Draco wyobrażał sobie, jak trybiki w jego głowie obracały się z zawrotną szybkością i umysł wrzeszczał: Siedemnastolatka! Ubiera się! Uciekać stąd! Chyba naprawdę bał się kobiet, co tłumaczyłoby jego wieczny stan kawalerstwa, acz wcale nie tłumaczyło gorących plotek o wielu szkolnych romansach i skandalach, a te krążyły po Slytherinie od zarania dziejów. W Domu Węża mówiono także, że Draco Malfoy był na prostej drodze do przyćmienia sławy swojego wychowawcy, ale jego jeszcze nie przyłapał żaden nauczyciel. Jeszcze.

Draco złapał swój płaszcz poniewierający się po podłodze i bezszelestnie pomknął do okna. Otworzył je, modląc się w duchu, żeby nie skrzypnęło. Usiadł na parapecie i przerzucił nogi na zewnątrz. Popatrzył z kpiącym uśmiechem na spanikowaną Corny, która z niepokojem spoglądała to na niego, to na drzwi.

— Ach, niczym Romeo i Julia — zaśmiał się cicho.

— Idź już — syknęła, sprawiając wrażenie, jakby miała ochotę go wypchnąć. — Tylko sobie czegoś nie złam! — rzuciła za nim, gdy lekko ześlizgnął się po ścianie budynku i wylądował pod kuchennym oknem na lekko ugiętych nogach.

— Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny; są one na kształt prochu zatlonego, co, wystrzeliwszy, gaśnie [2] — wyrecytował patetycznym tonem, spoglądając w górę i uśmiechając się psotnie.

Pokręciła głową i zamknęła okno.

Zachichotał cicho. Szybko jednak spoważniał i rozejrzał się wokoło, jednak nie sądził, żeby ktokolwiek go zauważył. Jedyną możliwość miał Snape, który stracił ją, stercząc pod pokojem Corny. Draco narzucił na siebie czarny płaszcz i przemknął pod kuchennym oknem. Deportował się dopiero na końcu ulicy (robił to wciąż nielegalnie, bo podczas pierwszego egzaminu z teleportacji brakowało mu dwóch dni do siedemnastych urodzin) i znów wylądował przed bramą dworu.

Nad Malfoy Manor krążyło stado kruków. Na ich widok Draco zacisnął zęby i szybko przemierzył ścieżkę. Nie ma to jak trauma z dzieciństwa, zakpił w duchu sam z siebie. Nie mógł jednak nic na to poradzić. Dwór jeszcze był cichy i śpiący, choć słońce dawno już wyłoniło się zza linii horyzontu i teraz zaglądało w okna. Chłopak porzucił bezładnie płaszcz tuż obok stojaka na parasole w dolnym holu i bezszelestnie skierował się do schodów.

Jak to mówili, nadzieja umiera ostatnia.

— Draconie.

Szlag.

— Tak, ojcze?

Lucius siedział w salonie z kieliszkiem czerwonego wina w dłoni. Dracona nieco zdziwiła wczesna pora, bo ojciec w wolne dni (czyli prawie codziennie) kładł się spać nad ranem i nie wstawał przed południem. A jeśli wstawał, to tylko po to, żeby zażądać od skrzatów szklanki wody i eliksiru na kaca.

— Wiesz, która jest godzina, Draconie?

Chłopak odruchowo spojrzał na zegarek.

— Za kwadrans ósma, ojcze — odparł beznamiętnym tonem. Rano, dodał w myślach. I jestem już za stary na godzinę policyjną.

Mężczyzna z poirytowaniem popukał palcami wolnej dłoni w oparcie fotela i patrzył na syna ze skwaszoną miną. Co do jednego ciotka Bellatrix na pewno miała stuprocentową rację – Lucius III Malfoy był mordercą w białych rękawiczkach, zarówno w przenośni, jak i dosłownie. Akurat dziś miał na sobie aksamitną szatę w błękitnym kolorze, spod której wystawał kołnierzyk białej koszuli, a długie, jasne włosy jak zwykle gładko zaczesał do tyłu i ściągnął nisko nad karkiem jedwabną tasiemką o odcieniu pasującym do szaty. Lucius pracował w ministerstwie, dawał pieniądze na bale charytatywne i od lat pomagał w łataniu dziury budżetowej. A brudną robotę zlecał innym. Draco niechętnie musiał przyznać, że jego ojciec może nie miał wielkiej klasy, ale na pewno wiedział, jak się ustawić. Nie przeganiano go z kąta w kąt jak jakiegoś kundla. Oprócz Voldemorta, rzecz jasna, który robił z nim co tylko chciał.

— Gdzie byłeś?

Draco z westchnieniem rezygnacji spojrzał na śmierciożerski płaszcz, którego nie można było pomylić z żadnym innym. A zbierałem w lesie kwiatki i jagódki, pomyślał ironicznie. Gdyby miał teraz przed sobą kogoś innego niż własnego ojca, pewnie uniósłby brwi i popatrzył na delikwenta jak na idiotę. Miał świadomość, że rozmowy z Luciusem były stąpaniem po cienkim lodzie.

— Załatwiałem pilne sprawy — odparł spokojnie, starając się, aby jego głos nie brzmiał zbyt butnie. Zrobił niewinną minę, która wcale do niego nie pasowała.

— Dwie noce z rzędu? — Lucius uniósł brwi w bardzo malfoyowski sposób, którego to właśnie Draco nauczył się od niego.

Chłopak otworzył usta, ale równie szybko je zamknął. Zapowietrzył się lekko i spojrzał na ojca z desperacją, jakby ten miał mu w czymkolwiek pomóc. Poważnie zastanowił się, co robił poprzedniej nocy. No i najważniejsze – gdzie i z kim był, gdziekolwiek był? Nie mógł sobie przypomnieć. Ktoś obchodził urodziny? Który w ogóle był przedwczoraj? Dziewiętnasty, dwudziesty? Może był na imprezie? Tak, to najrealniejsza wersja, w końcu imprez się nie odmawiało. No, a jak na imprezie, to na pewno z Diabłem, a ten to na sto procent powinien pamiętać, gdzie byli i z kim. Jasna cholera, pomyślał z przerażeniem. Miał czarną dziurę w pamięci, a jeśli była impreza, miał wielką nadzieję, że jego przyjaciel naprawdę wszystko pamiętał i, co najważniejsze, że go choć trochę pilnował. Draco nawet nie dopuszczał do siebie innej myśli, bo w przeciwnym razie będzie się musiał gęsto tłumaczyć Corny, a to przyjemne nie będzie…

Szlag, no jasne, Diabeł! Draco doznał olśnienia. Matka Diabła w to lato po raz setny wychodziła za mąż i zeszłej nocy chłopak ratował kumpla przed skoczeniem z mostu. Może dlatego nic z tego nie pamiętał. Był świetny w wyrzucaniu z pamięci wszystkich wspomnień związanych w jakikolwiek sposób z Simone Zabini.

— Byłem u Blaise’a — odparł, nie mogąc powstrzymać tryumfalnego uśmiechu, który wpłynął na jego usta. — Nie wiem, czy już słyszałeś, ojcze, ale jego matka po raz kolejny wychodzi niedługo za mąż — dodał, z satysfakcją obserwując zmiany na twarzy Luciusa. Czerwone plamy na szyi oznaczały, że jednak nie słyszał. — No więc Blaise potrzebował pomocy w…

— Idź już do swojego pokoju, Draconie — przerwał mu bezpardonowo ojciec, machnąwszy na niego ręką. — Boli mnie od ciebie głowa.

No jasne.

— Oczywiście, ojcze. Przysłać skrzata z eliksirem przeciwbólowym?

Spojrzenie Luciusa mówiło wyraźnie, że obejdzie się bez tego. Draco skinął głową, odwrócił się na pięcie i opuścił dolny salon sztywnym krokiem. Wbiegł na schody i przemierzył je, przeskakując po dwa stopnie. Dopiero na piętrze odetchnął głębiej, ciesząc się swoim małym zwycięstwem.

________________

Opis do tytułu: Złap mnie, jeśli potrafisz – (ang. Catch Me If You Can) tytuł amerykańsko-kanadyjskiej komedii kryminalnej z 2002 roku opartej na faktach.

[1] Nie wiem, czy wiecie (ja wiem dopiero od niedawna), ale Spinner’s End znajduje się w Cokeworth, całkiem sporym mieście w Anglii. Nie mam pojęcia, czy miasto to istnieje naprawdę, czy pani Rowling je sobie po prostu wymyśliła, a informację tą mam z Internetu, więc ręki uciąć za nią sobie nie dam.

[2] Wiliam Szekspir, Romeo i Julia, Akt II, scena 6, wyd. Gebethner i Wolff 1913, s. 44-45, tłum. Józef Paszkowski (PS. Nie mylić ze Zmierzchem).

Jestem niesamowicie ciekawa Waszego zdania na temat tego rozdziału. Jest on nieco specyficzny i odrobinę niepodobny do mnie, bo ja zwykle nie piszę takich scen. Są zbyt tkliwe i ogólnie nie w moim stylu. No ale nie byłabym sobą, gdybym nie spróbowała czegoś nowego. W następnym rozdziale będzie już Blaise, to mogę Wam obiecać.

Wasza,